Op de thee bij de nonnen

Voor de oma van Mike

“Pater Kühne, pater Kühne…”
“Uhm, hello, nice to meet you”, schudt Mike haar de hand.
“Same, you look like him. Pater Kühne”, en het nonnetje wijst op zijn gezicht.
“Oh, oh, Pater Kühne”, zegt daarop weer een andere zuster als ze de eetzaal van het klooster binnenkomt.
“Grandson of Pater Kühne”, met tranen in de ogen, kijkt het twee hoofden kleinere vrouwtje op naar Mike. Ze slaat een arm om zijn middel.

Voor we het weten worden we omringd door een zestal nonnen, waarvan slechts zuster Marie redelijk Engels spreekt.

“Sit down, sit down, please”, vervolgt waarnemend moeder-overste.
Thee en koekjes verschijnen direct op tafel.
Mike wordt langzamerhand ietwat zenuwachtig door alle aandacht die dit vrouwelijk schoon op hem richt.
“He really is our father. Pater Kühne. We loved him”, en ondertussen schenkt ze een mierzoet kopje thee in.

We kijken uit over het schiereiland van Ende. Een stad(je) op het eiland Flores met een fantastische ligging. Ik knijp mijn ogen tegen het felle zonlicht. Het is wederom een mooie dag.

Pater Kühne, de broer van Mikes oma (101!). Eind 1930 emigreerde hij naar Flores, om net zoals zoveel andere Nederlanders in die tijd, als missionaris op te treden in het katholieke geloof. Dat deed hij niet onverdienstelijk. Onze zoektocht naar pater Kühne werd daardoor slechts een kwestie van rondvragen op de juiste plek.

We toveren het inmiddels verfrommelde papiertje uit onze backpack en bekijken het adres nog eens. Ook al is Ende de grootste stad van Flores, het blijft er eentje van weinig formaat. Binnen tien minuten staan we voor de kathedraal met een imposant Christusbeeld bij het entree. Slechts een paar straten van ons hotel vandaan.

Aangezien weinigen op Flores Engels spreken, start Mike met twee woorden:
“Pater Kühne?”
Na een aantal keer de naam op verschillende wijze uitgesproken te hebben, geeft de pater eindelijk blijk van herkenning.
“Ahh, pater Kuhne”, en hij gebaart dat meneer Kuhne niet meer leeft.
De pater verwijst ons vervolgens naar de pastorie om de hoek. Daar ontmoeten we een andere meneer die pater Kühne ook nog van naam kent. Het klooster wordt gebeld en nog geen uur later zitten we op de thee bij de nonnen. Zo simpel is het om de contacten van de in 2001 (91 jaar) gestorven pater Kühne op te sporen.

Terwijl ik nog een slokje van de zoete thee neem, halen de nonnen oude herinneringen van hun zogenoemde vader naar boven en proberen die zoveel mogelijk met Mike te delen.
“We lived with Pater Kühne for 23 years, and we learned a lot from him”, vertelt zuster Marie. Ze laat ons zijn vroegere kamer zien die nu gebruikt wordt als kantoorruimte in het klooster. Zijn foto hangt aan de muur.

Het is een bijzondere bijeenkomst. Voor hen, maar eigenlijk ook voor Mike, ook al heeft hij zijn oudoom ooit eens als jongetje van drie ontmoet. Pater Kuhne heeft veel betekend voor het congregraat en we blijken hoog bezoek te zijn. Zuster Marie is een kordate dame en maakt meteen plannen voor de volgende dag.

Zo zitten we de volgende ochtend aan de ontbijttafel in het klooster. “Today, we have the whole day a picknick”, zegt de alleraardigste zuster. Ze wikkelt de gesmeerde broodjes in papieren servetjes, hult ze in een boterhammenzakje en overhandigt die precies zoals een lieve oma zou doen: met een brede hartelijk glimlach. Wat een schatje! Natuurlijk konden we de vorige dag geen nee zeggen tegen de uitnodiging om vandaag naar de begraafplaats van pater Kühne te rijden.

Evenals de dag van gister, leggen we dezelfde rit af op de motor door het groene berglandschap van Flores. Deze keer niet naar de drie gekleurde kratermeren van Kelimutu. We stoppen in het bergdorp Wolowatu voor een soort van ochtendlunch. Met gemak drinken we de heerlijke bakso op – een soepje met gehaktballetjes en groenten. Vandaag voelt het even, alsof we weer met oma op stap zijn.

Als we aankomen bij het klooster in Jopu, zien we de begraafplaats al liggen.
“Come, first this way” en zuster Marie wijst ons de weg naar een klein kapelletje. Een verschrompeld klein vrouwtje, zit in de gebedsbanken. Al snel merken we dat dit klooster, een verzorgingstehuis is voor bejaarde zusters. We worden kamer voor kamer voorgesteld aan de nonnetjes. Het ene dametje kan haar bed niet meer uit, de ander beweegt zich voort in een rolstoel, terwijl de ander met haar stok nog ‘kwiek’ door de wandelgangen loopt. En ja, allemaal kennen ze pater Kühne. Met best een beetje kippenvel op mijn armen, maken we kort kennis met de dametjes.

Dan is het tijd om te bidden voor pater Kühne. We begeven ons naar zijn graf. Omdat hij zoveel heeft betekend voor de zusters, is het speciale verzoek van de nonnen ingewilligd om hem vlak naast het klooster te begraven. Het blijkt een opzienbarend groot graf te zijn, waaruit blijkt dat de broer van Mikes oma een geliefd man was.

Moeder-overste start het gebed. En zo staan we zeker tien minuten stil bij pater, broer en oudoom. Voor mij een onbekende; maar na dit bezoek iemand om nooit meer te vergeten. In de harten van de nonnen.

Mission accomplished.