Op naar het karstgebergte, weg uit de stad
Door: Femke
Blijf op de hoogte en volg Femke en Michael
08 September 2009 | China, Peking
Op naar het karstgebergte, weg uit de stad
We zouden het in Nederland irritant noemen. Of ronduit asociaal. Waarschijnlijk komt het ook voor in de top tien irritaties: het bellen in de trein. Als inmiddels experts treinreizigers, blikken wij met weemoed terug naar het gedrag van onze medepassagiers in de prachtige gele monsters van de NS. Niet dat wij het hier zo slecht hebben. Helemaal niet. Integendeel. Op het moment van dit schrijven, zit ik in kleermakerszit in onze vierpersoonsslaapcoupe, die wij met z’n tweeen delen. Op weg naar Quilin, provincie Guangxi. China uiteraard. We genieten van de welgesteldheid, onder het genot van een biertje; met mijn nieuwe in Beijing aangeschafte netbook. Hiephiephoera!
Een paar wagons verderop is de luxe en privacy ver te zoeken. Niet voor niets dat wij dit deel van de trip, 24 uur te gaan, kiezen voor de betere, maar uiteraard duurdere couchette. Als wij tijdens ons eerdere traject van Beijing naar Tai’Shan, namelijk langzaamaan in slaap worden gewiegd, schrikken we om de tien minuten wakker van het afgaan van mobiele telefoons. Luid tetterend door hun mobieltjes, eindigt men hier onbeschaamd na een half uur pas weer het gesprek. Schijnt heel normaal te zijn. Als twee heren achter ons tegelijkertijd, zonder enige gene de absolute maaginhoud beginnen op te rochelen beseffen we dat we te maken hebben met een cultuur waarin je lichamelijke ongemakken ongestoord de gang kan laten gaan. Nog even in de neus peuteren, het oortje schoonmaken en daarna heerlijk een bak noodles opslurpen. Om vervolgens voldaan en luid snurkend in slaap te vallen. En public. It’s all in the package.
Behalve het slecht gemanierde publiek (in onze ogen dan), zijn de Chinezen ook uiterst behulpzaam en nieuwsgierig te noemen. Als wij in een gourmetrestaurant bijvoorbeeld vragen of we nu in Tai’An of Tai’Shan zitten, staat binnen no-time al het personeel om ons heen en beginnen ze een plattegrond van de omgeving uit te tekenen. Compleet met onbegrijpelijke Chinese tekens. Uit beleefdheid slaan we uiteindelijk linksaf. In welk plaatsje we ons nu bevinden, is nog steeds onduidelijk. Maakt niet uit. We zijn net klaar met het beklimmen van deze meest heilige berg van China, dus een extra blokje om kunnen we ook nog wel handelen.
De ene dag stijgen we, de andere dalen we af. Vanaf de voet van de berg beklimmen duizenden pelgrims jaarlijks 6000 treden die leiden naar de top. Wij komen pas aan het eind van de middag aan met de trein en besluiten de bus te nemen tot aan de helft van de berg. We delen de laatste 3000 treden met alleen maar Chinezen; het is duidelijk dat wij hier de verdwaalde westerlingen zijn. Het zweet gutst van ons hoofd en met onze lange benen, passeren we de anderen. Een oud vrouwtje met gebochelde rug en stok probeert zichzelf een weg naar boven te banen. Respect. Ondertussen merken we dat de nieuwsgierigheid van de Chinezen niet onder stoelen of banken te steken is. Mensen staan stil en staren ons na. De een wat brutaler dan de ander. Soms richt de lens van een camera op ons. We zijn een attractie op zich. Aan de temperatuur en vochtigheid merken we dat we ons inmiddels in de wolken bevinden. Dat betekent: de top. We vinden een agenebus hotelletje en sluiten af met een biertje in een cafe waar de wolken in de bar hangen. Chillie. Maar top! Letterlijk en figuurlijk.
Na deze indrukwekkendde ‘pelgrimstocht’ vervolgen we onze reis naar Shanghai; een metropool op zich, met maar liefst 15 miljoen inwoners. Als we na 15 uur treinen geradbraakt aankomen, lopen we als zombies direct door naar de PSB om daar te proberen ons Chinees visum te verlengen. Nog 200 wachtenden voor ons. Helaas. Laten we de sfeer van deze nieuwe stad maar gaan opsnuiven in ruil voor al dit bureaucratische gerompslomp. Bij ons visumaanvraag in Mongolie kregen we slechts twintig dagen, omdat we niet aan konden tonen hoe we het land gaan verlaten. Met dit dus als gevolg. We gooien onze kansen op meer succes nu in Quilin. En gaan op zoek naar de Bund, om de Frans koloniale gebouwen te bekijken. Omdat Shanghai uitverkorene is voor de World Expo 2010, ligt de stad op zijn kop en is dus ook deze strook vol met belangrijke bezienswaardigheden gesloten. Helaas pindakaas.
Aangezien thee voor China traditioneel gezien, bestond uit een van de zeven basisbehoeften, mag een bezoekje aan Shanghai’s oldest Teahouse niet ontbreken. Ik bestel een bijzonder duur kopje, a 6 euro. De serveerster dompelt een samengebonden bolletje van blaadjes in het water. Na twee minuten ontpopt het bolletje zich tot een prachtig bloemetje. En de Jasmijnsmaak was zeker niet om te liegen! Heerlijk. Nu we toch op de dure tour zijn, kunnen we de verleiding niet weerstaan om ’s avonds een drankje te drinken in een van de hoge gebouwen die de stad rijk is. Twee drankjes voor 17 euro; Mike heeft nog nooit zo lang gedaan over een biertje! En ik nog nooit zo genoten van mijn caipirinha :).
Dat Chinezen nieuwsgierig zijn naar ons blanken, blijkt als we een straatje doorlopen vol met groepjes mensen, druk discussierend; de zogenaamde praatgroepen op zaterdagavond. We bekijken het tafereel eerst van een afstand en dan waag ik een poging zo onopvallend mogelijk een foto te maken. Tevergeefs. Eerst een nieuwsgierige die vroeg waar we vandaan komen, vervolgens twee, toen tien en al snel werden we omsingeld door een groep van zekerr vijftig geinteresseerden. Verbaasde reacties toen wij vertelden dat Nederland onder zeeniveau ligt, en dat wij al 30 en 28 zijn. ‘You both look 20!’ – waarschijnlijk door jullie gezonde lucht, zeiden ze. En toen we zeiden dat Mikes oma al bijna 101 is, vielen ze helemaal om van verbazing. Van luchtvervuiling, Bush en Obama tot aan trouwen, huizen kopen en ons Hollandse uiterlijk. Voor even voelden we ons filmsterren. Mensen werden zelfs opgetild om ons te kunnen zien, we stonden letterlijk in het middelpunt. Een vrouwtje die de helft van Mikes lengte was, keek hem met haar ‘grote’ ogen aan.
Terwijl Shanghai een moderne en glossy uitstraling heeft, en je niet echt het idee hebt dat je je in China bevindt, heeft Beijing meer charme. Als we op onze gehuurde fietsjes zitten, inclusief boodschappenmandje (altijd handig), neurie ik ‘there are nine million bicycles in Beijing’ van Katie Melua. Maar waar zijn die miljoenen fietsen? Het zouden eerder negen miljoen aftandse brommers moeten zijn. We blijven in de waan en we fietsen naar de Verboden Stad, waar we samen met duizenden anderen al de tempels bekijken en proberen een glimp op te vangen van een van de zetels van heersende keizers in 1600. Na twee uur zijn we hier wel uitgekeken en laten onze gespierde kuitjes brengen naar het Olympic Village. En ik word zo gelukkig als we in de Water Cube staan, dat ik wenste een plons te nemen in dit magische bad. ’s Avonds gaan we naar de Donghuamen nightmarket en ebt mijn eetlust weg als ik zeepaardjes en zeesterren op sateprikkerrs zie lonken en een hulpeloos schildpadje in een teiltje ronddobbert om straks verorbert te worden door de vele bezoekers aan deze markt. Met tranen in de ogen Dam en Nicole We houden het bij een simpel biertje. Dat pleit toch maar weer, he? O ja, en niet te vergeten bezoeken we de Chinese Muur, maar dat spreekt natuurlijk voor zich. Als je naar Beijing gaat, mag ook een bezoek aan het Jingshan park niet ontbreken. Ga in de ochtend. Dan is het park op haar best, met honderden pensionada’s die de spieren losmaken met Tai’Chi of menig andere soorten sporten waarvan ik de naam niet weet.
Wie het tot op dit punt overleeft heeft in dit verhaal (gefeliciteerd), inmiddels al drie A-4’tjes, nog een klein alineaatje over onze laatste trip door Mongolie. Na afscheid genomen te hebben van Ed en Kris, gaan Mike en ik nog drie dagen naar het Terelj national parc – aangezien we toch nog moeten wachten op ons Chinees visum. We rijden paard, ontbijten met Mongoolse rijstenpap (best lekker), drinken nog eenmaal gezoute schapenmelkthee (raken eraan gewend) en nemen afscheid van de gastvrijheid van de nomaden en de koude nachten in hun gers. Nog nooit zulke lieve, aardige, gastvrije en ontzettend hardwerkende mensen ontmoet.
Inmiddels zijn we een nacht verder en nog een uur verwijderd van onze eindbestemming Quilin. Groene rijstterrasssen trekken aan ons voorbij en het kadans van de trein sleept ons voort. Op naar het karstgebergte, weg uit de stad.
We zouden het in Nederland irritant noemen. Of ronduit asociaal. Waarschijnlijk komt het ook voor in de top tien irritaties: het bellen in de trein. Als inmiddels experts treinreizigers, blikken wij met weemoed terug naar het gedrag van onze medepassagiers in de prachtige gele monsters van de NS. Niet dat wij het hier zo slecht hebben. Helemaal niet. Integendeel. Op het moment van dit schrijven, zit ik in kleermakerszit in onze vierpersoonsslaapcoupe, die wij met z’n tweeen delen. Op weg naar Quilin, provincie Guangxi. China uiteraard. We genieten van de welgesteldheid, onder het genot van een biertje; met mijn nieuwe in Beijing aangeschafte netbook. Hiephiephoera!
Een paar wagons verderop is de luxe en privacy ver te zoeken. Niet voor niets dat wij dit deel van de trip, 24 uur te gaan, kiezen voor de betere, maar uiteraard duurdere couchette. Als wij tijdens ons eerdere traject van Beijing naar Tai’Shan, namelijk langzaamaan in slaap worden gewiegd, schrikken we om de tien minuten wakker van het afgaan van mobiele telefoons. Luid tetterend door hun mobieltjes, eindigt men hier onbeschaamd na een half uur pas weer het gesprek. Schijnt heel normaal te zijn. Als twee heren achter ons tegelijkertijd, zonder enige gene de absolute maaginhoud beginnen op te rochelen beseffen we dat we te maken hebben met een cultuur waarin je lichamelijke ongemakken ongestoord de gang kan laten gaan. Nog even in de neus peuteren, het oortje schoonmaken en daarna heerlijk een bak noodles opslurpen. Om vervolgens voldaan en luid snurkend in slaap te vallen. En public. It’s all in the package.
Behalve het slecht gemanierde publiek (in onze ogen dan), zijn de Chinezen ook uiterst behulpzaam en nieuwsgierig te noemen. Als wij in een gourmetrestaurant bijvoorbeeld vragen of we nu in Tai’An of Tai’Shan zitten, staat binnen no-time al het personeel om ons heen en beginnen ze een plattegrond van de omgeving uit te tekenen. Compleet met onbegrijpelijke Chinese tekens. Uit beleefdheid slaan we uiteindelijk linksaf. In welk plaatsje we ons nu bevinden, is nog steeds onduidelijk. Maakt niet uit. We zijn net klaar met het beklimmen van deze meest heilige berg van China, dus een extra blokje om kunnen we ook nog wel handelen.
De ene dag stijgen we, de andere dalen we af. Vanaf de voet van de berg beklimmen duizenden pelgrims jaarlijks 6000 treden die leiden naar de top. Wij komen pas aan het eind van de middag aan met de trein en besluiten de bus te nemen tot aan de helft van de berg. We delen de laatste 3000 treden met alleen maar Chinezen; het is duidelijk dat wij hier de verdwaalde westerlingen zijn. Het zweet gutst van ons hoofd en met onze lange benen, passeren we de anderen. Een oud vrouwtje met gebochelde rug en stok probeert zichzelf een weg naar boven te banen. Respect. Ondertussen merken we dat de nieuwsgierigheid van de Chinezen niet onder stoelen of banken te steken is. Mensen staan stil en staren ons na. De een wat brutaler dan de ander. Soms richt de lens van een camera op ons. We zijn een attractie op zich. Aan de temperatuur en vochtigheid merken we dat we ons inmiddels in de wolken bevinden. Dat betekent: de top. We vinden een agenebus hotelletje en sluiten af met een biertje in een cafe waar de wolken in de bar hangen. Chillie. Maar top! Letterlijk en figuurlijk.
Na deze indrukwekkendde ‘pelgrimstocht’ vervolgen we onze reis naar Shanghai; een metropool op zich, met maar liefst 15 miljoen inwoners. Als we na 15 uur treinen geradbraakt aankomen, lopen we als zombies direct door naar de PSB om daar te proberen ons Chinees visum te verlengen. Nog 200 wachtenden voor ons. Helaas. Laten we de sfeer van deze nieuwe stad maar gaan opsnuiven in ruil voor al dit bureaucratische gerompslomp. Bij ons visumaanvraag in Mongolie kregen we slechts twintig dagen, omdat we niet aan konden tonen hoe we het land gaan verlaten. Met dit dus als gevolg. We gooien onze kansen op meer succes nu in Quilin. En gaan op zoek naar de Bund, om de Frans koloniale gebouwen te bekijken. Omdat Shanghai uitverkorene is voor de World Expo 2010, ligt de stad op zijn kop en is dus ook deze strook vol met belangrijke bezienswaardigheden gesloten. Helaas pindakaas.
Aangezien thee voor China traditioneel gezien, bestond uit een van de zeven basisbehoeften, mag een bezoekje aan Shanghai’s oldest Teahouse niet ontbreken. Ik bestel een bijzonder duur kopje, a 6 euro. De serveerster dompelt een samengebonden bolletje van blaadjes in het water. Na twee minuten ontpopt het bolletje zich tot een prachtig bloemetje. En de Jasmijnsmaak was zeker niet om te liegen! Heerlijk. Nu we toch op de dure tour zijn, kunnen we de verleiding niet weerstaan om ’s avonds een drankje te drinken in een van de hoge gebouwen die de stad rijk is. Twee drankjes voor 17 euro; Mike heeft nog nooit zo lang gedaan over een biertje! En ik nog nooit zo genoten van mijn caipirinha :).
Dat Chinezen nieuwsgierig zijn naar ons blanken, blijkt als we een straatje doorlopen vol met groepjes mensen, druk discussierend; de zogenaamde praatgroepen op zaterdagavond. We bekijken het tafereel eerst van een afstand en dan waag ik een poging zo onopvallend mogelijk een foto te maken. Tevergeefs. Eerst een nieuwsgierige die vroeg waar we vandaan komen, vervolgens twee, toen tien en al snel werden we omsingeld door een groep van zekerr vijftig geinteresseerden. Verbaasde reacties toen wij vertelden dat Nederland onder zeeniveau ligt, en dat wij al 30 en 28 zijn. ‘You both look 20!’ – waarschijnlijk door jullie gezonde lucht, zeiden ze. En toen we zeiden dat Mikes oma al bijna 101 is, vielen ze helemaal om van verbazing. Van luchtvervuiling, Bush en Obama tot aan trouwen, huizen kopen en ons Hollandse uiterlijk. Voor even voelden we ons filmsterren. Mensen werden zelfs opgetild om ons te kunnen zien, we stonden letterlijk in het middelpunt. Een vrouwtje die de helft van Mikes lengte was, keek hem met haar ‘grote’ ogen aan.
Terwijl Shanghai een moderne en glossy uitstraling heeft, en je niet echt het idee hebt dat je je in China bevindt, heeft Beijing meer charme. Als we op onze gehuurde fietsjes zitten, inclusief boodschappenmandje (altijd handig), neurie ik ‘there are nine million bicycles in Beijing’ van Katie Melua. Maar waar zijn die miljoenen fietsen? Het zouden eerder negen miljoen aftandse brommers moeten zijn. We blijven in de waan en we fietsen naar de Verboden Stad, waar we samen met duizenden anderen al de tempels bekijken en proberen een glimp op te vangen van een van de zetels van heersende keizers in 1600. Na twee uur zijn we hier wel uitgekeken en laten onze gespierde kuitjes brengen naar het Olympic Village. En ik word zo gelukkig als we in de Water Cube staan, dat ik wenste een plons te nemen in dit magische bad. ’s Avonds gaan we naar de Donghuamen nightmarket en ebt mijn eetlust weg als ik zeepaardjes en zeesterren op sateprikkerrs zie lonken en een hulpeloos schildpadje in een teiltje ronddobbert om straks verorbert te worden door de vele bezoekers aan deze markt. Met tranen in de ogen Dam en Nicole We houden het bij een simpel biertje. Dat pleit toch maar weer, he? O ja, en niet te vergeten bezoeken we de Chinese Muur, maar dat spreekt natuurlijk voor zich. Als je naar Beijing gaat, mag ook een bezoek aan het Jingshan park niet ontbreken. Ga in de ochtend. Dan is het park op haar best, met honderden pensionada’s die de spieren losmaken met Tai’Chi of menig andere soorten sporten waarvan ik de naam niet weet.
Wie het tot op dit punt overleeft heeft in dit verhaal (gefeliciteerd), inmiddels al drie A-4’tjes, nog een klein alineaatje over onze laatste trip door Mongolie. Na afscheid genomen te hebben van Ed en Kris, gaan Mike en ik nog drie dagen naar het Terelj national parc – aangezien we toch nog moeten wachten op ons Chinees visum. We rijden paard, ontbijten met Mongoolse rijstenpap (best lekker), drinken nog eenmaal gezoute schapenmelkthee (raken eraan gewend) en nemen afscheid van de gastvrijheid van de nomaden en de koude nachten in hun gers. Nog nooit zulke lieve, aardige, gastvrije en ontzettend hardwerkende mensen ontmoet.
Inmiddels zijn we een nacht verder en nog een uur verwijderd van onze eindbestemming Quilin. Groene rijstterrasssen trekken aan ons voorbij en het kadans van de trein sleept ons voort. Op naar het karstgebergte, weg uit de stad.
-
08 September 2009 - 06:11
Su-Anne:
He die lieve Femke en Mike!
Mooi verhaal weer Fem...
Maar euhm... Ik kan me heugen dat ik naast jullie stond in Cambodia waar jullie minder medelijden hadden met de lokale dierspecialiteiten! :-P
Ik kijk weer uit naar jullie volgende verhaal!
Kus,
Su
-
08 September 2009 - 06:42
Martien:
Wow, zeer goed bezig!
Goed verhaal en er zitten mooie foto's bij (cursus werp zijn vruchtjes af)
groetjes,
Martien -
08 September 2009 - 06:48
Paul De Korte:
Prachtige verslagen van stoere ervaringen. Na met enige regelmaat over de schouder van Cora mee te hebben gelezen, las ik vanochtend met veel plezier jullie nieuwe verhaal! Geweldig dat jullie deze zo gevoelvol beschreven belevenissen met ons delen.
Mike en Femke, nog heel erg veel reisplezier gewenst en we kijken alweer naar het volgende verhaal uit! -
08 September 2009 - 06:59
Frans:
Jongens, wat een prachtig verhaal weer. De levenslust straalt van jullie af. Dit is echt de TIJD van jullie leven en je geniet ervan. Terwijl ik hier zit te neuzelen met verkeersborden en straatjes waar je wel of niet in mag rijden voor het motorrijbewijs fietsen jullie lekker door Peking of welke andere metropool dan ook. Prachtige fotos. We zijn trots en een beetje jaloers op jullie. Liefs en dikke kus. -
08 September 2009 - 07:03
Anneke:
Ik werd emotioneel van jullie prachtige verhaal en foto's. Het is te zien dat jullie het erg naar je zin hebt, jullie STRALEN!! We spreken elkaar snel via Skype!
Liefs en knuffels en be carefull.
-
08 September 2009 - 08:09
Hoi Fem En Mike:
Geweldige verhalen en wat lekker om zo te lezen. Even tijdens het werk wat wegdromen en genieten van jullie speciale ervaringen. Ga zo door jongens....
groetjes Peter(v/d Heuvel) -
08 September 2009 - 09:03
Gemma:
Weer een spannend verhaal,Fem,en weer zulke leuke foto's,niet de bekende vakantie-kiekjes maar echt interessante foto's van het leven van alledag in zo'n land waar wij toch eigenlijk heel weinig van weten...
Ik zou zeggen...ga zo door...vanuit onze luie stoel is het heerlijk "meereizen",
Liefs, Gemma
P.S. Femke er blijft niet zoveel meer van jou over...asjeblieft goed eten en zorgen dat je niet te veel last van je darmen krijgt...!!! -
08 September 2009 - 09:58
Noortje.:
Hoi Femke en Mike,
Wat een prachtig verslag van de reis tot nu toe, mooi geschreven:) Fijn om weer wat van jullie te horen/zien.
Heel veel plezier en tot de volgende keer,
liefs Noortje
-
09 September 2009 - 16:55
Cees:
In een woord fantastisch! -
09 September 2009 - 16:58
Mijnheer Nolte:
Ik houd je zelfs op afstand in de gaten Femke! -
09 September 2009 - 18:27
Ton & Rahel:
Schitterende foto's, pakkende verhalen, rake schetsen en rode konen. Top!
Liefs, Ton & Rahel -
09 September 2009 - 21:46
Dick S:
Ik geniet van jullie verhalen!
Groet.
Dick -
10 September 2009 - 08:35
Harald:
weer terug in hamburg.. dankjewel voor je emailtje mike.. en voor het nieuwe bericht fem.. :-)
heb jullie op skype gevonden, misschien "zien" we elkaar binnenkort..
kusjes !!
har -
10 September 2009 - 12:24
Carlo En Lauw:
Héé daar schatjes!!
Zo, lekker smikkelen van zeevruchtjes is daar geen probleem... bleh! Haha!!
Fem, hoorde van m'n moedertje dat je had gebelt, wat lief!! Sorry voor de late reactie maar was een lang weekendje naar de bossen. Ik mail je later ff het tel nr. van Carlo zun huis, want jep, woon er full-time nou, de Biemster werd echt te klein voor deze lange sliert ;-)!
Tem um tempo muito legal amiginhos!!!
Um beijooooooo a partir de Amsterdam!!
-
11 September 2009 - 20:32
Kris En Ed:
Hey guys,
klinkt goed allemaal. Leuk land China he...
Lekker dat je een netbook gekocht hebt, makkelijk toch....
Nou geniet lekker. Hier is alles weer gewoon z'n gangetje aan het gaan.
lfs Ed en Kris -
12 September 2009 - 17:19
Kim:
Hi Femke en Mike,
Heerlijk om jullie reisverhalen te lezen. Ik krijg meteen zin om mijn backpack te pakken en weg te gaan.
Ook funny, ik heb precies dezelfde foto van de rots schildpad in Mongolie.
Geniet ervan!!
Kus Kim -
23 September 2009 - 07:56
Peetje:
Wowie!!!
Wat super duper jullie reisverhaal en de daarbij horende pics! Net ff jullie ge-googled want wist jullie site niet meer. Vanaf nu hou ik jullie goed in de gates:-) Geweldige verhalen en you both look great in poncho hihi! alle liefs uit Groningen! Enjoy! -
23 September 2009 - 23:18
Thorvald:
weer een geweldig geschreven verhaal. En prachtige fotos.
Liefs, Thor -
26 September 2009 - 16:37
Janneke En Patrick:
Hi,
Wij zijn al weer een weekje in Nederland! Was gezellig in Yangshou bij "Yangshou outside inn" Waarschijnlijk zijn jullie onderweg naar Nepal.Veel plezier in Nepal! We blijven jullie volgen op internet.
Groetjes,
Janneke en Patrick -
27 September 2009 - 01:06
Fem:
Hey Patrick en Janneke! Was ook leuk jullie te ontmoeten, ook al was het kort. Reageer even zo, aangezien ik jullie mailadres niet heb - hoop dat jullie het lezen. wij zitten nu weer in Kunming, na Shangri La en Lijiang. Zo naar de rijstterrassen in het zuiden.! Groetjes, Fem en MIke -
28 September 2009 - 08:05
Scott Kleijn:
Hey Michael,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Zo te lezen hebben jullie het naar je zin. Leuk!
Groet,
Scott -
28 September 2009 - 08:50
Anneke:
Hoera!!!!!
Mike is jarig!!!!
Gefeliciteerd!!!!
Zegt het voort!!!!! -
29 September 2009 - 11:00
Oma:
oma vindt de foto's byzonder. Dat dit nog in het leven bestaat!!!
oma blijft jullie volgen via de computer in het zomerpark.
liefs en kusjes van oma voor jullie beiden
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
