De verradelijke schoonheid van de Annapurna

We checken in bij Yeti Airways. Vliegen met een maatschappij genoemd naar de verschrikkellijke sneeuwman die volgens de Nepalezen rondwaart in de bergen van de Himalaya, is voor iemand met vliegangst een hele overwinning. Ter voorbereiding vloeien de Mount Everest Beers vanavond daarom rijkelijk. En samen lezen we de verhalen uit mijn dagboek die ik de afgelopen twaalf dagen gedisciplineerd heb bijgehouden. Ik hoop dat jullie de verhalen net zo levendig zullen meelezen als dat wij deze bijzondere ervaring hebben beleefd.

Dag 1 – Van Besisahar naar Ngadi

Als ik vanuit het taxiraampje kijk, zie ik voor het eerst de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya. De bus is oud en krakkemikkig en beenruimte is ver te zoeken. Na vijf uur komen we aan in Besisahar, het startpunt voor het Annapurna Circuit. De hobbelige weg naar Bhulbule delen we met bussen en jeeps. We steken de eerste voormalige touwbrug over, tegenwoordig gelukkig gemaakt van ijzer, passeren de eerste watervallen en ervaren het groen van de rijstterrassen en de vriendelijkheid van de dorpelingen. ‘Namastee!, good room, good price!’ klinkt vanuit de voortuintjes van de lodges. Met het geluid van de stromende rivier achter ons, zijn we snel overtuigd en spenderen onze eerste nacht in de Hikers Lodge.

Dag 2 – Van Ngadi naar Chamche

Als dit voorbode is voor de rest van de trekking, dan mogen ze Sesamstraat van mij straks nog eerder uitzenden dan 18:00 uur. Ik word wakker om 5:30 uur op de tweede dag van de trekking; niet zo gek als ik net na zonsondergang al in mijn koude lakenzak kruip. Ook vandaag trekt onze Griekse vriend Alex die we ontmoet hebben in de bus, met ons op naar de volgende bestemming. Samen met de porters en andere trekkers delen we het pad. Het is moeilijk verdwalen hier. Als we echter de keuze hebben tussen twee wegen, kiezen we voor de oversteek via de brug naar de overkant. Een shortcut blijkt achteraf. Van Ngadi lopen we naar Bahundanda, waar we tussenin ergens onze lunch nuttigen. We bestellen wat Nepalese momo’s, een soort van Chinese dumplings, maar dan lekkerder. Net als ik een hap wil nemen uit deze smeuiige deegbal, weergalmt een oerknal door het dal en honderden meters verder stuift het zand van het pad waar wij net liepen, omhoog. “They’re making a path”, legt een local ons uit. Achteraf begrijpen we waarom de met kartonnen dozen bepakte ezels, ons de weg blokkeerden; Deze arme zieltjes voerden het dynamiet aan voor de nog op te zetten explosies.

Twee weken geleden was de monsoon bijna op zijn eind. De laatste regendrupppels veroorzaakten echter nog flinke landverschuivingen, waardoor zelfs een Fransman en Spanjaard om het leven zijn gekomen. Sommige gedeelten van de weg zijn hierdoor nu nog redelijk onbegaanbaar. Het zand glijdt onder onze voeten weg en mijn onzekerheid veroorzaakt trilling in mijn benen. Ik pak Mike zijn hand en mijn held trekt me behendig de andere kant over. Helaas kon ik hem niet mijn helpende hand reiken, toen Mike wankelend op de houten plank boven een rivier stond. Uit evenwicht gebracht valt hij met zijn voet in het koude rivierwater. Balen! Een paar dagen eerder raakte het stukje vel van zijn teen eraf door een stomme actie in Pokhara. Zonder problemen loopt Mike echter verder op 1 teenslipper en 1 gewone schoen.

Met de voetjes omhoog genieten we vanavond van daal bhaat in Chame uitkijkend op de 220 meter hoge waterval die non-stop naar beneden blijft kletteren.

Dag 3 – Van Chamche naar Danaqyu

Ik word wakker met muizenketels op mijn hoofdkussen. Nu begrijp ik waarom ik vannacht slecht geslapen heb: een muis, of erger nog, een rat heeft mij zitten begluren. Na een laat ontbijt vertrekken we om 7:30 uur. Onze reisgenoot is een blok aan het been aan het worden. Erg irritant. We wandelen wat harder zodat hij ons niet kan bijbenen. Als hij na een steile beklimming even op adem komt, besluiten Mike en ik de benen te nemen en lopen de komende paar uur flink door. Helaas zien we hem later toch weer terug. Als we dus met z’n drieen aankomen in Danaque, neem ik een heerlijke douche. Om even ruimte voor mezelf te hebben, maak ik aan het eind van de middag een kleine wandeling door het dorpje. Met de Nikon in mijn hand. Wat kleine kinderen met snotneusjes vragen om een schoolpen... Wat moeders kletsen met elkaar met hun kinderen op hun rug. Een prachtig plaatje. De moeder doet het strikje van haar dochter nog even goed zodat haar prinsesje mooi op de foto komt. Een meisje van een jaar of acht, springt levendig voor mijn lens en zet haar breedste glimlach op. Fantastisch vindt ze het. Net als ik. Dan hoor ik achter mij de klanken van een tamburijn. Er staat iets te beginnen en voorzichtig draai ik mij om. Een groepje vrouwen verzamelt zich op het terras van het Motherland Guesthouse. Dan begint een vrouw te dansen. Mijn aandacht is nu echt getrokken. Langzaamaan zet ik wat stappen richting dit bijzondere tafereel. Ik lach vriendelijk naar de dames en vraag of ik dichterbij mag komen. Met een brede lach word ik ontvangen. Eerst hurk ik nog op een afstandje, maar al snel wijst een jong meisje mij op de lege stoel. Ik krijg een kop thee aangeboden. De vrouwen dansen en de muziek klinkt vrolijk. Uiteraard moet ik ook dansen. Die uitnodiging kan ik natuurlijk niet afslaan. Ik doe de twee vrouwen na en probeer net zo sierlijk met mijn armen te bewegen. Op dit moment ben ik hun entertainment en ik voel me wat zenuwachtig worden. Dan stopt de muziek en een applausje en gejuich volgt. Woorden schieten me echt te kort. Na het dansen wordt het eten geserveerd. En gastvrij als de Nepalezen zijn, krijg ik ook een kom soep aangeboden. Te lang het middelpunt zijn in hun wekelijkse bijeenkomst voelt niet goed en ik bedank de vrouwen vriendelijk en vraag de vrouw naast me die steeds alles vertaalt, te zeggen dat iedereen er hier fantastisch uitziet. Gegiechel volgt. Met een lach die niet meer van mijn gezicht verdwijnt, vertel ik Mike het verhaal.

Dag 4 – Van Danaqyu naar Chame

Ons vluchtplan heeft gewerkt. In plaats van de afgesproken 7:30 uur zitten we om 6:30 uur al aan het ontbijt. Als we het guesthouse verlaten zien we onze grote Griekse vriend nog slaperig op het balkon staan. Off we go! Vandaag is maar een korte wandeling naar Chame, zo’n drieenhalf uur. Het heldere weer belooft ons prachtige uitzichten. Links en rechts zien we besneeuwde bergtoppen. Het ochtendzonnetje maakt het geheel nog mooier. De loofbomen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor dennebomen. Ook duurt het langer voor de temperatuur stijgt. Mijn spieren moeten weer warm worden en het eerste half uur gaat het wat traag. Maar met de hete adem van Mr. Pain in the ass in mijn rug, wil ik toch wel doorlopen. We passeren verschillende kleine dorpjes gelegen tussen de besneeuwde pieken. Gekleurde gebedsvlaggetjes wapperen vrolijk in de wind. De strakblauwe lucht maakt het compleet. In Chame aangekomen, doen we wat inkopen om het de komende week warmer te krijgen: handschoenen, muts en thermokleding zijn hier zeer noodzakelijk.

Dag 5 – Van Chame naar Lower Pisang

Wederom is het uitzicht onbeschrijfelijk. Het aantal wandelaars is wat geconcentreerder geworden nu we dichterbij Manang komen. Onderweg stoppen we voor een appeltaartje en kop hot lemon. Het zonnetje brandt strak op ons hoofd. Al na anderhalf uur komen we aan in Lower Pisang, onze bestemming voor vandaag. Aangezien we geen slaapzakken hebben, is de prioriteit dat dekens beschikbaar zijn in het betreffende hotel. Voor 2 euro hebben we een plek gevonden met dekens die naar yak stinken. We zitten nu op een hoogte van 3250 meter. Ik kan de hoogte al aan mijn ademhaling merken. Aan het eind van de middag lopen we naar Upper Pisang waarvandaan je een fantastisch uitzicht hebt over de Annapurna twee. Vanaf de Tibetaanse tempel op de top krijgen we inderdaad the perfect view.

Dag 6 – Van Upper Pisang naar Manang

Al snel merken we waarom de Upper trail zwaarder is dan de Lower trail. We gaan zigzaggend de berg op. Ook nu weer snel buiten adem en we kampen allebei met een kuchje door de ijle lucht. Het volgende dorpje Gyaura ligt op een hoogte van 3730 meter, terwijl ons doel Manang, op 3540 meter ligt. Ik verheug me nu al op de afdaling van straks. Niet alleen de mooiere omgeving van het hogere pad, ook de mogelijkheid om ons lichaam te laten wennen aan de hoogte, geeft ons reden de Upper trail te doen. ‘Walk high, sleep low’, luidt het advies in de guidebooks.

We hebben uitzicht over de hele Annapurna range. “Volgens mij heb ik nog nooit zulke mooie natuur gezien”, zegt Mike tegen me, terwijl ik de frisse geur van de dennennaalden opsnuif. Inmiddels verschijnen planten in herfstachtige kleuren op deze hoogtegrens. Ik steek een houten bruggetje over met het kabbelende riviertje onder me. De schoonheid wordt niet minder, alleen maar beter. Als we in Gyaura aankomen, rusten we voor een net nieuw gebwoude stupa met de witte verf nog vers. Een oud vrouwtje schiet ons aan en vraagt in het Nepalees of we haar brandwond kunnen verschonen. Helaas daarvoor hebben we niks. Een simpele pleister stelt haar echter ook al gerust. Het dorpje doet typisch Tibetaans aan. Uiteraard de gebedsvlaggetjes die het dorp in vrolijke kleuren zetten, maar ook de huisjes van op elkaar gestapelde stenen. Kinderen met knalrode wangen door de voortdurende koude in de Himalaya. Ze spelen er niet minder om. Wie het verst stenen kan gooien. Kids vermaken zich hier met de simpelste dingen. Ontroerend om te zien. Toch weten ze dondersgoed dat toeristen geld meebrengen. Een foto in ruil voor geld vinden ze dan ook de normaalste zaak van de wereld. Eigenlijk is de lol er dan af voor mij.

Voor de lunch stoppen we in Ngawal (3680 m). Het uitzicht vanaf het dak is fenomenaal en dat maakt weer veel goed als ik mijn vermoeide voeten voel. We gaan weer verder door naar Manang. Het geeft een bizar gevoel om slechts met z’n tweeen het pad te delen. We passseren Bhraga en dan eindelijk rijst Manang op tussen de bergen. Met een welverdiende yak burger sluiten we deze dag af.

Dag 7 – Manang - Gletsjer

Manang is voor velen een plek om te acclimatiseren aan de hoogte. Een rustdag wordt aanbevolen en daar maken wij natuurlijk gretig gebruik van! Om te beginnen slapen we eens heerlijk uit tot maar liefst 7:30 uur. Mike waagt zich aan een ijskoude douche en probeert de geur uit onze sokken te wassen. Tevergeefs. Als de zon de bergen al over is, beginnen we te lopen op onze rustdag, de gletsjer op. We gaan weer zigzaggend omhoog en komen uiteindelijk bij de top en raken de eerste sneeuw aan. We bevinden ons net iets onder de vier kilometer grens. Er staat een strak windje, ijskoud, dus gaan snel weer naar beneden voordat we weggewaaid worden en Mike een longontsteking oploopt. Als we weer in het dorp zijn, lopen we linea recta door naar de bakkerij. Chocoaladetaarten, applecrumbles, crossaints en nog meer heerlijke versnaperingen staren ons aan. Bedwelmd door de geuren, worden we naar binnen getrokken. Als we afrekenen, kunnen we het niet laten een hapje te proberen van de yak cheese. Niet te geloven! Het smaakt precies als de oude brokkelkaas uit Cafe Krull. Dit mogen we niet laten liggen. En voor het eerst sinds drie maanden eten we een broodje kaas. Hoe zoiets simpels, zo bijzonder kan zijn.

Dag 8 – Manang – Ice Lake

We besluiten nog een rustdag te nemen in Manang. Ook al willen we allebei eigenlijk zo snel mogelijk de pass over, een extra dagje acclimatiseren kan geen kwaad. Vanochtend vroeg trekken we onze stappers aan en vertrekken richting Ice Lake (4700 mtr). Een pittige wandeling van zeven uur met een stijging van 1200 meter. Via het oude stadje Bhraga gaan we omhoog. We lopen een minuut en zijn dan al buiten adem. Kleine babystapjes helpen ons vooruit. We beginnen in ons t-shirt en eindigen in muts, handschoenen en jas. Ice Lake is helaas niet bevroren. Als we onze handen in het meer steken, voelt het water zelfs warm aan. Volgens mij zegt dat meer iets over onze lichaamstemperatuur. We schieten wat groothoekfoto’s en begeven ons daarna snel naar mindere hoogte. Het afdalen valt eigenlijk zwaar tegen. Als we na drie uur weer aankomen in Manang, trakteren we onszelf weer op een heerlijk broodje yak cheese. Niet te versmaden! Een warme douche bezorgt ons extra slagroom op de taart aan het einde van deze zware dag...


Dag 9 – Van Manang naar Letdar

We lopen over de hoogtevlaktes; geen boom meer te bekennen, slechts wat heideplantjes kleuren het landschap. Een porter loopt op zijn teenslippers met minstens dertig kg op zijn rug. Ik zou hem zo mijn schoenen geven. Ik voel me een luxepaardje met slechts acht kg te dragen. Mike sleept daarentegen 15 kg mee. Ik mag niet klagen. Vandaag laten we het zicht op de Annapurnatoppen achter ons. Nu door naar de grootste uitdaging van deze wandeling: de pass. Na bijna drie uur lopen, komen we aan in Yak Kharka. Een klein dorp met niet meer dan vier lodges, schat ik. Het aantal grazende yaks is echter niet op twee handen te tellen. We ploffen neer op een koude steen en genieten van onze meegebrachte energybars. Nog een klein stukje door naar Letdar (4200 mtr). We zien twee gebouwtjes en dat blijkt het hele dorp te zijn.

Dag 10 – Van Letdar naar High Camp

Vanuit Letdar naar High Camp. Een klimmetje van slechts vier uur. Op deze hoogte echter best pittig. We slaan het dorpje Thorung Pedi over en klimmen door naar High Camp. Dat levert ons morgen weer een uurtje langer slapen op. Als we boven aankomen, warmen we heerlijk op in de sere van het guesthouse en eet Mike, net zoals iedereen hier, een knoflooksoep. Dat schijnt als remedie te kunnen werken tegen hoogteziekte. Immers, we zitten al boven de 4800 meter. De witte bergen lonken en we zetten vandaag toch nog even voet in de kou. We klimmen de besneeuwde berg tot aan het topje. Hier zien we hoe hoog we zijn. Bijna op dezelfde hoogte van veel omringende bergtoppen. Echt super!

Eenmaal weer terug, komen we in een gezellige sfeer in de zitruimte van de lodge. We zitten aan tafel met heel gemelleerd gezelschap. Oostenrijkers, Russen, Polen, Zwitsers, Fransen... heel Europa is bijna vertegenwoordigd. Verderop spelen Canadezen en Australiers een potje shithead, een kaartspel dat populair is onder reizigers. Mensen zijn aan het lezen en wij krijgen een kop thee aangeboden van twee aardige Russen. Een ongedwongen sfeer, ook al maakt iedereen zich stiekem al een beetje op voor de volgende grote dag, het letterlijke hoogtepunt voor ieder: de Thorung La (5416 mtr).


Dag 11 – Van High Camp naar Thorung La

Getik op het raam. Het is de wake-up-call van onze buren. Ik vraag aan Mike hoe laat het is. 4:00 uur, antwoordt hij en wikkelt zich in zijn te dunne dekens. Voor nog een uurtje sluiten we onze ogen en sturen we onze medehikers alvast op voorverkenning uit. Vandaag is de grote dag. Al veel wandelaars hebben ontberingen moeten doorstaan om de hoogte van 5416 meter te bereiken. Vandaag zijn wij aan de beurt. Na een beroerde nacht in mijn lakenzak, maar wat dikkere dekens dan Mike, gaat de wekker af. Opstaan! Mijn verkoudheid heeft Mike vannacht wakker gehouden. Zijn zorgen over mogelijke hoogteziekte bij mij, heeft hem uit zijn slaap gehouden. Ik moet bekennen: ik klonk ook wel heel zielig. In combinatie met de droge lucht op High Camp en mijn aanhoudende verkoudheid, heb ik amper stemgeluid. Mijn longen doen zeer. En ik hoor het gebons van mijn hart in mijn hoofd. Terwijl ik Mike geruststel dat dit geen Acute Mountain Sickness (AMS) kan zijn, maak ik me ondertussen toch wel zorgen. ’s Ochtends vertelt Mike me dat hij sinds mijn trieste keelgeluid geen oog meer dicht heeft gedaan. Hij had ’s nachts al een plan gesmeden om mij op veiligere hoogte te brengen. We besluiten om toch te vertrekken. Want het minste wat je wil, is vastzitten op deze zeer basic plek. Een bezoek aan het toilet is verschrikkellijk. Terwijl ik hurk, zit ik met mijn neus in de kartonnen doos met gebruikt toiletpapier. De kieren in het houten hok, zorgen ervoor dat de aanblik van mij op de hurken, niets aan de verbeelding overlaat. Net als in Mongolie heeft mijn darmwerking geen probleem met deze sanitaire onvolkomenheden. Toch blijven we hier liever geen nacht langer. Ik hijs mezelf uit mijn zak. Omkleden is niet nodig. De muts, handschoenen en extra thermokleding die me vannacht warm hebben gehouden, zullen vanochtend ook hun werk doen en mij de pass helpen overbrengen. De ijspegels hangen aan de ramen en buiten is het glad. We bestellen wat Tibetaans brood en krijgen een halve oliebol voorgeschoteld. Lekkere bodem op onze nuchtere magen.

Om 5:40 uur zetten we uiteindelijk af. Ik houd mijn zaklamp nog een kwartiertje aan en dan begint het licht te worden. Voetje voor voetje slenteren we achter een groep bejaarde Fransen. Het is een karavaan van mensen. We passeren ze. Het schort aan mijn ademhaling en kan niet normaal praten. Het lijkt of mijn keel erger wordt. Het ochtendlicht schijnt goudgeel op de witte bergtoppen en steekt prachtig af tegen de helblauwe lucht. Het zonlicht is echter verradelijk en ik smeer mezelf in met zonnebrand en lippencreme (=onmisbaar!). Het is ijskoud en we ploeteren onszelf een weg door de dikke lagen sneeuw. Achteraf hoorden we dat de pass voor het eerst sinds veertien jaar, in de maand oktober gevuld is met pakken sneeuw. Na twee uur klimmen zien we de gebedsvlaggetjes afsteken tegen de blauwe achtergrond. Dat betekent nog maar een kwartiertje lopen, heb ik gelezen. Het is afzien en toch geniet ik. Dan als we de zoveelste beklimming achter ons hebben gelaten, verschijnen duizenden gekleurde vlaggetjes aan de hemel. Tientallen mensen en ezels staan hier op de 5 km hoogte. Ik ben zo blij dat we er zijn! Een kop thee smeert mijn keel, en Mike loopt rond met zijn camera.

Een half uur op deze hoogte blijkt echt genoeg te zijn. Het zuurstoftekort geeft Mike een plotseling knalllende hoofdpijn. We dalen snel af, maar de hoogte blijft lang te hoog. Het is een zware tegenvaller als de sneeuw nog honderden meters onder ons te zien is. Dat wordt een glibberige bedoening. Voor we het weten liggen we allebei op ons gat in de bevroren sneeuw. Helaas wordt Mikes hoofdpijn alleen maar erger. Hij kan niet meer helder denken en kiest voortdurend voor de verkeerde paden. Zwalkend loopt hij naar beneden. Ik vang de signalen van beginnende hoogteziekte op en ben streng voor mijn lieve vriendje. “Niet stoppen, we moeten doorlopen!”, probeer ik tot hem door te dringen. Gelukkig luistert hij. Er lijkt geen eind aan te komen, maar dan zien we in de verte, diep onder ons, een aantal huisjes staan; het dorpje Charabu dat niet omgeven is door sneeuw, maar gesteente. Wat een verademing! Dan gaat Mike voor de vijfde keer onderuit en verdraait zijn knie. Nu hebben we het allebei helemaal gehad en dromen allebei over het moment dat we weer in de geciviliseerde wereld aankomen. Ook mijn knieen doen zeer. De afdaling is bijna net zo zwaar als het stijgen. Na zeven uur wandelen, komen we eindelijk Muktinath binnen. Bob Marley ontvangt ons vriendelijk in zijn guesthouse. Wat zijn wij blij! Tijd voor wat mellow!

Dag 12 – Van Muktinath naar Jomsom

We slapen uit. Ja, echt waar! Ik schiet om zeven uur wakker, maar draai me nog eens lekker om. Nog steeds met mijn fleecetrui en sokken aan. We doen het vanochtend rustig aan, met de kilometers van gisteren nog in de benen. We proberen nog een keer de Tibetan bread, maar wederom geen succes. De tassen inpakken en off we go. Op naar Jomsom; geschatte wandeltijd van zes uur voor vandaag. Onderweg klaagt Mike over hoofdpijn en misselijkheid. Dat klinkt niet goed. We zitten bovendien nog steeds op 3000 meter hoogte. Onderweg schiet het idee om een vliegtuigje van Jomsom naar Pokhara te nemen, veelvuldig door ons hoofd. Voor we in Jomsom zijn, is het toch nog even doorstappen. Het prachtige groen en de watervallen van voor de pass, zijn nu verruild voor Tibetaanse hoogvlaktes. Als we de laatste steile afdaling achter ons laten, belanden we in een vallei waar een ware woestijnwind doorheen raast. Het zand plakt op mijn tanden en mijn huid krijgt een gratis natuurlijke scrubbehandeling. Onder het genot van een tuna sandwich en pizza, besluiten we op de decadente manier afscheid te nemen van de Himalaya: per vliegtuig!


Tot slot

Een rugzak vol smerig wasgoed rijker en sokken die stijf staan van de zwetenkaas. Een mailbox die ik al in geen tijden heb gecheckt en mijn haar dat inmiddels veranderd is in dreadlocks. Mikes verlangen naar warmte neemt met de dag toe en het idee van een smeuiige steak in het ‘New Everest Steakhouse’ in Pokhara valt niet meer te bedwingen. Het is duidelijk. Voor ons bevindt het einde van de Annapurna Circuit zich in Jomsom.

En zo laten we de verradelijke schoonheid van de Annapurna achter ons.

Proppellers draaien. We kijken terug. We kijken uit. Uitkijkend op de toppen van de Annapurna Range. Na twaalf dagen trekken langs het grasgroen van de rijstterrassen, besneeuwde bergtoppen en Tibetaanse hoogvlaktes van de Himalaya. Vanuit de Twin Otter van Yeti Airlines speuren we nog eenmaal naar de verschrikkellijke sneeuwman.

PS: de foto's van ons vorige reisverslag zijn ook inmmiddels geupload.