Australische rauwdouwers in de Top End

Tja, hoe schrijf je een vrolijk verhaal over vakanties en mooie belevenissen, terwijl mijn lieve oma deze week is overleden. Ik weet het niet. Aangezien we het hoofdstuk Australië inmiddels al hebben afgesloten, moet ik van mezelf en mijn eeuwige zelfdiscipline, toch nog de laatste drie weken beschrijven. Vanuit het toestel op weg naar Buenos Aires, doe ik een poging. Daar ga ik dan…

In het laatste verhaal onthulde ik jullie mijn ja-woord, en schreef ik wat romantiek in de Outback inhoudt; Dat was nog in Alice Springs. Bedankt voor al jullie leuke reacties trouwens! Inmiddels zitten we 1500 kilometer verder in de Northern Territory.

Na Alice Springs laten we de koude achter ons en kachelen lekker door naar het noorden. Net zoals veel mensen uit de staat Victoria en New South Wales doen overigens: de winter ontvluchten. We delen de weg met peperdure jeeps, luxe campers en caravans. Daar blijft het niet bij. Onze medekampeerders zijn volledig uitgerust met kettingzagen (je weet immers noot wanneer je een vuurtje wilt maken), schotelantennes, vissersboten, gasbarbecues, noem maar op. Je kunt het zo gek niet bedenken of het behoort tot de gemiddelde kampeeruitrusting van een Australiër.

Voor de afslag naar Kakadu National Park heeft de Stuart Highway verder niet zoveel interessante bezienswaardigheden te bieden. Behalve de Devils Marbles dan. We zijn net op tijd voor de zonsondergang waar de rotsformaties dan op zijn mooist kleuren. De volgende dag karren we wederom vierhonderd kilometer door naar het noorden en komen eindelijk aan in Katherine Gorge. Natuurlijk hebben we geen geld voor een duur tripje over de rivier. En dus houden we het bij een aantal wandelingen die overigens ook niet verkeerd zijn. Dan eindelijk zien we Kakadu national park voor ons liggen, een natuurgebied dat ruim 20.000 km2 beslaat. Een plek in Australië waar ik nog niet geweest ben en we ons allebei erg op verheugen. Vanaf een uitkijkpunt zien we Arnhemland liggen, een zeer ongerept gebied waar de Aborigines volgens mij nog steeds in rieten hutjes leven. Over het hele gebied stijgen rookwolken de lucht in en als we over de Kakadu Highway rijden, raken we de vlammen nog maar net niet (zie filmpje). No worries, geen bosbranden zoals twee jaar geleden in Victoria. De branden worden bewust aangestoken om de groei van de vegetatie te bevorderen.

Onderweg komen we langs termiethopen van wel vier meter hoog, en sprokkelen wederom hout langs de kant van de weg voor een knapperend kampvuurtje. ’s Avonds zien we de sterren vallen. De volgende ochtend maken we een wandeling door de bush. Eerst volgen we nog een braaf aangelegd pad dat ons leidt langs Aboriginal Rock Art van duizenden jaren oud. Dan volgen we het bordje bushwalk, en komen er al snel achter waarom. Met voldoende water en wat betere schoenen dan onze afgesleten teenslippers, omzeilen we de overhangende takken en dichtbegroeide struiken en banen onszelf een weg omhoog, klauterend over de rotsen. Na een half uurtje merkt Mike een eerste gigantische spin op waar wij natuurlijk heel voorzichtig langs lopen zonder zijn dik gespannen draad te raken. Als ik me hierna omdraai, lonkt er een zelfde grote spin naar ons, waarna we plots opmerken dat we onszelf nu in een kringetje van achtpotigen bevinden. Hoera, een bushwalk! Allebei geen helden als het om spinnen gaat (= nog licht uitgedrukt), trachten we toch, al is het bevend van angst ;-), verder te gaan. Achteraf bleek dit het ergste gedeelte te zijn. Halverwege worden we beloond met een fantastisch uitzicht over het natuurpark.

Kennen jullie Steve Irwin nog? Juist, die man die met zijn blote hand een krokodillenbek opent, speelt met giftige slangen en zich te dicht bij staarten van pijlstaartroggen bevindt. Hij die een held was voor de Australiërs en dat met het noodlot heeft mogen bekoren. Nou, volgens mij heb ik een opvolger gevonden: Mike. Terwijl de afgelegde kilometers van onze bushwalk vorderen, wordt het pad versperd door een prachtige Australische Kookaburra, de nationale vogel van het land. “Is hij dood?” vragen we ons af. “Nee, hij ademt nog”, zegt Mike. En dan zien we hoe de vork in de steel zit. De Kookaburra ligt gevangen in de houtgreep van een slang. Waarschijnlijk zag hij de slang als prooi, heeft hem gebeten, waarop de slang hem vervolgens probeerde te wurgen.

Zoals jullie misschien wel weten zijn negen van de tien slangen in Australië giftig. Echter, dat houdt Mike niet tegen de Kookaburra van de slang te bevrijden. Zonder enige twijfel pakt hij een stok, en begint te porren in de nek van de slang die overigens sowieso niet zou overleven. Ik ben slechts wat ruis voor hem als ik waarschuw “Mike kijk uit, misschien is hij wel giftig”. Ik zie Mike opeens voor me als een tienjarig jongetje in de Braziliaanse bush… ‘dit is vast niet zijn eerste slang’, denk ik dan. Mike slaagt er in de slang te doden en de Kookaburra zijn vleugels weer te laten spreiden. Ja hoor, we hebben een leven gered! Later herkennen we de slang op een poster waar wordt beschreven dat deze Brown Snake extremely dangerous is. Tja, Steve Irwin had dat misschien wel geweten.

Kakadu national park bestaat voor een groot deel uit moerasgebied. Naast de prachtige vogels die in de wetlands leven, krioelt het er ook van de krokodillen. En buiten dat, ligt er ook een ander gevaarte op de loer: muggen. Als we ’s avonds een geschikte campsite vinden bij Merl, een plaatsje in het noorden van het national park, zijn we in de eerste instantie heel blij met onze ‘romantische’ campsite middenin de bush. Zodra de schemering echter intreedt, begint de ellende. We slaan de ene mug na de andere dood. Helaas, we kunnen niet tegen deze ellendige beestjes op en duiken om 19:00 uur al onder de wol in onze bus. Er blijkt een gat te zitten in een van de horren, en ook binnen worden we leeggezogen door deze bloedzuigers. Een ware horror, als we ’s avonds nog even naar het toilet gaan, klampen duizenden muggen zich tegen de auto aan die inmiddels zwart ziet van deze plaag. Afschuwelijk!

We blijven stadsmensen en na alle woestijnen, droogte en wildlife zijn we blij weer terug te zijn in de stad Darwin. Daar tanken we even bij, letterlijk en figuurlijk, waarna we weer doorrijden naar Litchfield national park. Voor liefhebbers van watervallen en natuurlijke jacuzzi’s een waar walhalla. Ook wij zoeken verkoeling in de plunge pools. Litchfield blijkt kleiner dan gedacht en na drie dagen hebben we de boel eigenlijk al gezien. Tja, dan onze resterende week in Australie maar doorbrengen in Darwin. De stad heeft niet veel te bieden en is een beetje een deceptie. Ook wel grappig om te zien, want hier vind je de Australiërs die we uit de films kennen, nog echte rauwdouwers. Zo komen we op straat een soort van Crocodile Dundee tegen die ons groet door zijn hoed wat omhoog te liften. En doen de Darwinians niet veel anders in hun vrije tijd dan drinken en kamperen. Wij pogen mee te komen in hun drinkcultuur, maar komen niet mee in het tempo waarmee zij bier en sterke drank achterover slaan. Gelukkig maar, want het heeft weinig charme.

Omdat we nog geen krokodil gezien hebben, sluiten we af met een tripje over de Alligator River net buiten Darwin; daar leven 6000 tot 7000 krokodillen. De zogenoemde ‘Crocodile Jumping Cruise’ is een populaire attractie omdat de kans op krokodillen in het wild te spotten, gegarandeerd is. Er wordt een hengel met een stuk vlees over boord gegooid waar de karnivoren snel op af komen. Dan worden ze een beetje geplaagd door de hengel weg te trekken, en springen ze een paar meter de lucht in. Een beetje een circus, maar krokodillen hebben we in ieder geval gezien.
Vanuit ons hostel in Buenos Aires sluit ik nu dit hoofdstuk af; inmiddels zijn we namelijk al een hoofdstuk verder nu we vier dagen geleden in Argentinië zijn aangekomen. Daarover de volgende keer meer.

Ciao!
Mike en Fem