De zachte tinten van het zalige zuiden
Door: Femke
Blijf op de hoogte en volg Femke en Michael
01 December 2009 | India, Bangalore
Onze laatste dag India. En wat doe je dan?
Dan drink je biertjes in het Hard Rock Cafe.
Dan bel je roomservice.
Bestel je een Mocha Frappe met ice cream.
Vraag je om een Big Mac bij de McDonalds.
Dat laatste hebben ze hier echter nog nooit van gehoord. Big Mac’s bestaan niet in India. Met dank aan de heilige koe.
We zijn weer in de stad. En voor je het weet sla je de Sunday Times open. Lees je het nieuws over een riksjachauffeur die een beloning van 5000 rupees (=75 euro) ontvangt. Reden? Omdat hij een vergeten tas met juwelen ter waarde van 10.000 euro, in zijn eigen riksja vindt en deze netjes terugbrengt naar de politie. En zo bereikt ook het nieuws over de ongenode gasten van Barrack Obama zich bij ons op de hotelkamer in Bangalore. Zomaar. Tussen een hap ei en een slok thee.
Voor je het weet zit je zo ook weer op een zondagochtend Lavazza koffie te drinken tussen de moderne Indier. Eindelijk niet de enige met een netbook. Het leven van de mensen in de IT-hoofdstad van de wereld, lijkt niet veel anders dan op die van de gemiddelde Amsterdammer. Ook hier verzamelen vrienden zich op hun vrije dag in het park, gaan op zaterdagavond naar clubs en bars en komen de volgende ochtend bij met een kop koffie op de hoek van de straat.
In de stad in India. Waar iedere dag weer een dag van overleven is voor de armste kindjes. Meestal met hun moeder op de achtergrond, met een pasgeborene op de schouders; Om de aanblik nog erger te maken. Met de smaak van de smaakvolle burgers en de tapbiertjes van het Hard Rock Cafe nog in mijn mond, voel ik me een verwende overvolle westerling. Met de hongerige en starende prikkende blik van het magere jochie voor me, voel ik me zwak. Als je een kindje geeft, komen ze allemaal, hebben we al vaak gehoord. Maar voor je het weet, op onze een-na-laatste avond in India, staat een uitzondering te gebeuren. En pakt Mike een muntje uit zijn zak.
En voor je het weet breekt ook de laatste dag aan, in dit kleurrijke land van uitersten. Met de felste kleuren in het noorden van India, heb ik mijn zonnebril vaak genoeg nodig gehad om de zachtere tinten van het prachtige zuiden te kunnen waarnemen. Na onze achtdaagse strandvakantie in Goa, nemen we de dagtrein naar Hampi. In een wagon vol westerlingen, raak ik verzonken in weer een luguber verhaal van Stephen King. De tijd tikt, maar verstrijkt slechts langzaam. En bang om ziek te worden van de curry’s uit de treinrestauratie, eten we tien uur lang alleen biscuits en chips. De open ramen van de coupe, zorgen voor een heerlijk briesje en ik geniet van het uitzicht. Inmiddels dendert de trein dwars door een national park en gaan groene moerassen en wapperende palmbladeren aan mijn zicht voorbij. Niet slecht.
We worden door een riksja afgezet in Hampi, een World Heritage Site, ‘not to be missed’. Het buitengewone landschap van graniete rotsen, rijstvelden en bananenplantages, wordt op dat moment weggevaagd door het noodweer dat door het stadje raast; dat later blijkt, veroorzaakt wordt door de cycloon in Mumbai. Hoe dan ook, nemen we plaats in het overvolle gammele bootje dat de rivier oversteekt. Op weg naar ons hostel. Gelukkig komt na regen zonneschijn, en als we ’s ochtends de deuren van onze cottage met rieten dak openslaan, straalt een prachtig zonnetje over het unieke landschap.
De relaxte laid-back atmosfeer in Hampi is niet te versmaden en lokt ons dan ook uit vier dagen te blijven. We fietsen langs de bananenplantages, bezoeken het nabij gelegen dorpje Anegundi waar we kleine tempeltjes bekijken en klimmen de berg naar de zogenaamde ‘Monkey Temple’. Het uitzicht vanaf deze tempel is fenomenaal en vanaf hier zie je dat de rotsfornaties zich uitstrekken over kilometers lengte. En ook de door ons eerder bezochte ruines uit de 15e eeuw, zien we nu overzichtelijk voor ons liggen. Niet voor niets schiet ik dan ook meerdere foto’s, dat al snel de aandacht trekt van een Indiase man. En blijkt, zijn hele familie. Voor ik het weet, word ik omsingeld door de gehele familie. Dames en kinderen gekleed in prachtig gekleurde sari’s. De man maakt heftige gebaren naar me, waaruit blijkt dat hij met de familie op de foto wilt. Dan verschijnt Mike hand in hand met een klein mannetje. Ook een familielid. Heftig geinteresseerd in elkaar, volgt een uitgebreide photoshoot. De kleine tienermeisjes vinden het geweldig en blijven voor de camera springen. Net als wij vinden ze de ontmoeting met deze vreemde vogels een hele belevenis.
En voor je het weet zit je dan weer in het vliegtuig naar Trivandrum, de hoofdstad van Kerala. Per vliegtuig? Ja, omdat alle treinen volgeboekt zijn. Tot onze teleurstelling, want reizen per trein in India, is all part of the experience. Goed, wij verplaatsen ons dus op de gemakkelijke en snelle manier van A naar B. Eerst, echter, nemen we de nachtbus vanuit Hampi naar Bangalore. We boeken een tweepersoonsbed in een bus (ja echt het kan!), en de eerste kilometers in de bus zijn bewegelijk. Zeer bewegelijk. Hobbbels overal in de weg, dat wordt weer afzien. Uiteindelijk zorgt het gehobbel ervoor dat ik in slaap dommel en toch een goede nacht heb. Evenals Mike. Gelukkig. We spenderen een dag en nacht in Bangalore. Aangezien Bangalore de reputatie heeft van een groene stad, wandelen we door Cubbon Park, en ontwijken we de rondvliegende frisbees die door groepen vrienden in de rondte worden gegooid. Spelende kinderen en de goed bevolkte picknickkleden zorgen voor een prima fibe. Eten, drinken en winkelen zijn de andere activiteiten die als prio op ons lijstje staan. Geld uitgeven dus! Ik koop een geweldig boek, Shantaram, een absolute ‘must read’ voor India-geinteresseerden. En ’s middags bevinden we ons weer in een veel te duur restaurant. Tja, we zijn en blijven nu eenmaal stadsmensen.
Ons geld vliegt er doorheen, dus we zijn stiekem blij de stad weer te verlaten. Als we ’s ochtends aankomen in Trivandrum, besluiten we wat meer discipline op te brengen en eens niet over budget te raken. We slaan het aanbod af van de vele taxichauffeurs, en nemen deze keer vol overgave de public bus. Voor slechts anderhalve euro met z’n tweeen, komen we aan op onze nieuwe bestemming: Varkala. Wederom een laid-back oord waar de reggae van Bob Marley overal hoorbaar is. We huren een bamboo-hut voor drie nachten, slechts vijfitg meter van het strand verwijderd. Kerala staat bekend om haar seafood. En dat betekent dat we iedere avond smullen van tiger prawns en calamari’s. Het uitzicht over de zee is super. Als we ’s ochtends ontbijten zien we de dolfijnen omhoog springen. We lopen via de rotsen de cliff af naar beneden om ons handdoekje te spreiden. En een ochtendduik te nemen in het warme water. Zo gaat dat drie dagen lang.
Na Varkala nemen we de bus naar Kollam; voor velen het startpunt van een houseboat-trip door de backwaters. Omdat Kollam zelf op het eerste gezicht niet veel bijzonders te bieden heeft, slapen we deze nacht op de peninsuala, aan de overkant van het centrum, grenzend aan een leuk klein dorp. We zijn de enige gasten in het resort en dus kunnen we nog wat onderhandelen over de prijs en de kamer. Uiteindelijk komen we op een deal van 1000 rupees voor een gigantische kamer, met ramen aan alle kanten en een mega badkamer. Wat een villa!
Na wat genieten van onze tijdelijke villa, gaan we het dorpje in. Waarschijnlijk zien de mensen hier weinig toeristen, want we worden overal nagestaard. Kinderen die ons achterna komen. Een moeder met haar zoon en dochter, bekijkt ons en probeert haar dochterjte van vier voor te stellen aan twee blanken. Ze zwaait en ik kom dichterbij. Ik geef het meisje een handje en ze schatert van het lachen, maar kruipt daarna snel weer verlegen achter de rok van haar moeder. Het jochie van acht laat zijn Engelse lessen op ons los en vertelt hoe hij heet, hoe oud hij is en waar zijn school is. Trots laat hij zijn schoolunifornpje zien. Even later op de dorpsweg komen we stoere jochies tegen; de school is waarschijnlijk net uit. De drie jongetjes poseren voor de camera. En een ander vriendje vraagt heel aandoenlijk of hij alsjeblieft ook nog op de foto mag. Natuurlijk! Hij is zo trots en blij. Hij geeft me een hand en zegt heel welgemeend “Thank you”. Zo schattig!
De volgende dag nemen we de bus naar Allepey; de ultieme plek om een houseboat te regelen. Meer keus dan in Kollam hier. Daarom nemen we dan ook een dagje de tijd om een goede trip te organiseren. In de tussentijd fietsen we Allepey uit en rijden langs de omliggende dorpjes. We nemen de onverharde paden, zodat we bij de wat meer afgelegen plekken komen. Ook hier komen de kinderen weer naar ons toegerend en kijken ons met grote ogen aan. Het blijft bijzonder. Als we weer op de normale weg terecht komen, koopt Mike een flesje water. Terwijl ik wacht, komt een mannetje met een gebit aangewandeld waar je eerder ‘j’ dan ‘u’ tegen zegt. Vervolgens begint hij een serenade voor mij op te voeren. Het trekt ook de aandacht van andere dorpsbewoners en iedereen lacht. Hij zal dus wel geen kwaad doen. Hij eindigt zijn valse gezang met een dansje en geeft mij ten slotte een flinke hand. Alles bij elkaar duurde het lied wel vijf minuten.
De volgende dag is het dan zo ver: we gaan op de houseboat door de backwaters. Het hoogtepunt van een trip door Kerala voor velen. De komende 24 uur hebben we onze eigen boot met servant, kok en kapitein. Dat noem je pas luxe. Samen met tientallen andere houseboats varen we de haven uit. Onderweg meren we aan bij een klein winkeltje. De jongen aan de kant laat ons de inhoud van zijn vriezer zien. Indrukwekkend. Hij haalt twee flinke rivierkreeften uit de kist en legt ze op de weegschaal. 950 gram bij elkaar, twee stuks. Mike en ik, nog al gevoelig voor dat soort lekkernij, kijken elkaar aan en knikken. Okay, we nemen ze. Als extraatje aan boord voor straks. Twee uurtjes later meren we weer aan en krijgen onze lunch geserveerd. Heerlijk fish currymet rijst, en allerlei bijgerechten. In de verte zien we donkere wolken hangen. En al snel vallen de eerste regendruppels op ons dak. De bliksem werpt zijn licht over de backwaters en het noodweer slaat toe. Daar gaat ons tripje, denken we. Gelukkig klaart het weer net zo snel weer op. En kunnen we na een uurtje toch weer verder varen. Tja, en wat doe je dan aan boord? Lezen, schrijven, tekenen, voor je uit kijken, denken en dromen. Noem maar op. Eind van de middag bepalen we onze slaapplek, vlak naast een huisje bij een bananenplantage. Het eten wordt weer opgediend, waaronder onze kreeften. Ze smaakten super. Om tien uur gaat het licht bij ons uit en sluiten de dag ergens midden op de backwaters van Kerala. Na een ontbijtje met onder andere verse stukken ananas laten we de achteraf wateren achter ons en varen om 9:00 uur de geciviliseerde wereld weer binnen.
Dezelfde dag nog verlaten we Allepey. En pogen de bus naar Fort Cochin te nemen. Inderdaad pogen. De bus arriveert nooit en dus delen we een taxi met twee andere Nederlanders die ook op wereldreis zijn (en net als wij, in stijl reizen) Fort Cochin is een oud koloniaal stadje waar ook de Nederlanders voet aan wal hebben gezet. Zo rond de 17e eeuw. De Dutch Cemetery, Dutch Palace en het VOC-teken, verraden de geschiedenis van Fort Chochin. Grote koloniale gebouwen, behuizen de straten, inmiddels omgetoverd tot de mooiste en duurste hotels van het stadje. Overal ruik je de geur van vers gevangen vis. Langs de ‘boulevard’ staan verschillende visstalletjes. Onder het mom ‘you buy, we cook’, kopen wij een zak verse vis en laten het bereiden bij een klein eetstalletje ‘Salt & Pepper’. Je levert je zak vis in en twintig minuten later staat het voor je neus. Smullen! Behalve dat Fort Cochin een mooi stadje is, zien wij verder weinig reden om hier langer te blijven. Dus reizen we eeen uurtje verder naar Cherai Beach. Nog even van het strand genieten voordat we India verlaten. De temperatuur van het water is maar liefst dertig graden.
Vanavond verlaten we India. De vier weken zijn voorbij gevlogen. India, zeker een land om nog eens naar terug te gaan. De mensen, de geuren en de kleuren, het heerlijke eten. We zullen het missen. Nu op naar de metropool Hongkong. Time to shop till you drop!
Dan drink je biertjes in het Hard Rock Cafe.
Dan bel je roomservice.
Bestel je een Mocha Frappe met ice cream.
Vraag je om een Big Mac bij de McDonalds.
Dat laatste hebben ze hier echter nog nooit van gehoord. Big Mac’s bestaan niet in India. Met dank aan de heilige koe.
We zijn weer in de stad. En voor je het weet sla je de Sunday Times open. Lees je het nieuws over een riksjachauffeur die een beloning van 5000 rupees (=75 euro) ontvangt. Reden? Omdat hij een vergeten tas met juwelen ter waarde van 10.000 euro, in zijn eigen riksja vindt en deze netjes terugbrengt naar de politie. En zo bereikt ook het nieuws over de ongenode gasten van Barrack Obama zich bij ons op de hotelkamer in Bangalore. Zomaar. Tussen een hap ei en een slok thee.
Voor je het weet zit je zo ook weer op een zondagochtend Lavazza koffie te drinken tussen de moderne Indier. Eindelijk niet de enige met een netbook. Het leven van de mensen in de IT-hoofdstad van de wereld, lijkt niet veel anders dan op die van de gemiddelde Amsterdammer. Ook hier verzamelen vrienden zich op hun vrije dag in het park, gaan op zaterdagavond naar clubs en bars en komen de volgende ochtend bij met een kop koffie op de hoek van de straat.
In de stad in India. Waar iedere dag weer een dag van overleven is voor de armste kindjes. Meestal met hun moeder op de achtergrond, met een pasgeborene op de schouders; Om de aanblik nog erger te maken. Met de smaak van de smaakvolle burgers en de tapbiertjes van het Hard Rock Cafe nog in mijn mond, voel ik me een verwende overvolle westerling. Met de hongerige en starende prikkende blik van het magere jochie voor me, voel ik me zwak. Als je een kindje geeft, komen ze allemaal, hebben we al vaak gehoord. Maar voor je het weet, op onze een-na-laatste avond in India, staat een uitzondering te gebeuren. En pakt Mike een muntje uit zijn zak.
En voor je het weet breekt ook de laatste dag aan, in dit kleurrijke land van uitersten. Met de felste kleuren in het noorden van India, heb ik mijn zonnebril vaak genoeg nodig gehad om de zachtere tinten van het prachtige zuiden te kunnen waarnemen. Na onze achtdaagse strandvakantie in Goa, nemen we de dagtrein naar Hampi. In een wagon vol westerlingen, raak ik verzonken in weer een luguber verhaal van Stephen King. De tijd tikt, maar verstrijkt slechts langzaam. En bang om ziek te worden van de curry’s uit de treinrestauratie, eten we tien uur lang alleen biscuits en chips. De open ramen van de coupe, zorgen voor een heerlijk briesje en ik geniet van het uitzicht. Inmiddels dendert de trein dwars door een national park en gaan groene moerassen en wapperende palmbladeren aan mijn zicht voorbij. Niet slecht.
We worden door een riksja afgezet in Hampi, een World Heritage Site, ‘not to be missed’. Het buitengewone landschap van graniete rotsen, rijstvelden en bananenplantages, wordt op dat moment weggevaagd door het noodweer dat door het stadje raast; dat later blijkt, veroorzaakt wordt door de cycloon in Mumbai. Hoe dan ook, nemen we plaats in het overvolle gammele bootje dat de rivier oversteekt. Op weg naar ons hostel. Gelukkig komt na regen zonneschijn, en als we ’s ochtends de deuren van onze cottage met rieten dak openslaan, straalt een prachtig zonnetje over het unieke landschap.
De relaxte laid-back atmosfeer in Hampi is niet te versmaden en lokt ons dan ook uit vier dagen te blijven. We fietsen langs de bananenplantages, bezoeken het nabij gelegen dorpje Anegundi waar we kleine tempeltjes bekijken en klimmen de berg naar de zogenaamde ‘Monkey Temple’. Het uitzicht vanaf deze tempel is fenomenaal en vanaf hier zie je dat de rotsfornaties zich uitstrekken over kilometers lengte. En ook de door ons eerder bezochte ruines uit de 15e eeuw, zien we nu overzichtelijk voor ons liggen. Niet voor niets schiet ik dan ook meerdere foto’s, dat al snel de aandacht trekt van een Indiase man. En blijkt, zijn hele familie. Voor ik het weet, word ik omsingeld door de gehele familie. Dames en kinderen gekleed in prachtig gekleurde sari’s. De man maakt heftige gebaren naar me, waaruit blijkt dat hij met de familie op de foto wilt. Dan verschijnt Mike hand in hand met een klein mannetje. Ook een familielid. Heftig geinteresseerd in elkaar, volgt een uitgebreide photoshoot. De kleine tienermeisjes vinden het geweldig en blijven voor de camera springen. Net als wij vinden ze de ontmoeting met deze vreemde vogels een hele belevenis.
En voor je het weet zit je dan weer in het vliegtuig naar Trivandrum, de hoofdstad van Kerala. Per vliegtuig? Ja, omdat alle treinen volgeboekt zijn. Tot onze teleurstelling, want reizen per trein in India, is all part of the experience. Goed, wij verplaatsen ons dus op de gemakkelijke en snelle manier van A naar B. Eerst, echter, nemen we de nachtbus vanuit Hampi naar Bangalore. We boeken een tweepersoonsbed in een bus (ja echt het kan!), en de eerste kilometers in de bus zijn bewegelijk. Zeer bewegelijk. Hobbbels overal in de weg, dat wordt weer afzien. Uiteindelijk zorgt het gehobbel ervoor dat ik in slaap dommel en toch een goede nacht heb. Evenals Mike. Gelukkig. We spenderen een dag en nacht in Bangalore. Aangezien Bangalore de reputatie heeft van een groene stad, wandelen we door Cubbon Park, en ontwijken we de rondvliegende frisbees die door groepen vrienden in de rondte worden gegooid. Spelende kinderen en de goed bevolkte picknickkleden zorgen voor een prima fibe. Eten, drinken en winkelen zijn de andere activiteiten die als prio op ons lijstje staan. Geld uitgeven dus! Ik koop een geweldig boek, Shantaram, een absolute ‘must read’ voor India-geinteresseerden. En ’s middags bevinden we ons weer in een veel te duur restaurant. Tja, we zijn en blijven nu eenmaal stadsmensen.
Ons geld vliegt er doorheen, dus we zijn stiekem blij de stad weer te verlaten. Als we ’s ochtends aankomen in Trivandrum, besluiten we wat meer discipline op te brengen en eens niet over budget te raken. We slaan het aanbod af van de vele taxichauffeurs, en nemen deze keer vol overgave de public bus. Voor slechts anderhalve euro met z’n tweeen, komen we aan op onze nieuwe bestemming: Varkala. Wederom een laid-back oord waar de reggae van Bob Marley overal hoorbaar is. We huren een bamboo-hut voor drie nachten, slechts vijfitg meter van het strand verwijderd. Kerala staat bekend om haar seafood. En dat betekent dat we iedere avond smullen van tiger prawns en calamari’s. Het uitzicht over de zee is super. Als we ’s ochtends ontbijten zien we de dolfijnen omhoog springen. We lopen via de rotsen de cliff af naar beneden om ons handdoekje te spreiden. En een ochtendduik te nemen in het warme water. Zo gaat dat drie dagen lang.
Na Varkala nemen we de bus naar Kollam; voor velen het startpunt van een houseboat-trip door de backwaters. Omdat Kollam zelf op het eerste gezicht niet veel bijzonders te bieden heeft, slapen we deze nacht op de peninsuala, aan de overkant van het centrum, grenzend aan een leuk klein dorp. We zijn de enige gasten in het resort en dus kunnen we nog wat onderhandelen over de prijs en de kamer. Uiteindelijk komen we op een deal van 1000 rupees voor een gigantische kamer, met ramen aan alle kanten en een mega badkamer. Wat een villa!
Na wat genieten van onze tijdelijke villa, gaan we het dorpje in. Waarschijnlijk zien de mensen hier weinig toeristen, want we worden overal nagestaard. Kinderen die ons achterna komen. Een moeder met haar zoon en dochter, bekijkt ons en probeert haar dochterjte van vier voor te stellen aan twee blanken. Ze zwaait en ik kom dichterbij. Ik geef het meisje een handje en ze schatert van het lachen, maar kruipt daarna snel weer verlegen achter de rok van haar moeder. Het jochie van acht laat zijn Engelse lessen op ons los en vertelt hoe hij heet, hoe oud hij is en waar zijn school is. Trots laat hij zijn schoolunifornpje zien. Even later op de dorpsweg komen we stoere jochies tegen; de school is waarschijnlijk net uit. De drie jongetjes poseren voor de camera. En een ander vriendje vraagt heel aandoenlijk of hij alsjeblieft ook nog op de foto mag. Natuurlijk! Hij is zo trots en blij. Hij geeft me een hand en zegt heel welgemeend “Thank you”. Zo schattig!
De volgende dag nemen we de bus naar Allepey; de ultieme plek om een houseboat te regelen. Meer keus dan in Kollam hier. Daarom nemen we dan ook een dagje de tijd om een goede trip te organiseren. In de tussentijd fietsen we Allepey uit en rijden langs de omliggende dorpjes. We nemen de onverharde paden, zodat we bij de wat meer afgelegen plekken komen. Ook hier komen de kinderen weer naar ons toegerend en kijken ons met grote ogen aan. Het blijft bijzonder. Als we weer op de normale weg terecht komen, koopt Mike een flesje water. Terwijl ik wacht, komt een mannetje met een gebit aangewandeld waar je eerder ‘j’ dan ‘u’ tegen zegt. Vervolgens begint hij een serenade voor mij op te voeren. Het trekt ook de aandacht van andere dorpsbewoners en iedereen lacht. Hij zal dus wel geen kwaad doen. Hij eindigt zijn valse gezang met een dansje en geeft mij ten slotte een flinke hand. Alles bij elkaar duurde het lied wel vijf minuten.
De volgende dag is het dan zo ver: we gaan op de houseboat door de backwaters. Het hoogtepunt van een trip door Kerala voor velen. De komende 24 uur hebben we onze eigen boot met servant, kok en kapitein. Dat noem je pas luxe. Samen met tientallen andere houseboats varen we de haven uit. Onderweg meren we aan bij een klein winkeltje. De jongen aan de kant laat ons de inhoud van zijn vriezer zien. Indrukwekkend. Hij haalt twee flinke rivierkreeften uit de kist en legt ze op de weegschaal. 950 gram bij elkaar, twee stuks. Mike en ik, nog al gevoelig voor dat soort lekkernij, kijken elkaar aan en knikken. Okay, we nemen ze. Als extraatje aan boord voor straks. Twee uurtjes later meren we weer aan en krijgen onze lunch geserveerd. Heerlijk fish currymet rijst, en allerlei bijgerechten. In de verte zien we donkere wolken hangen. En al snel vallen de eerste regendruppels op ons dak. De bliksem werpt zijn licht over de backwaters en het noodweer slaat toe. Daar gaat ons tripje, denken we. Gelukkig klaart het weer net zo snel weer op. En kunnen we na een uurtje toch weer verder varen. Tja, en wat doe je dan aan boord? Lezen, schrijven, tekenen, voor je uit kijken, denken en dromen. Noem maar op. Eind van de middag bepalen we onze slaapplek, vlak naast een huisje bij een bananenplantage. Het eten wordt weer opgediend, waaronder onze kreeften. Ze smaakten super. Om tien uur gaat het licht bij ons uit en sluiten de dag ergens midden op de backwaters van Kerala. Na een ontbijtje met onder andere verse stukken ananas laten we de achteraf wateren achter ons en varen om 9:00 uur de geciviliseerde wereld weer binnen.
Dezelfde dag nog verlaten we Allepey. En pogen de bus naar Fort Cochin te nemen. Inderdaad pogen. De bus arriveert nooit en dus delen we een taxi met twee andere Nederlanders die ook op wereldreis zijn (en net als wij, in stijl reizen) Fort Cochin is een oud koloniaal stadje waar ook de Nederlanders voet aan wal hebben gezet. Zo rond de 17e eeuw. De Dutch Cemetery, Dutch Palace en het VOC-teken, verraden de geschiedenis van Fort Chochin. Grote koloniale gebouwen, behuizen de straten, inmiddels omgetoverd tot de mooiste en duurste hotels van het stadje. Overal ruik je de geur van vers gevangen vis. Langs de ‘boulevard’ staan verschillende visstalletjes. Onder het mom ‘you buy, we cook’, kopen wij een zak verse vis en laten het bereiden bij een klein eetstalletje ‘Salt & Pepper’. Je levert je zak vis in en twintig minuten later staat het voor je neus. Smullen! Behalve dat Fort Cochin een mooi stadje is, zien wij verder weinig reden om hier langer te blijven. Dus reizen we eeen uurtje verder naar Cherai Beach. Nog even van het strand genieten voordat we India verlaten. De temperatuur van het water is maar liefst dertig graden.
Vanavond verlaten we India. De vier weken zijn voorbij gevlogen. India, zeker een land om nog eens naar terug te gaan. De mensen, de geuren en de kleuren, het heerlijke eten. We zullen het missen. Nu op naar de metropool Hongkong. Time to shop till you drop!
-
01 December 2009 - 18:48
Marloes:
Ja! eindelijk de eerste met een berichtje! India klinkt echt super. Mooi verhaal weer! Volgens mij hebben jullie daar een toptijd. Dikke kussen van ons allebei (en natuurlijk ook de groetjes van sint & piet :) ) Marloes & Jasper -
01 December 2009 - 18:51
Gemma:
Wow Femke,je hebt toch woord gehouden!
Het is al nacht bij jullie als wij dit, wederom fantastische, verhaal binnen krijgen!.
Als je het zo leest,zijn jullie niets tekort gekomen!Twee grote kreeften met z'n tweetjes verorberen...dat doen wij jullie hier,in de geciviliseerde wereld toch niet zo gauw na!
Enfin het is jullie gegund,nog een paar fijne dagen in Hongkong!
Liefs,
Gemma
-
01 December 2009 - 18:53
Gemma:
Ja,ik was natuurlijk weer eens te snel...heb niet eens op de Foto's gewacht! Suuuper!!! -
01 December 2009 - 21:30
Su-Anne:
He die lieve Mike en Fem,
Jaja... Ik hou jullie verhalen nog steeds bij...
Ik moest nog denken aan onze busreis in Laos toen we nog op het asfalt hebben gelegen omdat de bus vroooeeeeg in de ochtend kapot was! :-)
Jullie zien er echt ontzettend goed en gelukkig uit. Wat fijn om te zien!
Liefs en een knuffel
Su-Anne
-
01 December 2009 - 22:06
Peter En Heidi:
leuk om jullie te zien staan op Victoria's Peak, nog maar 4 weken geleden stonden wij op precies dezelfde plek. Vinden jullie Hong Kong ook zo'n fijne stad? beetje jaloers zijn we wel op jullie natuurlijk, onze reis zit er inmiddels op. wij wensen jullie een mooie maand samen met Frans, Anneke en Jeroen in Vietnam. wij hebben het daar geweldig gehad. op jullie foto's zien we een happy couple en dat doet ons goed!
groet, Peter en Heidi -
02 December 2009 - 20:00
Monique:
Weer een geweldig verslag!
Doe je de groeten aan mijn neef en zijn gezin in Hong Kong?
Groetjes
Monique -
03 December 2009 - 19:43
Erica (coll. Anneke):
Hoi Femke en Mike,
Nog even en ze zijn er hoor! Gezellig met de familie in Vietnam rondtouren. Maak er een mooie decembermaand ( en verjaardag)van samen.
groet Erica -
03 December 2009 - 23:15
Thorvald:
Wat een geweldige fotos..en ben blij te horen dat er nog tijd is voor relaxen...Groetjes,
Thor -
04 December 2009 - 14:23
Norbert:
Hi Fem & Mike,
Geweldig verslag, vooral over het eten, het is hier rond lunchtijd dus ik zat te watertanden toen ik het las en vooral zag, de rivierkreeft dus, en die lust ik ook wel....
Ik kan ook best een paar daagjes gebruiken op een houseboat, not bad indeed. Ik zie dat de avontuurgeest er goed in zit, houden zo en blijf ons op de hoogte houden.
PS Hou je in bedwang in HK, anders gaan jullie weer over budget.
Um grande abraço de São Paulo -
05 December 2009 - 06:34
Wendy En Dirk:
heuj femke en mike!
leuk verhaaltje... jullie hadden tenminste 2 (volle) kreeften op de backwaters! :)
goa is, zoals jullie al zeiden, erg relaxt. lekker weer en goedkoop bier dus wij overleven het wel!
20 dec vliegen we terug naar bangkok. blijven daar (of in ieder geval in thailand) met de feestdagen en dan maandje burma!
gr,
Wendy & Dirk
ps. wendy is julle emailadres kwijtgeraakt...
-
05 December 2009 - 21:28
Roel:
Ik word zo blij als ik dit lees. Wat een heerlijk land is India toch.
Echt helemaal te gek! Foto's zijn ook prachtig.
Groet,
Roel -
06 December 2009 - 11:49
Tonny En Wim:
Het is zó bijzonder om hier achter de computer mee te reizen.De reisverslagen zijn zo prachtig geschreven dat we gewoon meegenieten. Pas goed op elkaar (heel belangrijk)en een heeeele fijne tijd !!!. Tonny en Wim. -
07 December 2009 - 22:29
S!moon:
Dankdankdank!!
Wat heerlijk om zo t kille weer even te ontvluchten en een beetje mee te reizen met jullie. Prachtig verhaal met dito foto's! Met warme chocomel(en taaie pepernoten)is dit even een half uurtje genieten!! Enjoy Hong Kong..heerlijke stad! -
10 December 2009 - 09:54
Collega's Anneke :
Hallo daar in Hanoi,
Hoe gaat het daar bij jullie ? Zijn je ouders en je broer goe aangekomen ? En kunnen ze hun draai een beetje vinden daar in het verre Vietnam ?
groet secr pmp -
11 December 2009 - 10:19
Rahel:
Hoi Mike en Femke,
Zo te lezen en te zien moet het in India heel ontspannend zijn. Alles ziet er zo slow en liefelijk uit. Ook jullie.
Liefs,
Rahel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
