De kleuren van India
Door: Femke
Blijf op de hoogte en volg Femke en Michael
17 November 2009 | India, New Delhi
We zijn terug. De wereld waar mango smoothies, pizza funghi en steaks met french fries overal te vinden zijn. Maar ook een plek waar de claxons van taxi’s, bussen en motoren schel door de straten klinken. Een plek waar reizigers hun trip beginnen of juist eindigen. Pokhara is voor velen een waar paradijs. Na twee weken trekken door de Himalaya, genieten we vier dagen lang van de westerse smaken in de talrijke restaurants. Het enige dat wat van onze energie verbruikt, is het waterfietsen door het meer Phewa Tal.
Nadat we zijn bijgetankt in Pokhara, nemen we de bus naar Tansen, een dorpje dat halverwege op de weg ligt naar de grens van India. Het lijkt erop dat we hier de enige toeristen zijn. Vanuit hun donkere huisjes in de smalle straten werpen nieuwsgierigen hun blik op ons blanken. Kijken, smoezen, wijzen en giechelen is veelal het gevolg. Andere bijdehantere Nepalezen, roepen luidkeels ‘Namastee!’ De lokale bevolking is hier duidelijk nog niet gewend aan westerlingen, wat het extra bijzonder maakt. Na een busrit van vijf uur komen we de volgende dag aan in Bhairawa. Vanaf het dak van ons hotel, zien we onze volgende bestemming al liggen: India! We hebben echter nog een aantal uur door te brengen in dit afgrijzelijke grensstadje. Het hotel is ook niet echt om over naar huis te schrijven, dus belanden we bij de enige ‘Pizza Hut’ in town, waar je overigens geen pizza’s kan krijgen. Na de aanbevolen kip met knoflook in saus, leven we gelukkig nog, en dwalen wat door het stadje. Smerige straten, straatkindertjes, bedelaars en straatverkopers overal. Manouevrerend tussen de fietsriksja’s belanden we uiteindelijk op een
grote bazaar vol marktkraampjes. Het wordt misschien saai, maar ook hier worden we nagestaard en steken we mooi af tussen de kleurrijke producten en mensen. Een mooi voorproefje voor Varanasi in India.
’s Ochtends vroeg gooien we onze rugzakken achterop de fietsriksja, op weg naar Sunauli. De arme man heeft zo’n 200 kilo weg te trappen. We worden afgezet voor de slagboom en passeren het bord ‘Welcome to India!’ Nadat ons paspoort is gecheckt, gaan we op zoek naar een geschikte bus die ons vandaag nog afzet in Varanasi, zo’n 320 kilometer hier vandaan. Dat klinkt echter eenvoudiger dan dat het is. We verheugen ons op een heerlijke airco-bus. Dit blijkt echter niet haalbaar te zijn, en misschien ook wel een beetje naief van ons. Uiteindelijk nemen we dus plaats in een gammele bak die behoort tot het openbaar vervoer. Tussen de etensresten en het afval van de vorige passagiers, vinden wij een plekje voorin de bus, wat betekent dat we genoeg beenruimte hebben. Twee uur later vertrekken we eindelijk. Na vijf minuten rijden, mindert de chauffeur wat vaart en staan drie man voor onze neus. Hoe zwaar onze tassen wegen, vragen ze ons. We wisten het, hier zat een addertje onder het gras! Voor de zogenaamde 12 kilo die we meedragen, moeten we zo’n slordige 30 euro neerleggen – bijna twee keer zo duur als het hele ticket! Nadat het mannetje ons dreigt de bus uit te zetten, betalen we hem uiteindelijk 15 euro. Immers, dit was de laatste bus die we konden pakken en vastzitten in dit stinkende dorp is het laatste wat je wilt. Gelukkig komen we de rest van de busrit niet meer voor verrassingen te staan. Dat betekent echter niet dat we de rit als aangenaam ervaren. We leggen gemiddeld 30 kilometer per uur af. En stoppen regelmatig voor plas- en eetpauzes waar bedelaars hongerig hun handen door de ramen steken. De chauffeur rijdt als een gek en toetert non-stop, dus rust is er niet bij. Als we uiteindelijk in Varanasi aankomen is het tien uur later en hebben de meest verschrikkellijke busreis achter onze rug. Als we vanaf het balkon van onze kamer, de eerste kaarsjes de heilige Ganges zien afdrijven en de levendigheid gadeslaan, kunnen we weer lachen. Dit is Varanasi op en top!
’s Ochtends verlaten we de westerse wereld in ons hotel en werpen onszelf op de boulevard langs de Ganges om de eerste spiritualiteit van de stad te proeven. Indiers die zichzelf ritueel onderdompelen, hun kleding wassen en zelfs hun tanden poetsen in dit heilige water! De ghats langs de rivier dienen voornamelijk als badplaatsen, er zijn echter een aantal ghats waar de lijkverbrandingen plaatsvinden, waaronder de bekendste Manakarnika. Het is inderdaad een aanslepen van lijken; families gooien het hout op de brandstapel en wikkelen de doeken van hun dierbaren af. Veel emotie tonen de familieleden niet, misschien ook omdat de vrouwen niet welkom zijn bij de processies.
Voor de Hindu’s heeft de uitvaart in de Ganges een eervolle betekenis. Op dezelfde dag van overlijden, vindt de lijkverbranding nog plaats. In een stad van 1,2 miljoen mensen, is het dan ook geen wonder dat om het half uur een nieuw lijk uit de doeken wordt gewikkeld. We slaan het tafereel vanaf een hoger gedeelte gade. Een man vertelt ons dat de onverbrande lichaamsdelen in de rivier worden gedompeld. Dit resulteert dat mensen op zoek gaan in de rivier naar waardevolle sieraden, zelfs gouden tanden krijgen waarschijnlijk een nieuw leven. De nabestaanden treuren hier echter niet om, want ze gunnen ook de armen een beter leven.
Het is absoluut een waar wonder dat mensen niet ziek worden van deze zwaar bevuilde rivier. Dagelijks nemen 60.000 mensen een heilige dip in de Ganges, over een strip van 7 kilometer lengte. Dit terwijl dertig riolen uitmonden in dit water. De rivier is zo zwaar bevuild dat het giftig is. Ter illustratie: per 100 mililiter bevat het water 1,5 miljoen e-coli achtige bacterieren. Gezond badwater zou echter slechts 500 van deze deeltjes moeten bevatten.
Met deze gegevens in ons achterhoofd kijken we de volgende ochtend dan ook onze ogen uit als we een zoetwater dolfijn boven zien komen. Onze gids vertelt dat er rond de 2500 zoetwater dolfijnen leven in het water van de Heilige moeder (Ganges). Wonderbaarlijk. We stappen om 5:30 uur op het houten bootje en laten ons voor 1 euro per uur rondvaren. Het is nog donker en al honderden mensen bidden vol overgave tot Shiva. De opkomende zon zet de rivier in een dampende nevellaag dat het geheel een mystieke sfeer geeft. Het lijkt alsof we ons in een olieverfschilderij uit de Gouden Eeuw bevinden. Ik zie een kadaver drijven en nog geen tien meter verderop spoelt een man zijn mond met het vervuilde water. Als de zon al wat hoger staat, zijn de eerste lijkverbrandingen al aan de gang. De wind staat helaas de verkeerde kant op en asdeeltjes waaien onze neusgaten binnen. Zo ruikt een verbrand lichaam dus... Het is geen pleziertje om hier je neus te snuiten en daarmee zeg ik waarschijnlijk al genoeg.
Na dit bewogen ochtendje trekken we ons heerlijk terug in de hotelkamer. Pas later in de middag durven we ons weer op de smerige straten te begeven. De koeien die hier heilig zijn, dwarsbomen de smalle straatjes en schromen niet om hun vlaaien midden op straat uit te werpen. Menselijke urine drijft in de stoepgoten en de geur is verschrikkellijk. Als ik even later op mijn tenen nat wordt gespuugd door een Indier in de overvolle straat, is voor ons de maat vol. We komen niet meer uit het hotel. Voor ons is Varanasi op dat moment eerder hel dan heilig. Als we de stad dezelfde dag nog verlaten, weten we deze spirituele plek gelukkig weer te waarderen. We nemen de nachttrein naar Delhi. Onze coupe delen we met vier anderen en tientallen kakkerlakken. Mike wordt ’s nachts drie keer wakker gekriebeld door die smerige monstertjes. Nogmaals: welkom in India. Iets minder India is de provincie Goa. Daar gaan we dan ook heen. De trein komt drie uur te laat het station van Delhi binnen rijden, waardoor we moeten stressen om onze vlucht te halen. Gelukkig komen we op tijd aan en kunnen we zelfs nog genieten van overheerlijke cappuccino’s, luxe broodjes en muffins.
Terwijl mijn mailbox zich nu vult met Sinterklaas-specials en zinnen zich vullen met woorden als ‘de donkere dagen voor kerst’, begraaf ik mijn voetjes in het knisperende zachte zand van de stranden in Goa. Met veel plezier bekijken Mike en ik altijd het thermometertje op Nu.nl die op dit moment 5,4 graden aanwijst. Je zult het niet geloven, maar Mike en ik hebben na drie maanden reizen, op dit moment behoefte aan een break, en dus lassen we een vakantie in. We verblijven acht nachten in het heerlijk ontspannen D’Souza Guesthouse, dat gerund wordt door een zeer gastvrij Portugees-Goaans echtpaar. Mike babbelt gezellig met onze gastvrouw in het Portugees. Het blijkt best bijzonder dat ze de taal nog spreekt, aangezien de tijd dat Goa beinvloed werd door de Portugezen teruggaat naar de zestiende eeuw. De witte basilieken die het straatbeeld bepalen, verraden echter de kolonisatie uit die tijd. Katholieken gaan hier strikt iedere zondag naar de kerk. Goa is duidelijk minder India. ’s Avonds kunnen we hier genieten van heerlijke cocktails, terwijl op veel plaatsen het schenken van alcohol verboden is. Behalve de prettige drankjes, slaan wij ook de calamari’s, king prawns en fish curry’s niet over. De temperatuur van de zee is heerlijk verkoelend, en ’s middags waait er een licht briesje over de stranden. Het dorpje Benaulim is een plek voor long-termers, schrijft de Lonely Planet. En dat kunnen we begrijpen. Iets zuidelijker zijn de stranden meer verlaten en strandstoelen van de vijf sterren resorts zijn goed bevolkt; over het algemeen door de Russen, voor wie Goa een waar Costa Brava blijkt te zijn. Wij spreiden onze handdoek nog wat verder van de ‘drukte’ af zodat we het strand en de omliggende palmbomen voor onszelf hebben.
Als we op een middag over het strand teruglopen naar ons guesthouse, zijn de vissersmannen druk bezig met het binnenhalen van de netten. Wat extra mankracht kunnen ze wel gebruiken, dat resulteert dat Mike niet langer tot de toeschouwers behoort. Voor hij het weet staat hij tussen de schaars geklede vissersmannen, te trekken aan de touwen. Als de netten bijna op het strand binnen zijn, heerst een enorme heisa rondom de vangst. Door het luide geschreew van de mannen vraag ik me af wat voor bijzonders in de netten terecht is gekomen. Mijn hoge verwachting van een meterslange baars of tonijn, blijkt niet te kloppen. Het blijken slechts enkele sardientjes te zijn. We laten dit tafereel voor gezien, en lopen verder. Nog geen vijf minuten later, wordt Mike gevraagd om te helpen een vissersboot op de kant te trekken. Voor hij het weet staat hij weer tussen de plaatselijke bevolking te zweten en te trekken. Een te gekke ervaring.
Om toch iets meer te zien dan alleen Benaulim, nemen we ’s ochtends de public bus naar Panaji (Panjim), de hoofdstad van de provincie Goa. Een dagje stad. Geen grote trucks en razend verkeer door de smalle straten. In plaats daarvan vinden we schone pittoreske straatjes, schoolkindjes huppelend in uniform, kerkjes op vrijwel iedere hoek van de straat, lachende mensen en palmbomen die tussen de gekleurde huisjes uittorenen. Dit stadje lacht, kleurt en geurt. We doen dan ook niet meer dan de sfeer opsnuiven. Dat wil zeggen vis eten, de lokale markt bezoeken en kapelletjes bekijken. Aan het eind van deze ontspannen middag, nemen we de bus weer terug naar Benaulim. We genieten nog een dag van de stranden van Goa, voordat we per trein doorreizen naar het bijzondere Hampi. Hoe dat was? Dat bewaren we voor de volgende keer. See ya!
PS: voor de nieuwsgierigen, we zitten momenteel in Varkala, provincie Kerala.
Nadat we zijn bijgetankt in Pokhara, nemen we de bus naar Tansen, een dorpje dat halverwege op de weg ligt naar de grens van India. Het lijkt erop dat we hier de enige toeristen zijn. Vanuit hun donkere huisjes in de smalle straten werpen nieuwsgierigen hun blik op ons blanken. Kijken, smoezen, wijzen en giechelen is veelal het gevolg. Andere bijdehantere Nepalezen, roepen luidkeels ‘Namastee!’ De lokale bevolking is hier duidelijk nog niet gewend aan westerlingen, wat het extra bijzonder maakt. Na een busrit van vijf uur komen we de volgende dag aan in Bhairawa. Vanaf het dak van ons hotel, zien we onze volgende bestemming al liggen: India! We hebben echter nog een aantal uur door te brengen in dit afgrijzelijke grensstadje. Het hotel is ook niet echt om over naar huis te schrijven, dus belanden we bij de enige ‘Pizza Hut’ in town, waar je overigens geen pizza’s kan krijgen. Na de aanbevolen kip met knoflook in saus, leven we gelukkig nog, en dwalen wat door het stadje. Smerige straten, straatkindertjes, bedelaars en straatverkopers overal. Manouevrerend tussen de fietsriksja’s belanden we uiteindelijk op een
grote bazaar vol marktkraampjes. Het wordt misschien saai, maar ook hier worden we nagestaard en steken we mooi af tussen de kleurrijke producten en mensen. Een mooi voorproefje voor Varanasi in India.
’s Ochtends vroeg gooien we onze rugzakken achterop de fietsriksja, op weg naar Sunauli. De arme man heeft zo’n 200 kilo weg te trappen. We worden afgezet voor de slagboom en passeren het bord ‘Welcome to India!’ Nadat ons paspoort is gecheckt, gaan we op zoek naar een geschikte bus die ons vandaag nog afzet in Varanasi, zo’n 320 kilometer hier vandaan. Dat klinkt echter eenvoudiger dan dat het is. We verheugen ons op een heerlijke airco-bus. Dit blijkt echter niet haalbaar te zijn, en misschien ook wel een beetje naief van ons. Uiteindelijk nemen we dus plaats in een gammele bak die behoort tot het openbaar vervoer. Tussen de etensresten en het afval van de vorige passagiers, vinden wij een plekje voorin de bus, wat betekent dat we genoeg beenruimte hebben. Twee uur later vertrekken we eindelijk. Na vijf minuten rijden, mindert de chauffeur wat vaart en staan drie man voor onze neus. Hoe zwaar onze tassen wegen, vragen ze ons. We wisten het, hier zat een addertje onder het gras! Voor de zogenaamde 12 kilo die we meedragen, moeten we zo’n slordige 30 euro neerleggen – bijna twee keer zo duur als het hele ticket! Nadat het mannetje ons dreigt de bus uit te zetten, betalen we hem uiteindelijk 15 euro. Immers, dit was de laatste bus die we konden pakken en vastzitten in dit stinkende dorp is het laatste wat je wilt. Gelukkig komen we de rest van de busrit niet meer voor verrassingen te staan. Dat betekent echter niet dat we de rit als aangenaam ervaren. We leggen gemiddeld 30 kilometer per uur af. En stoppen regelmatig voor plas- en eetpauzes waar bedelaars hongerig hun handen door de ramen steken. De chauffeur rijdt als een gek en toetert non-stop, dus rust is er niet bij. Als we uiteindelijk in Varanasi aankomen is het tien uur later en hebben de meest verschrikkellijke busreis achter onze rug. Als we vanaf het balkon van onze kamer, de eerste kaarsjes de heilige Ganges zien afdrijven en de levendigheid gadeslaan, kunnen we weer lachen. Dit is Varanasi op en top!
’s Ochtends verlaten we de westerse wereld in ons hotel en werpen onszelf op de boulevard langs de Ganges om de eerste spiritualiteit van de stad te proeven. Indiers die zichzelf ritueel onderdompelen, hun kleding wassen en zelfs hun tanden poetsen in dit heilige water! De ghats langs de rivier dienen voornamelijk als badplaatsen, er zijn echter een aantal ghats waar de lijkverbrandingen plaatsvinden, waaronder de bekendste Manakarnika. Het is inderdaad een aanslepen van lijken; families gooien het hout op de brandstapel en wikkelen de doeken van hun dierbaren af. Veel emotie tonen de familieleden niet, misschien ook omdat de vrouwen niet welkom zijn bij de processies.
Voor de Hindu’s heeft de uitvaart in de Ganges een eervolle betekenis. Op dezelfde dag van overlijden, vindt de lijkverbranding nog plaats. In een stad van 1,2 miljoen mensen, is het dan ook geen wonder dat om het half uur een nieuw lijk uit de doeken wordt gewikkeld. We slaan het tafereel vanaf een hoger gedeelte gade. Een man vertelt ons dat de onverbrande lichaamsdelen in de rivier worden gedompeld. Dit resulteert dat mensen op zoek gaan in de rivier naar waardevolle sieraden, zelfs gouden tanden krijgen waarschijnlijk een nieuw leven. De nabestaanden treuren hier echter niet om, want ze gunnen ook de armen een beter leven.
Het is absoluut een waar wonder dat mensen niet ziek worden van deze zwaar bevuilde rivier. Dagelijks nemen 60.000 mensen een heilige dip in de Ganges, over een strip van 7 kilometer lengte. Dit terwijl dertig riolen uitmonden in dit water. De rivier is zo zwaar bevuild dat het giftig is. Ter illustratie: per 100 mililiter bevat het water 1,5 miljoen e-coli achtige bacterieren. Gezond badwater zou echter slechts 500 van deze deeltjes moeten bevatten.
Met deze gegevens in ons achterhoofd kijken we de volgende ochtend dan ook onze ogen uit als we een zoetwater dolfijn boven zien komen. Onze gids vertelt dat er rond de 2500 zoetwater dolfijnen leven in het water van de Heilige moeder (Ganges). Wonderbaarlijk. We stappen om 5:30 uur op het houten bootje en laten ons voor 1 euro per uur rondvaren. Het is nog donker en al honderden mensen bidden vol overgave tot Shiva. De opkomende zon zet de rivier in een dampende nevellaag dat het geheel een mystieke sfeer geeft. Het lijkt alsof we ons in een olieverfschilderij uit de Gouden Eeuw bevinden. Ik zie een kadaver drijven en nog geen tien meter verderop spoelt een man zijn mond met het vervuilde water. Als de zon al wat hoger staat, zijn de eerste lijkverbrandingen al aan de gang. De wind staat helaas de verkeerde kant op en asdeeltjes waaien onze neusgaten binnen. Zo ruikt een verbrand lichaam dus... Het is geen pleziertje om hier je neus te snuiten en daarmee zeg ik waarschijnlijk al genoeg.
Na dit bewogen ochtendje trekken we ons heerlijk terug in de hotelkamer. Pas later in de middag durven we ons weer op de smerige straten te begeven. De koeien die hier heilig zijn, dwarsbomen de smalle straatjes en schromen niet om hun vlaaien midden op straat uit te werpen. Menselijke urine drijft in de stoepgoten en de geur is verschrikkellijk. Als ik even later op mijn tenen nat wordt gespuugd door een Indier in de overvolle straat, is voor ons de maat vol. We komen niet meer uit het hotel. Voor ons is Varanasi op dat moment eerder hel dan heilig. Als we de stad dezelfde dag nog verlaten, weten we deze spirituele plek gelukkig weer te waarderen. We nemen de nachttrein naar Delhi. Onze coupe delen we met vier anderen en tientallen kakkerlakken. Mike wordt ’s nachts drie keer wakker gekriebeld door die smerige monstertjes. Nogmaals: welkom in India. Iets minder India is de provincie Goa. Daar gaan we dan ook heen. De trein komt drie uur te laat het station van Delhi binnen rijden, waardoor we moeten stressen om onze vlucht te halen. Gelukkig komen we op tijd aan en kunnen we zelfs nog genieten van overheerlijke cappuccino’s, luxe broodjes en muffins.
Terwijl mijn mailbox zich nu vult met Sinterklaas-specials en zinnen zich vullen met woorden als ‘de donkere dagen voor kerst’, begraaf ik mijn voetjes in het knisperende zachte zand van de stranden in Goa. Met veel plezier bekijken Mike en ik altijd het thermometertje op Nu.nl die op dit moment 5,4 graden aanwijst. Je zult het niet geloven, maar Mike en ik hebben na drie maanden reizen, op dit moment behoefte aan een break, en dus lassen we een vakantie in. We verblijven acht nachten in het heerlijk ontspannen D’Souza Guesthouse, dat gerund wordt door een zeer gastvrij Portugees-Goaans echtpaar. Mike babbelt gezellig met onze gastvrouw in het Portugees. Het blijkt best bijzonder dat ze de taal nog spreekt, aangezien de tijd dat Goa beinvloed werd door de Portugezen teruggaat naar de zestiende eeuw. De witte basilieken die het straatbeeld bepalen, verraden echter de kolonisatie uit die tijd. Katholieken gaan hier strikt iedere zondag naar de kerk. Goa is duidelijk minder India. ’s Avonds kunnen we hier genieten van heerlijke cocktails, terwijl op veel plaatsen het schenken van alcohol verboden is. Behalve de prettige drankjes, slaan wij ook de calamari’s, king prawns en fish curry’s niet over. De temperatuur van de zee is heerlijk verkoelend, en ’s middags waait er een licht briesje over de stranden. Het dorpje Benaulim is een plek voor long-termers, schrijft de Lonely Planet. En dat kunnen we begrijpen. Iets zuidelijker zijn de stranden meer verlaten en strandstoelen van de vijf sterren resorts zijn goed bevolkt; over het algemeen door de Russen, voor wie Goa een waar Costa Brava blijkt te zijn. Wij spreiden onze handdoek nog wat verder van de ‘drukte’ af zodat we het strand en de omliggende palmbomen voor onszelf hebben.
Als we op een middag over het strand teruglopen naar ons guesthouse, zijn de vissersmannen druk bezig met het binnenhalen van de netten. Wat extra mankracht kunnen ze wel gebruiken, dat resulteert dat Mike niet langer tot de toeschouwers behoort. Voor hij het weet staat hij tussen de schaars geklede vissersmannen, te trekken aan de touwen. Als de netten bijna op het strand binnen zijn, heerst een enorme heisa rondom de vangst. Door het luide geschreew van de mannen vraag ik me af wat voor bijzonders in de netten terecht is gekomen. Mijn hoge verwachting van een meterslange baars of tonijn, blijkt niet te kloppen. Het blijken slechts enkele sardientjes te zijn. We laten dit tafereel voor gezien, en lopen verder. Nog geen vijf minuten later, wordt Mike gevraagd om te helpen een vissersboot op de kant te trekken. Voor hij het weet staat hij weer tussen de plaatselijke bevolking te zweten en te trekken. Een te gekke ervaring.
Om toch iets meer te zien dan alleen Benaulim, nemen we ’s ochtends de public bus naar Panaji (Panjim), de hoofdstad van de provincie Goa. Een dagje stad. Geen grote trucks en razend verkeer door de smalle straten. In plaats daarvan vinden we schone pittoreske straatjes, schoolkindjes huppelend in uniform, kerkjes op vrijwel iedere hoek van de straat, lachende mensen en palmbomen die tussen de gekleurde huisjes uittorenen. Dit stadje lacht, kleurt en geurt. We doen dan ook niet meer dan de sfeer opsnuiven. Dat wil zeggen vis eten, de lokale markt bezoeken en kapelletjes bekijken. Aan het eind van deze ontspannen middag, nemen we de bus weer terug naar Benaulim. We genieten nog een dag van de stranden van Goa, voordat we per trein doorreizen naar het bijzondere Hampi. Hoe dat was? Dat bewaren we voor de volgende keer. See ya!
PS: voor de nieuwsgierigen, we zitten momenteel in Varkala, provincie Kerala.
-
17 November 2009 - 15:30
Joeri Rozenga:
Hey femke en Mike,
We zijn elkaar in Pokhara net misgelopen! hahaha, die bussen... zijn die net zo slecht als in Nepal? waar de bruine koeken aan de buitenkant zitten als souvenir van de uit het raam kotsende mensen? Wij zijn in nepal nog iets verder naar het westen geweest, dat is helemaal apart. Daar lopen gewoon hele dorpen uit als er toeristen zijn en moet je met iedereen op de foto. een enkeling heeft een mobieltje met een fototoestel erop, maar de aloude fototoestellen met film worden ook gewoon uit de kast gehaald. Is toch weer eens wat anders om zelf de attractie te zijn! Veel plezier verder in Inda
groetjes
Joeri -
17 November 2009 - 18:15
Reina Keislair:
Waanzinnige foto'.
Lieve groetjes,
Reina -
17 November 2009 - 18:34
Roel Schepers:
Heerlijk reisverslag weer. Ik zie Varanasi weer helemaal voor me. Een geweldige smerige stad, zo bijzonder. Hoop dat jullie van India kunnen genieten. Je vindt het geweldig of helemaal niets, een middenweg is er niet.
Veel plezier in Goa! En ik kijk met spanning uit naar jullie volgend verslag -
17 November 2009 - 18:56
Rosan:
3 maanden alweer weg! Wat een mooi verhaal weer en prachtige foto's. Vooral die van de vissersboten op het strand.
Geniet! -
17 November 2009 - 19:54
Ingrid:
He Mike en Femke,
met dit verslag waan ik me helemaal in India. En wat een fantastische foto's!
Wij zijn inmiddels 1,5 week terug uit het prachtige Argentinie. Door het koude weer en Sinterklaas-sfeer lijkt Argentinie ver weg. Dus fijn om weer zo'n reisverhaal te lezen!
Veel plezier nog, liefs Ingrid (en Martien) -
17 November 2009 - 21:35
Gemma:
Een waanzinnig verslag over een waanzinnig land.Het is inderdaad waar ,India is een land van uitersten...en jullie laveren genoeglijk tussen het vuil van de Ganges,onderwijl omhoogkijkend naar de pittoresque gevels van dit arme land met zijn koloniale verleden!
En wij mochten even meegenieten, dankzij de beschrijving en de mooie foto's.
Toch wel heerlijk dat we daarvoor niet zelf in die bus hoeven te zitten.
!!!
Geniet ervan jongens...wat jullie zien en beleven ,kan niemand meer van jullie afpakken!
veel liefs....gemma en Theo -
17 November 2009 - 23:56
Carlo En Laura:
Moooooiiiii!!! Keep on going friends!! Ziet er weer toppie uit!
X, Carlo en Laura -
18 November 2009 - 10:10
Marloes:
He Fem & Mike,
Leuk! weer zo'n superverhaal! En hele mooie foto's, alsof we er zelf bij waren :). Helaas zitten we hier in regen en wind (maar gelukkig lekker droog binnen met de verwarming op hoog). We kijken uit naar het volgende verhaal!! Dikke kus, Marloes & Jasper
-
18 November 2009 - 13:30
Barbara:
Mooi verslag weer Fem! Erg leuk om te lezen, heel bijzonder. Mooie pic's ook! Liefs -
18 November 2009 - 16:10
Paul En Cora:
Bedankt voor dit mooie verslag. Wij waren weer helemaal terug, zo herkenbaar allemaal, alleen de geuren missen we nog(misschien gelukkig ;)).
Prachtige sfeerimpressies.
Liefs Paul & Cora -
18 November 2009 - 20:10
Anneke:
Wat een prachtige foto's en mooi verhaal. Wekelijks praten jullie ons bij, met de foto's erbij beleven we het bijna zelf. Geniet nog van India met zijn uitersten, dan nog een paar dagen Hong Kong en dan zijn we zelf onderdeel van jullie reis. We kijken er erg naar uit.
Liefs Anneke en Frans -
19 November 2009 - 08:44
Maart NZ:
Hi Femke en Mike,
Another fantastic commentary and great fotos! I can feel the heat and smell the atmosphere, and it all comes vividly back to me with your descriptive writing. I do hope you have a great overall experience there...it's such a diverse land and people and has been my most memorable destination. Take care and I look forward to more from your travels.
Maarten -
19 November 2009 - 21:48
Arti:
Hé Fem en Mike,
Wat ontzettend herkenbaar, dat verhaal over Varanasi. We zijn er met onze Rootsreis ook geweest en het is idd een verschrikkelijke stad. Heb je al veel Arti's gezien??? (hihi...)
Wordt er haast emotioneel van, als ik je verhaaltje lees. Zo'n mooi land, zo "mijn" land, zo toen alles nog "gewoon en onbezorgd" was, als je begrijpt wat ik bedoel...Mooie herrinneringen komen boven, met de hele familie Schaap!
Geniet(hopelijk)van dit maar al te mooie, maar contrastrijke land!
Veel liefs, Sebas en Art
-
25 November 2009 - 19:55
Noortje:
Hoi Femke en Mike,
Wat een prachtige foto's:)
Is het daar echt zo mooi, ongelooflijk!
Mooi reisverslag, heerlijk geschreven dus fijn om te lezen en leuk weer wat van jullie te vernemen,{ik mis je op de Wackers):)
Veel plezier,
liefs,
Noortje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
