En dan nu: daal bhaat, lassi en Everest beer
Door: Femke
Blijf op de hoogte en volg Femke en Michael
11 Oktober 2009 | Nepal, Pokhara
Dat Hong Kong een autonome staat is, valt ons na vijf weken reizen door het echte China direct op. Ten eerste spreekt iedereen goed Engels en kunnen we ons eindelijk zonder moeite verstaanbaar maken. Daarnaast beperken keukens zich niet tot slechts dumplings, noodles en gedroogd vlees. Landen van over de hele wereld tonen hier hun kookkunsten. Heb je vandaag geen zin in Indies? Dan beland je tien meter verder wel in het Spaghetti House of geniet je wat verderop van een homp vlees in het Australische steakhouse. Aangezien we allebei redelijk klaar zijn met het Chineze eten, hebben wij onze keus snel gemaakt. Voordat we ook maar iets van de stad hebben gezien, nestelen wij ons heerlijk op de krukken van de door Lonely Planet aanbevolen sushibar ‘Sushi One’. Een hippe bar dat 180 graden omgeven wordt door een gekleurd, maar mager gevuld aquarium. Binnen een uurtje zijn we 30 HongKong dollar lichter, maar zoveel heerlijke sushi rijker. Ik geef de actiestempelkaart die we bij de rekening krijgen aan de hippe jongen met zijn vriendin naast ons. “You’ve only been here once, and you got already three stamps!” roept hij verwonderd in een Amerikaans accent. We hebben kenbaar veel gegeten vergeleken met de gemiddelde bezoeker.
Als we weer buiten staan, lopen we richting de boulevard om vanavond toch nog even een glimp op te vangen van de skyline van Hong Kong. De kleuren van de voor ons al welbekende Chineze neon-lichten, weerkaatsen in het water. En samen met nog honderd andere toeristen proberen we een mooi plaatje te schieten met een van ons als onderwerp. Deze ene nacht moest blijkbaar voldoende zijn om te weten dat het guesthouse waar we slapen niet het onderkomen biedt dat we zoeken. Mirador Mansion is een naargeestig gebouw waar je nog niet dood gevonden wilt worden. En daar overnachten wij. Waarom? Omdat het de enige plek in Hong Kong is waar budget slaapplekken zijn. We bekijken verschillende hokken van 2 bij 3 meter met beschimmelde muren en zonder ramen. Je zult het niet geloven maar deze achterafkamertjes zijn allemaal al volgeboekt. Uiteindelijk, ergens op de zestiende verdieping, worden we door een driedubbele deur gebracht naar ons hok. We denken toch een prima deal te hebben gevonden. Ook al betalen we nog 300 HK dollar = 30 euro per nacht! Goed, we vergeven het de eigenaar omdat het de national holiday is en alle prijzen verdubbeld zijn.
Wat doe je in een dag Hong Kong? Consumeren! Shoppen voor goedkope cameraspullen, snelle hap bij de McDonalds (uiteraard!) en biertjes drinken in Soho. Terwijl de drankjes en hapjes in Hong Kong schrikbarend duur zijn (= 3 bier + 1 cola: 20 euro!), zijn de polarisatiefilter en extra batterij voor Mikes camera drie keer zo goedkoop als in Nederland. Dus dat betekent weer een paar extra kilootjes met ons meesjouwen. Die drankjes in Soho overigens, leverde ons achteraf een boel stress op. Voor degene die weet dat wij al eens bijna onze vlucht naar Brazilie hebben gemist, klinkt het volgende misschien wel heel bekend in de oren: tweeenhalf uur voordat we vliegen naar Nepal, betalen we de biertjes, en verlaten Hong Kong Island heel relaxed met de ferry. Nog even kijken bij Computer Land, en dan rustig lopen naar de metro.... NOT! Door mijn bezoek aan de gouden M, een verkeerde weg in te slaan en in de menigte van een feestelijke parade terecht te komen, slaat de stress toe. Dit gaan we niet halen, denken we. Mike versnelt zijn pas naar een hoger tempo, en bijna sprintend banen we ons uiteindelijk een weg door de massa mensen, dwars door de straten van Hong Kong. Mike loopt daarbij nog bijna twee Chinezen omver, en mijn te groot geworden broek, hangt half over mijn bilnaad. Sexy! Maaarrrrr.... Dankzij Mikes uitstekende orientatievermogen belanden we op tijd in de metro en laten we onze zweetdruppels vallen op de grond van de Airport Express Train. Met de spanning nog om onze oren, zakken we uiteindelijk onderuit in de wachthal van het vliegveld... final last call! We made it! De vraag is niet of, maar wanneer zullen wij een vlucht missen???
Nu ik dit schrijf zitten we in het vliegtuig naar Kathmandu. We zjin na een tussenstop van een uur in Dhaka, net weer opgestegen op weg naar onze eindbestemming. We zijn flink aan het hobbelen, maar Mike houdt vastberaden zijn pen vast voor het invullen van de Visa Application Forms. Well done, mate! :) Nu, alweer een paar uurtjes verder zijn we inderdaad veilig aangekomen in Kathmandu. Gelukkig! Nadat we zonder problemen ons Nepalees visum in ons paspoort krijgen afgestempeld, moeten we nog op zoek naar een guesthouse. Lekker in het donker, in een stad die je niet kent. We nemen een taxi... uiteraard hebben we keuze uit tientallen taxichauffeurs, dus daar ligt het probleem niet. Wie van deze mannen stinkt er zo naar alcohol? Als we daar achter zijn, pikken we een van deze mannetjes uit om ons weg te brengen. Degeen die niet gedronken heeft natuurlijk. Het was zo’n oude auto dat Mike niet eens wist van welk merk deze afkomstig was. En ook hier rijden ze aan de verkeerde kant van de weg. Allebei met de gedachten dat we wel eens zomaar ergens afgezet zouden kunnen worden en beroofd kunnen worden van al onze spullen... we kijken recht voor ons uit, en zeggen niets. Als we uiteindelijk wat meerr reuring om ons heen zien, kan ik weer opgelucht ademhalen. Gelukkig worden we niet opgelicht! Aangezien we geen boeking hebben voor een guesthouse, bluft Mike dat we hebben gereserrveerd. Dit levert op dat we toch een kamer krijgen. Weliswaar overpriced, maar dat maakt niet uit als het al 12 uur ’s nachts is en het regent met pijpenstelen. Morgen maar op zoek naar een goedkoper plekje.
Ik moet bekennen: meestal als ik langer dan twee uur in een grote stad ben, draai ik lichtelijk door; Hoe leuk ik het ook vind. Dat weet Mike, dat weet ik. Inmiddels hebben we deze momenten al vaak genoeg meegemaakt. Dan loop ik als een kip zonder kop achter hem aan en maakt het mij niet uit of we nu naar rechts of links gaan. De mensen, het verkeer, de chaos en de vele nieuwe indrukken. Kathmandu echter, is een ander verhaal. Als we ’s ochtends uitchecken, dwalen we voor het eerst echt door de straten van de hoofdstad. Het verkeer is werkelijk een grote chaos! Van auto’s, trucks tot motoren en riksja’s. Alles rijdt kriskras door elkaar. En daartussen moeten wij zelf ook nog een plekje veroveren om van a naar b te komen. Niet alleen het ontwijken van het verkeer is een avontuur op zich, daarbij vormt ook het afval dat in de goten ligt een belemmering. We springen met onze flipflops aan van de ene stoep op de andere. Ondertussen fluisteren straatverkopers in onze oren ‘hasjes, marinhuana’... en probeert verderop een man in oranje gekleed gewaad, ons een rode stip op het voorhoofd te drukken voor 500 rupie. Net als de meerderheid van de toeristen, slapen ook wij in de wijk Thamel. Kathmandu is het startpunt of het eindpunt voor veel reizigers. In de vele restaurants sluiten wandelaars hun trektocht af met een steak of eten nog eenmaal het nationale gerecht de Daal Bhaat. Terwijl anderen hun laatste inkopen doen in de tientallen outdoorwinkels die de welbekende ‘Nord Fakes’ verkopen. Verbazingwekkend. Voor het eerst kan ik non-stop blijven genieten van de levendigheid van een nieuwe stad. Het komt waarschijnlijk door de vriendelijke glimlachen van de Nepalezen. Eerste indruk: top!
Een andere wereld is het echter als we maandagochtend naar de ambassade van India gaan. Tijd voor weer wat bureaucratisch gedoe! Als we ons het zweet op de rug hebben gelopen voor het vinden van een werkende ATM, komen we uiteindelijk toch nog om 9:30 uur aan bij de ambassade. We trekken een nummertje en hebben toch nog veertig wachtenden voor ons. De portier biedt Mike nummertje zeventien aan voor 400 rupie; zo verdient hij ook nog wat, maar Mike slaat vriendelijk af. Dan zijn we eindelijk aan de beurt. We geven de man in het hokje het ingevulde telexformulier dat naar India en Nederland gestuurd wordt voor toestemming, en betalen aan het andere loket nog 350 rupie. ‘This Friday come back’, horen we de Indier zeggen.
Aangezien we ‘Durbar Square Kathmandu’ al verkend hebben, en allebei de stad wel uit willen, huren we twee mountainbikes. Weg uit de stad, de komende drie dagen. We delen de weg met het drukke verkeer. Nu zijn we natuurlijk wel de trambanen en de aso’s in de straten van Amsterdam gewend, maar op de fiets in Kathmandu is toch een ander verhaal. Je moet ogen van voor en achter hebben, niet treuzelen en absoluut niet onzeker overkomen. Gewoon gaan dus! Na een uur fietsen zijn we eindelijk de stad uit. En als je de Lonely Planet moet geloven, zou je binnen no-time in sereniteit moeten belanden en omgeven worden door prachtige bergen. Niet geloven! De ene truck na de andere passeert ons, luid claxonnerend. Off the beaten track. Maar dan op de Arniko Highway van Nepal. Tijd om naar de bergen te kijken, hebben we niet en we ontwijken het ene gat in de weg na de andere. We passeren kleine stadjes waar kinderen op hun knieen in hopen vuil zitten, op zoek naar nog iets eetbaars. Een triest aanblik.
Na bijna tweeenhalf uur chaos komen we aan in Bhaktapur, ons doel voor vandaag. We trakteren onszelf op een Everest Beer en een bananenlassi. Onze kamer voor vannacht kijkt uit over het prachtige oudst bewaarde deel van de stad dat eervol op de World Heritage List vermeld staat. Wandelend door de smalle straatjes met kinderhoofdjes, rode bakstenen huisjes, verscholen wasplaatsen, prachtige pagoda’s, tempels en oude fietsbanden voortgeduwd door spelende kinderen, maken ons het gevoel krijgend dat we ons in een oud Middeleeuws stadje bevinden. Betoverend bijna. Mijn aandacht trekt naar een oud vrouwtje dat onder een houten afdakje zit, haar spinnenwiel in beweging houdend. Dit vormt het perfecte beeld, voor een perfecte foto. ‘Is it okay i take a photo?’, vraag ik haar om toestemming. ‘No problem’, antwoordt ze en als een volleerd fotomodel neemt ze positie aan. Klik, klik, klik... ik bedank haar met mijn meest vriendelijke glimlach. Als ik wil weglopen, kijkt ze me echter met een boze blik aan. ‘Money, money...’ Natuurlijk, hoe kon ik zo naief zijn? Onder invloed van de nostalgische aanblikken in Bhaktapur, vergeet ik even dat we ons in de 21e eeuw bevinden.
De volgende dag fietsen we twee uur verder naar Dhulikhel: een dorpje dat nog minder ontdekt is, maar perfect uitzicht biedt over de pieken van de Himalaya. We kloppen als bezopen katjes aan bij ‘Nawaranga Guest House’. Het regent inmiddels pijpenstelen en als het aan de weergoden ligt, blijven de bergtoppen vandaag waarschijnlijk uit ons zicht. Gelukkig heeft dit bergdorpje meer te bieden dan alleen stunning views. Een in Newari-style gebouwde Vishnu tempel en Shiva tempel belonen onze inspanning. s Avonds smullen we van de heerlijke Nepalese keuken in ons guesthouse en eten we onze magen vol voor slechts 2 euro. De daal bhaat is niet te missen bij een bezoek aan Nepal: rijst met curry, groenten, zuur en yughurt. Om van te smullen! Voldoende om nieuwe energie op te bouwen voor de volgende dag fietsen terug naar Kathmandu.
Regen komt nog steeds met bakken uit de hemel. Een nacht langer blijven zit er helaas niet in. Immers, het vervolg van het bureaucratische proces voor ons visumaanvraag zal morgen moeten worden voortgezet. Dus stappen wij kordaat op onze bicyclettes, nog in de natte broeken van de dag ervoor. In de regen fietsen, betekent hier doorweekt worden van de modder. Nog geen tien minuten onderweg en mijn witte t-shirt (=ook niet zo slim) zit al onder de bruine spetters. De mondkapjes die we de dag ervoor in Bhaktapur hadden gekocht, zijn niet meer bruikbaar (=te vies) en dus smullen ook onze neus- en oorgaten van de dampende uitlaatgassen. En toch, we genieten van deze tour downhill. Het maakt ook niet meer uit. Als we eenmaal weer in de chaos van Kathmandu terechtkomen, rijden motoren net wat langzamer dan normaal om ons eens goed op te nemen. Want wat wil je? Twee blanken door het drukke verkeer van Kathmandu. Mijn benen gekleurd door een dikke laag modder. De kleur van mijn schoenen niet meer te herkennen. Voldaan steken wij onze duim omhoog naar de verbaasde gezichten. Het was weer een avontuur!
Schoongespoeld en wel, begeven wij ons de volgende dag naar de Indian Embassy. Zullen India en Nederland ons toestemming hebben gegeven? Ja hoor, na wederom een helse tocht door de stad op zoek naar geld, verschijnt nummertje 29 op het scherm. Hetzelfde ritueel als een paar dagen eerder, ontpopt zich. En we kunnen vanmiddag om 17:00 uur terugkomen om het paspoort met stempel op te halen. Hoera! Vergeleken met de andere keren, is de stemming in de wachtruimte vanmiddag verandert van een zenuwachtige naar opgewonden sfeer. ‘Brasil, Canada, England... en dan The Netherlands’. Nog twee uitgelaten Nederlanders springen uit hun stoel en samen huppelen we vrolijk naar het loket. Dit goede nieuws betekent dat we dus daadwerkelijk genoeg tijd hebben om de Annapurna Circuit te doen, een trekking van bijna drie weken door de Himalaya.
Na een bustocht van acht uur langs de afgrond van diepe ravijnen, zitten we inmiddels in Pokhara. Een prachtig en ook toeristisch dorpje gelegen aan het meer de Phewa Tal. Souvenierswinkeltjes, outdoorshops, restaurantjes en bars bepalen hier het straatbeeld. En niet te vergeten de tientallen barbershops. ‘Haircut, shave sir?’, roepen de kappers naar Mike. Ze zien het goed, hij is nodig toe aan een scheer- en knipbeurtje. Zo belandt hij vanmiddag in de stoel van de Royal Barber Shop. Als ik vraag hoe hij de aansluitende massage vindt, antwoordt hij ‘Goddelijk’. Hopelijk net zo goddelijk als onze trekking door de Himalaya gaat worden.
Tot over drie weken!
PS: dankjulliewel voor alle leuke reacties!
Als we weer buiten staan, lopen we richting de boulevard om vanavond toch nog even een glimp op te vangen van de skyline van Hong Kong. De kleuren van de voor ons al welbekende Chineze neon-lichten, weerkaatsen in het water. En samen met nog honderd andere toeristen proberen we een mooi plaatje te schieten met een van ons als onderwerp. Deze ene nacht moest blijkbaar voldoende zijn om te weten dat het guesthouse waar we slapen niet het onderkomen biedt dat we zoeken. Mirador Mansion is een naargeestig gebouw waar je nog niet dood gevonden wilt worden. En daar overnachten wij. Waarom? Omdat het de enige plek in Hong Kong is waar budget slaapplekken zijn. We bekijken verschillende hokken van 2 bij 3 meter met beschimmelde muren en zonder ramen. Je zult het niet geloven maar deze achterafkamertjes zijn allemaal al volgeboekt. Uiteindelijk, ergens op de zestiende verdieping, worden we door een driedubbele deur gebracht naar ons hok. We denken toch een prima deal te hebben gevonden. Ook al betalen we nog 300 HK dollar = 30 euro per nacht! Goed, we vergeven het de eigenaar omdat het de national holiday is en alle prijzen verdubbeld zijn.
Wat doe je in een dag Hong Kong? Consumeren! Shoppen voor goedkope cameraspullen, snelle hap bij de McDonalds (uiteraard!) en biertjes drinken in Soho. Terwijl de drankjes en hapjes in Hong Kong schrikbarend duur zijn (= 3 bier + 1 cola: 20 euro!), zijn de polarisatiefilter en extra batterij voor Mikes camera drie keer zo goedkoop als in Nederland. Dus dat betekent weer een paar extra kilootjes met ons meesjouwen. Die drankjes in Soho overigens, leverde ons achteraf een boel stress op. Voor degene die weet dat wij al eens bijna onze vlucht naar Brazilie hebben gemist, klinkt het volgende misschien wel heel bekend in de oren: tweeenhalf uur voordat we vliegen naar Nepal, betalen we de biertjes, en verlaten Hong Kong Island heel relaxed met de ferry. Nog even kijken bij Computer Land, en dan rustig lopen naar de metro.... NOT! Door mijn bezoek aan de gouden M, een verkeerde weg in te slaan en in de menigte van een feestelijke parade terecht te komen, slaat de stress toe. Dit gaan we niet halen, denken we. Mike versnelt zijn pas naar een hoger tempo, en bijna sprintend banen we ons uiteindelijk een weg door de massa mensen, dwars door de straten van Hong Kong. Mike loopt daarbij nog bijna twee Chinezen omver, en mijn te groot geworden broek, hangt half over mijn bilnaad. Sexy! Maaarrrrr.... Dankzij Mikes uitstekende orientatievermogen belanden we op tijd in de metro en laten we onze zweetdruppels vallen op de grond van de Airport Express Train. Met de spanning nog om onze oren, zakken we uiteindelijk onderuit in de wachthal van het vliegveld... final last call! We made it! De vraag is niet of, maar wanneer zullen wij een vlucht missen???
Nu ik dit schrijf zitten we in het vliegtuig naar Kathmandu. We zjin na een tussenstop van een uur in Dhaka, net weer opgestegen op weg naar onze eindbestemming. We zijn flink aan het hobbelen, maar Mike houdt vastberaden zijn pen vast voor het invullen van de Visa Application Forms. Well done, mate! :) Nu, alweer een paar uurtjes verder zijn we inderdaad veilig aangekomen in Kathmandu. Gelukkig! Nadat we zonder problemen ons Nepalees visum in ons paspoort krijgen afgestempeld, moeten we nog op zoek naar een guesthouse. Lekker in het donker, in een stad die je niet kent. We nemen een taxi... uiteraard hebben we keuze uit tientallen taxichauffeurs, dus daar ligt het probleem niet. Wie van deze mannen stinkt er zo naar alcohol? Als we daar achter zijn, pikken we een van deze mannetjes uit om ons weg te brengen. Degeen die niet gedronken heeft natuurlijk. Het was zo’n oude auto dat Mike niet eens wist van welk merk deze afkomstig was. En ook hier rijden ze aan de verkeerde kant van de weg. Allebei met de gedachten dat we wel eens zomaar ergens afgezet zouden kunnen worden en beroofd kunnen worden van al onze spullen... we kijken recht voor ons uit, en zeggen niets. Als we uiteindelijk wat meerr reuring om ons heen zien, kan ik weer opgelucht ademhalen. Gelukkig worden we niet opgelicht! Aangezien we geen boeking hebben voor een guesthouse, bluft Mike dat we hebben gereserrveerd. Dit levert op dat we toch een kamer krijgen. Weliswaar overpriced, maar dat maakt niet uit als het al 12 uur ’s nachts is en het regent met pijpenstelen. Morgen maar op zoek naar een goedkoper plekje.
Ik moet bekennen: meestal als ik langer dan twee uur in een grote stad ben, draai ik lichtelijk door; Hoe leuk ik het ook vind. Dat weet Mike, dat weet ik. Inmiddels hebben we deze momenten al vaak genoeg meegemaakt. Dan loop ik als een kip zonder kop achter hem aan en maakt het mij niet uit of we nu naar rechts of links gaan. De mensen, het verkeer, de chaos en de vele nieuwe indrukken. Kathmandu echter, is een ander verhaal. Als we ’s ochtends uitchecken, dwalen we voor het eerst echt door de straten van de hoofdstad. Het verkeer is werkelijk een grote chaos! Van auto’s, trucks tot motoren en riksja’s. Alles rijdt kriskras door elkaar. En daartussen moeten wij zelf ook nog een plekje veroveren om van a naar b te komen. Niet alleen het ontwijken van het verkeer is een avontuur op zich, daarbij vormt ook het afval dat in de goten ligt een belemmering. We springen met onze flipflops aan van de ene stoep op de andere. Ondertussen fluisteren straatverkopers in onze oren ‘hasjes, marinhuana’... en probeert verderop een man in oranje gekleed gewaad, ons een rode stip op het voorhoofd te drukken voor 500 rupie. Net als de meerderheid van de toeristen, slapen ook wij in de wijk Thamel. Kathmandu is het startpunt of het eindpunt voor veel reizigers. In de vele restaurants sluiten wandelaars hun trektocht af met een steak of eten nog eenmaal het nationale gerecht de Daal Bhaat. Terwijl anderen hun laatste inkopen doen in de tientallen outdoorwinkels die de welbekende ‘Nord Fakes’ verkopen. Verbazingwekkend. Voor het eerst kan ik non-stop blijven genieten van de levendigheid van een nieuwe stad. Het komt waarschijnlijk door de vriendelijke glimlachen van de Nepalezen. Eerste indruk: top!
Een andere wereld is het echter als we maandagochtend naar de ambassade van India gaan. Tijd voor weer wat bureaucratisch gedoe! Als we ons het zweet op de rug hebben gelopen voor het vinden van een werkende ATM, komen we uiteindelijk toch nog om 9:30 uur aan bij de ambassade. We trekken een nummertje en hebben toch nog veertig wachtenden voor ons. De portier biedt Mike nummertje zeventien aan voor 400 rupie; zo verdient hij ook nog wat, maar Mike slaat vriendelijk af. Dan zijn we eindelijk aan de beurt. We geven de man in het hokje het ingevulde telexformulier dat naar India en Nederland gestuurd wordt voor toestemming, en betalen aan het andere loket nog 350 rupie. ‘This Friday come back’, horen we de Indier zeggen.
Aangezien we ‘Durbar Square Kathmandu’ al verkend hebben, en allebei de stad wel uit willen, huren we twee mountainbikes. Weg uit de stad, de komende drie dagen. We delen de weg met het drukke verkeer. Nu zijn we natuurlijk wel de trambanen en de aso’s in de straten van Amsterdam gewend, maar op de fiets in Kathmandu is toch een ander verhaal. Je moet ogen van voor en achter hebben, niet treuzelen en absoluut niet onzeker overkomen. Gewoon gaan dus! Na een uur fietsen zijn we eindelijk de stad uit. En als je de Lonely Planet moet geloven, zou je binnen no-time in sereniteit moeten belanden en omgeven worden door prachtige bergen. Niet geloven! De ene truck na de andere passeert ons, luid claxonnerend. Off the beaten track. Maar dan op de Arniko Highway van Nepal. Tijd om naar de bergen te kijken, hebben we niet en we ontwijken het ene gat in de weg na de andere. We passeren kleine stadjes waar kinderen op hun knieen in hopen vuil zitten, op zoek naar nog iets eetbaars. Een triest aanblik.
Na bijna tweeenhalf uur chaos komen we aan in Bhaktapur, ons doel voor vandaag. We trakteren onszelf op een Everest Beer en een bananenlassi. Onze kamer voor vannacht kijkt uit over het prachtige oudst bewaarde deel van de stad dat eervol op de World Heritage List vermeld staat. Wandelend door de smalle straatjes met kinderhoofdjes, rode bakstenen huisjes, verscholen wasplaatsen, prachtige pagoda’s, tempels en oude fietsbanden voortgeduwd door spelende kinderen, maken ons het gevoel krijgend dat we ons in een oud Middeleeuws stadje bevinden. Betoverend bijna. Mijn aandacht trekt naar een oud vrouwtje dat onder een houten afdakje zit, haar spinnenwiel in beweging houdend. Dit vormt het perfecte beeld, voor een perfecte foto. ‘Is it okay i take a photo?’, vraag ik haar om toestemming. ‘No problem’, antwoordt ze en als een volleerd fotomodel neemt ze positie aan. Klik, klik, klik... ik bedank haar met mijn meest vriendelijke glimlach. Als ik wil weglopen, kijkt ze me echter met een boze blik aan. ‘Money, money...’ Natuurlijk, hoe kon ik zo naief zijn? Onder invloed van de nostalgische aanblikken in Bhaktapur, vergeet ik even dat we ons in de 21e eeuw bevinden.
De volgende dag fietsen we twee uur verder naar Dhulikhel: een dorpje dat nog minder ontdekt is, maar perfect uitzicht biedt over de pieken van de Himalaya. We kloppen als bezopen katjes aan bij ‘Nawaranga Guest House’. Het regent inmiddels pijpenstelen en als het aan de weergoden ligt, blijven de bergtoppen vandaag waarschijnlijk uit ons zicht. Gelukkig heeft dit bergdorpje meer te bieden dan alleen stunning views. Een in Newari-style gebouwde Vishnu tempel en Shiva tempel belonen onze inspanning. s Avonds smullen we van de heerlijke Nepalese keuken in ons guesthouse en eten we onze magen vol voor slechts 2 euro. De daal bhaat is niet te missen bij een bezoek aan Nepal: rijst met curry, groenten, zuur en yughurt. Om van te smullen! Voldoende om nieuwe energie op te bouwen voor de volgende dag fietsen terug naar Kathmandu.
Regen komt nog steeds met bakken uit de hemel. Een nacht langer blijven zit er helaas niet in. Immers, het vervolg van het bureaucratische proces voor ons visumaanvraag zal morgen moeten worden voortgezet. Dus stappen wij kordaat op onze bicyclettes, nog in de natte broeken van de dag ervoor. In de regen fietsen, betekent hier doorweekt worden van de modder. Nog geen tien minuten onderweg en mijn witte t-shirt (=ook niet zo slim) zit al onder de bruine spetters. De mondkapjes die we de dag ervoor in Bhaktapur hadden gekocht, zijn niet meer bruikbaar (=te vies) en dus smullen ook onze neus- en oorgaten van de dampende uitlaatgassen. En toch, we genieten van deze tour downhill. Het maakt ook niet meer uit. Als we eenmaal weer in de chaos van Kathmandu terechtkomen, rijden motoren net wat langzamer dan normaal om ons eens goed op te nemen. Want wat wil je? Twee blanken door het drukke verkeer van Kathmandu. Mijn benen gekleurd door een dikke laag modder. De kleur van mijn schoenen niet meer te herkennen. Voldaan steken wij onze duim omhoog naar de verbaasde gezichten. Het was weer een avontuur!
Schoongespoeld en wel, begeven wij ons de volgende dag naar de Indian Embassy. Zullen India en Nederland ons toestemming hebben gegeven? Ja hoor, na wederom een helse tocht door de stad op zoek naar geld, verschijnt nummertje 29 op het scherm. Hetzelfde ritueel als een paar dagen eerder, ontpopt zich. En we kunnen vanmiddag om 17:00 uur terugkomen om het paspoort met stempel op te halen. Hoera! Vergeleken met de andere keren, is de stemming in de wachtruimte vanmiddag verandert van een zenuwachtige naar opgewonden sfeer. ‘Brasil, Canada, England... en dan The Netherlands’. Nog twee uitgelaten Nederlanders springen uit hun stoel en samen huppelen we vrolijk naar het loket. Dit goede nieuws betekent dat we dus daadwerkelijk genoeg tijd hebben om de Annapurna Circuit te doen, een trekking van bijna drie weken door de Himalaya.
Na een bustocht van acht uur langs de afgrond van diepe ravijnen, zitten we inmiddels in Pokhara. Een prachtig en ook toeristisch dorpje gelegen aan het meer de Phewa Tal. Souvenierswinkeltjes, outdoorshops, restaurantjes en bars bepalen hier het straatbeeld. En niet te vergeten de tientallen barbershops. ‘Haircut, shave sir?’, roepen de kappers naar Mike. Ze zien het goed, hij is nodig toe aan een scheer- en knipbeurtje. Zo belandt hij vanmiddag in de stoel van de Royal Barber Shop. Als ik vraag hoe hij de aansluitende massage vindt, antwoordt hij ‘Goddelijk’. Hopelijk net zo goddelijk als onze trekking door de Himalaya gaat worden.
Tot over drie weken!
PS: dankjulliewel voor alle leuke reacties!
-
11 Oktober 2009 - 09:52
Anneke:
Toevallig net achter de computer en meteen zo'n geweldig verhaal. Wat een avonturen. Je moet je niet af laten schrikken door tegenslagen en alles nemen zoals het komt. Dat is de lering uit jullie verhaal.Het zal ons in Vietnam ook van pas komen. Je kan niet alles plannen. Maar met zulke ervaren reizigers komt het vast allemaal goed. Heel veel plezier tijdens jullie wandeling in de Himalaya. Misschien spreken we jullie nog voor dat jullie vertrekken!
Be carefull!!
Liefs en knuffels van ons. Frans en Anneke -
11 Oktober 2009 - 10:02
Paul & Cora:
Hoi Femke en Mike, Eigenlijk ken ik geen site of blog of wat er allemaal nog meer op het internet verkeert, waarbij we beiden (Cora en ik) tegelijkertijd naar hetzelfde scherm zitten te staren (op 2 verschillende computers dus, welteverstaan). Zo gauw jullie mail binnenkomt zetten we de boel opzij en gaan we beiden lezen en genieten. Dank voor je prachtige verslag, Femke en jullie beiden: blijf zo genieten zoals je doet, en beleef de Himalaya inderdaad zoals je het van plan bent: Goddelijk,
veel liefs, Paul en Cora -
11 Oktober 2009 - 10:47
Gemma:
Nog nagenietend van dit "goddelijke" verslag kan ook mijn dag niet meer stuk...ik hoop de foto van het " spinnewiel-vrouwtje" snel te zien te krijgen...maar ik heb begrepen dat ook wij voor al dit moois moeten betalen...3 weken zonder levenstekens zijn wij niet meer gewend! Het zij zo...alles voor het goede doel...en ondertussen wachten we vol spanning op welke verhalen het Himalaja-gebergte jullie en dus ook ons,gaat opleveren.
Veel plezier,een beetje minder regen en,zo te horen een goed passende broek voor Femke wens ik jullie van harte toe...!
Gemma en Theo
-
11 Oktober 2009 - 15:58
Peter En Heidi:
hoi Femke en Mike, ook wij volgen jullie avonturen met veel plezier. we genieten van de beeldend geschreven verhalen en de prachtige foto's, leuk! grappig om het verhaal over HongKong te lezen, daar zijn wij over 3 weken ook een paar dagen voordat we doorreizen naar Vietnam. die sushi-bar gaan wij ook maar even proberen! dus jullie gaan richting Annapurna, heel veel plezier. we zijn benieuwd naar het volgende verhaal.
groet, Peter en Heidi -
11 Oktober 2009 - 16:56
Kim Spiekerman:
Heerlijk om de goed geschreven verslagen te lezen en fantastische foto´s te zien. Echt, genieten.
Heel veel plezier in de Himalaya, ik hoop dat jullie goed weer hebben.
Kus Kim -
11 Oktober 2009 - 18:07
Marloes:
Nog steeds heeeeeeeel erg jaloers!!! Ook hier worden de verhaaltjes meteen door 2 gelezen (en ja, ook met 2 laptops maar dan wel op onze nieuwe supermooie tafel; mike, jouw oude tafel was geloof ik meteen weg toen we 'm buiten bij het grof vuil hadden gezet :-) toch maar goed dat we 'm niet ritueel hadden verbrand, heeft iemand anders er nog iets aan hahaha). maar heel veel plezier met jullie himalaya trip! doe voorzichtig daar en vooral heel veel genieten! Hier is de herfst begonnen met veel regen en wind dus hier missen jullie in ieder geval niks! dikke kus, marloes en jasper -
12 Oktober 2009 - 05:40
Hans Van Os:
Hoi reizigers,
Jullie beleven weer van alles. Ik ben er zo onderste boven van dat ik een halve mok koffie over me heen gooi hier op mijn werk!
Kermisgrot of niet maar de eerste foto is erg mooi (even de donkele onderkant eraf halen).
Ook de foto van de drogende mais is erg mooi (en creatief).
Veel plezier nog! -
12 Oktober 2009 - 08:04
Reina:
Hoi Femke en Mike,
Wat spannend allemaal weer!
Even je op de hoogte houden van de Wackers. We hebben nu een kleine klas
Krijgen nu les over perspectief. Voor mij heel belangrijk! In Zandv. hebben wij de kunstroute gehad. Goed verkocht. Het weer is nu hier echt Herfst. Veel storm en regen. Wij genieten enorm van al jullie verhalen.
Hartelijke groeten uit Zandvoort.
Reina
-
12 Oktober 2009 - 09:56
Annelies Jansen:
dag femke
fantastisch wat jullie meemaken. katmandu, ik zat er in 1970, was herkenbaar voor me. geen mannen achter je gekregen om hash te kopen? wat hoogst gevaarlijk was en waarmee we toen in het gevang hadden kunnen belanden.
Je schrijft geweldig leuk, heerlijk om te lezen.
de wackers is ook weer boeiend. klein clubje dit keer.Reina was onherkenbaar veranderd, bruin ipv blond, ik moet er nog steeds aan wennen.
dag fijne verdere reis.
annelies -
14 Oktober 2009 - 17:01
Martijn:
Hoi Femke en Mike,
Ben net in Kathmandu aangekomen uit Pokhara. Op de regen na heel herkenbaar wat je schrijft :) alleen nu erg veel stof. Mocht je het nog tegenkomen is een paragilde cross county tochtje een aanrader hier. Groetjes, Martijn -
17 Oktober 2009 - 18:46
Erica :
Hallo Femke & Mike,
Ik vind het echt super leuk om jullie verhalen te lezen.Dan kan ik maandag weer met Anneke kletsen en alles even doornemen. Ook voor haar, Frans en Jeroen komt de grote reis dichterbij.Ze heeft er erg veel zin in en ook al moeten wij gewoon doorwerken op PMP, we dwalen af en toe lekker af met jullie reisverhalen, en dat is een welkome afleiding.Jullie hebben tot op heden een prachtige reis. Ga zo door, geniet ervan en blijf mooie verhalen en foto's sturen.
Groeten van Erica collega van Anneke (Middenbeemster). -
19 Oktober 2009 - 08:27
Ton & Rahel:
Na alle stedelijke chaos zal het contrast (de rust en de ruimte) met de Himalaya hemels zijn!
Liefs Ton & Rahel
-
19 Oktober 2009 - 19:17
Carlo En Laura:
Oh jongens wat gaaf!! Wil ook!!!! Hier wordt het kouder en kouder :-( Gelukkig woensdag voor negen dagen naar Ibiza, even opwarmen :-D! Veel plezier met de trekking en tot schrijfs weer!! Dikke beijos!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
