Rode oogjes en blije gezichten
Door: Femke
Blijf op de hoogte en volg Femke en Michael
16 Augustus 2010 | Nederland, Amsterdam
Goed dan, omdat ik het zo gewend ben. Omdat ik het afgelopen jaar, vrijwel iedere twee weken een verhaal schreef over onze wereldse belevenissen. Tja, en een verhaaltje vanuit Europa, dat ontbreekt nog. Dus hierbij. Een verhaal uit Amsterdam. Gewoon vanaf de keukentafel in de Pijp. Ook leuk, toch?
Ik zei nog zo ‘Geen spandoek hoor mam!’ En ja hoor, daar staan ze, als we twee weken geleden de schuifdeuren van de aankomsthal in Schiphol doorstappen, prijken zwarte letters op het doek met de tekst ‘Femike Welcome back!’ – als dat de tekst was tenminste. Want als we de gezichten van onze ouders, vriendinnen en familie zien, dan gebeurt alles in een waas. Rode oogjes en blije gezichten. Zelfs de te dikke hazewindhond van Mikes ouders heeft zijn stoere stappers aangetrokken om ons te verwelkomen.
Als je na een jaar weer terug bent in Nederland, dan vallen je uiteraard een aantal dingen op. Om mee te beginnen het gestructureerde verkeer op de snelwegen; iedereen die zich netjes aan de regels houdt. Deze keer zonder zweethanden van inhalend of tegemoetkomend verkeer – wat in Azië heel spannend kan zijn -,rijden we naar mijn ouders in Purmerend. Broodjes haring, oude kaas en hagelslag staan op de lunchtafel. Zo praten we een middagje bij. En natuurlijk smullen we van deze Nederlandse delicatessen!
’s Avonds steken we voor het eerst weer de sleutels in het slot van ons huis en zorgen de slingers, de fles Prosecco en een klein cadeautje van onze goede vrienden dat we ons weer een beetje thuis voelen. Als ouderwets staan er aan het eind van de avond weer voldoende lege wijnflessen in een rijtje op de vloer en laten we onze vrienden uit, en belanden we middenin de nacht eindelijk in ons oude vertrouwde nestje. Ook al, zo vertrouwd voelde het de eerste dagen niet meer aan. Over de hele wereld kunnen we slapen, maar in de Pieter Aertszstraat? Nee.
Behalve het keurige rijgedrag van de Nederlanders, vallen ons - vooral de eerste week - nog een heleboel andere dingen op. Zoals bijvoorbeeld de kneuterige RTL4 nieuwslezer die bij het laatste journaal ons welterusten wenst. Typisch Nederlands. En dat Amsterdam vergeleken met andere hoofdsteden zo’n lekkere dorpse uitstraling heeft. Rinkelende fietsbellen en het heerlijke platte accent van de Amsterdamse marktlui op de Albert Cuyp. ‘Alsjeblieft schat, je tassie’. Fijn, ik voel me best thuis, denk ik dan. Verders, al die grote en vaak best grove Nederlandse blonde mensen. Dat wisten we natuurlijk al, maar het valt wel op na voornamelijk tussen de kleine Aziaten te hebben geleefd. Niet te vergeten hebben wij geen afscheid kunnen nemen van de oude vertrouwde strippenkaart. Zo worden we meteen in het avontuur gegooid van de OV-chipkaart, waar inmiddels niemand meer uitleg voor nodig heeft. Behalve wij. Als we ’s avonds voor het eerst weer eens languit op de bank liggen, zien we dat de Nederlandse televisie weinig veranderd is. Onbenullige televisiepersoonlijkheden als Gordon, Geer en Patty flitsen voorbij en zijn dus nog steeds niet van de buis gehaald. Help, dit heb ik dus niet gemist! Gelukkig bevindt de ingang van de Albert Heijn zich nog steeds twintig meter bij onze voordeur vandaan, staat nog steeds dezelfde daklozenkrantverkoper voor de deur - alleen nu nog onverzorgder -, en heeft onze voorraadkast zijn openingstijden verruimt tot zeven dagen per week. Niet slecht.
Op vrijdagavond dans ik zachtjes mee op de sounds van de Silence Disco op de Parade en drinkt Mike weer eens een biertje in onze stamkroeg Krull. Niet te vergeten avondjes eten bij vrienden en koffieleuten op terrasjes. Ook al, na gewend te zijn aan de Braziliaanse koffie, smaakt een cappuccino op een gemiddeld terras in Amsterdam naar een bakkie prut. En dan nog niet te reppen over het Nederlandse vlees, incluis de dure 28 dagen gerijpte biefstuk van de Albert Heijn. Vergeleken met de lappen vlees die je in Buenos Aires op je bordje krijgt geserveerd, smaakt een biefstukje hier naar een schoenzool. Goed, ook hier zullen we wel weer aan wennen.
En dan tot slot: na twee weken wennen, durf ik langzamerhand toch te zeggen, dat het best fijn is om weer thuis te zijn. Na een jaar uit een rugzak te hebben geleefd, heb je het gevoel dat je materialistisch gezien eigenlijk niets nodig hebt, en dus verdwijnt alles waar ik vroeger wel aan gehecht was, nu regelrecht de prullenbak in. Met als gevolg dat onze 39m2 appartement in de Pijp nu een stuk ruimer aanvoelt.
Dat heeft de reis ons opgeleverd: een opgeruimd brein, een opgeruimd huis. Want na een jaar de wereld over, kun je zo genieten van al die kleine dingetjes. Wat is het nu fijn om de zaterdagkrant van het Parool door te spitten met een uit eigen hand geperst glas jus d’orange, geroosterde boterhammen en een gekookt eitje.
Toen wij vorig jaar vertelden dat we onze banen op zouden zeggen om een wereldreis te maken, werd er afwisselend gereageerd. ‘En wat doe je dan als je terug bent?’, ‘straks kun je niks vinden?’ - ‘gedurfd hoor in deze tijd’… haha! Wij moeten lachen, want Mike is vandaag begonnen aan zijn eerste werkdag… nu ik nog. Iemand nog een leuke freelance schrijfklus? Redigeren is ook welkom!
Een lesje: durf en geniet!
Veel lieve groeten,
Mike en Fem
PS1: volgens de statistieken van onze blog hebben we dagelijks veel bezoekers gehad, onze vraag is dan, van wie? Dit is de kans, laat nog eenmaal van je horen – ook als je niet durft! ;-)
PS2: benieuwd naar gebeurtenissen per land die ons het meest bijgebleven zijn?
• Rusland: wodka drinken met een Rus aan het Baikalmeer;
• Mongolië: slapen in een gertent bij nomadenfamilies, onder stukken gedroogd schappenvlees en ontwaken naast een bak van gefermenteerde paardenmelk.
• China: tijdens een achttien uur durende treinrit van Tai An naar Changhai. zitten we tussen de slurpende, rochelende, spugende, snurkende en kwijlende Chinezen. Bovendien bezochten wij hier de meest smerige toiletten ter wereld!
• Nepal: op weg naar de Thorung La Pass op 5416 meter hoogte, vormen zich overdag ijsblokjes in onze bidons. We trekken twaalf dagen zonder slaapzak door de bergen van de Himalaya en bedelen ’s avonds om een extra deken bij de lodges.
• India: terwijl we door de straten van Varanasi lopen en de heilige koeienstront proberen te ontwijken, besluit een toevallige passant zijn paan (=beetlenut) uit te spuwen vlak voor mijn neus, waarna een derde van dit rode vocht op mijn voet in teenslipper belandt. Dank u!
• Hongkong: slapen naast een straat die bekend staat om de winkels van gedroogde vis; dit betreft tevens gedroogde schildpaddenhuiden en haaienvinnen.
• Vietnam: het Vietnamese vrouwtje dat mij een tik gaf omdat ik probeerde te voorkomen dat mijn moeder in haar verkooptrucjes zou trappen.
• Maleisië: ontwaken door junglegeluiden in Borneo en ’s ochtends vroeg over de rivier cruisen op zoek naar wilde orang-oetans.
• Singapore: dat je overal beboet voor kan worden; van een appel eten op straat tot schuin oversteken op het zebrapad. Echter, nog nooit zulke vriendelijke en beleefde mensen ontmoet in een kosmopolitisch centrum.
• Indonesië: achter de nonnen aan rijden op de motor op weg naar de begraafplaats van Mikes oudoom, pater Kuhne. Niet te vergeten oog in oog staan met de Komodo-varanen.
• Filippijnen: twee uur lang geknield op het dak van een bus tussen de kippen en de Filippino’s en de onophoudelijke discobeat van de buschauffeur. Ondertussen schiet een onbeschrijfelijk prachtig landschap aan ons voorbij van bergen tot aan azuurblauwe wateren.
• Australië: hoe kan het ook anders, het moment dat Mike op zijn knieën ging!
• Brazilië: het moment dat Marina gedoopt wordt en ik het Portugees van de pater probeer te volgen als hij ons de verantwoordelijkheden van de peetouders opsomt.
• Argentinië: het hostel in Buenos Aires waar niemand Engels spreekt en onze Chileense vriendin Carmen non-stop Spaans tegen mij praat. Mike wordt als vanzelf de rol als tolk opgelegd. Ook erg opvallend: onze huisgenoten beginnen om 23:30 uur met potten en pannen in de weer en beginnen uitgebreid te kokkerellen. Iedereen aanschuiven!
• Spanje: anderhalf uur lang op zoek naar een romantisch restaurant om onze reis in stijl af te sluiten en dan uiteindelijk in een smoezelig naar bier verschaald oud café, te belanden. Ook leuk.
• Nederland: ons aankomst met spandoek (dat we stiekem best leuk vonden).
Mensen bedankt voor alle leuke reacties en tot ziens!
Ik zei nog zo ‘Geen spandoek hoor mam!’ En ja hoor, daar staan ze, als we twee weken geleden de schuifdeuren van de aankomsthal in Schiphol doorstappen, prijken zwarte letters op het doek met de tekst ‘Femike Welcome back!’ – als dat de tekst was tenminste. Want als we de gezichten van onze ouders, vriendinnen en familie zien, dan gebeurt alles in een waas. Rode oogjes en blije gezichten. Zelfs de te dikke hazewindhond van Mikes ouders heeft zijn stoere stappers aangetrokken om ons te verwelkomen.
Als je na een jaar weer terug bent in Nederland, dan vallen je uiteraard een aantal dingen op. Om mee te beginnen het gestructureerde verkeer op de snelwegen; iedereen die zich netjes aan de regels houdt. Deze keer zonder zweethanden van inhalend of tegemoetkomend verkeer – wat in Azië heel spannend kan zijn -,rijden we naar mijn ouders in Purmerend. Broodjes haring, oude kaas en hagelslag staan op de lunchtafel. Zo praten we een middagje bij. En natuurlijk smullen we van deze Nederlandse delicatessen!
’s Avonds steken we voor het eerst weer de sleutels in het slot van ons huis en zorgen de slingers, de fles Prosecco en een klein cadeautje van onze goede vrienden dat we ons weer een beetje thuis voelen. Als ouderwets staan er aan het eind van de avond weer voldoende lege wijnflessen in een rijtje op de vloer en laten we onze vrienden uit, en belanden we middenin de nacht eindelijk in ons oude vertrouwde nestje. Ook al, zo vertrouwd voelde het de eerste dagen niet meer aan. Over de hele wereld kunnen we slapen, maar in de Pieter Aertszstraat? Nee.
Behalve het keurige rijgedrag van de Nederlanders, vallen ons - vooral de eerste week - nog een heleboel andere dingen op. Zoals bijvoorbeeld de kneuterige RTL4 nieuwslezer die bij het laatste journaal ons welterusten wenst. Typisch Nederlands. En dat Amsterdam vergeleken met andere hoofdsteden zo’n lekkere dorpse uitstraling heeft. Rinkelende fietsbellen en het heerlijke platte accent van de Amsterdamse marktlui op de Albert Cuyp. ‘Alsjeblieft schat, je tassie’. Fijn, ik voel me best thuis, denk ik dan. Verders, al die grote en vaak best grove Nederlandse blonde mensen. Dat wisten we natuurlijk al, maar het valt wel op na voornamelijk tussen de kleine Aziaten te hebben geleefd. Niet te vergeten hebben wij geen afscheid kunnen nemen van de oude vertrouwde strippenkaart. Zo worden we meteen in het avontuur gegooid van de OV-chipkaart, waar inmiddels niemand meer uitleg voor nodig heeft. Behalve wij. Als we ’s avonds voor het eerst weer eens languit op de bank liggen, zien we dat de Nederlandse televisie weinig veranderd is. Onbenullige televisiepersoonlijkheden als Gordon, Geer en Patty flitsen voorbij en zijn dus nog steeds niet van de buis gehaald. Help, dit heb ik dus niet gemist! Gelukkig bevindt de ingang van de Albert Heijn zich nog steeds twintig meter bij onze voordeur vandaan, staat nog steeds dezelfde daklozenkrantverkoper voor de deur - alleen nu nog onverzorgder -, en heeft onze voorraadkast zijn openingstijden verruimt tot zeven dagen per week. Niet slecht.
Op vrijdagavond dans ik zachtjes mee op de sounds van de Silence Disco op de Parade en drinkt Mike weer eens een biertje in onze stamkroeg Krull. Niet te vergeten avondjes eten bij vrienden en koffieleuten op terrasjes. Ook al, na gewend te zijn aan de Braziliaanse koffie, smaakt een cappuccino op een gemiddeld terras in Amsterdam naar een bakkie prut. En dan nog niet te reppen over het Nederlandse vlees, incluis de dure 28 dagen gerijpte biefstuk van de Albert Heijn. Vergeleken met de lappen vlees die je in Buenos Aires op je bordje krijgt geserveerd, smaakt een biefstukje hier naar een schoenzool. Goed, ook hier zullen we wel weer aan wennen.
En dan tot slot: na twee weken wennen, durf ik langzamerhand toch te zeggen, dat het best fijn is om weer thuis te zijn. Na een jaar uit een rugzak te hebben geleefd, heb je het gevoel dat je materialistisch gezien eigenlijk niets nodig hebt, en dus verdwijnt alles waar ik vroeger wel aan gehecht was, nu regelrecht de prullenbak in. Met als gevolg dat onze 39m2 appartement in de Pijp nu een stuk ruimer aanvoelt.
Dat heeft de reis ons opgeleverd: een opgeruimd brein, een opgeruimd huis. Want na een jaar de wereld over, kun je zo genieten van al die kleine dingetjes. Wat is het nu fijn om de zaterdagkrant van het Parool door te spitten met een uit eigen hand geperst glas jus d’orange, geroosterde boterhammen en een gekookt eitje.
Toen wij vorig jaar vertelden dat we onze banen op zouden zeggen om een wereldreis te maken, werd er afwisselend gereageerd. ‘En wat doe je dan als je terug bent?’, ‘straks kun je niks vinden?’ - ‘gedurfd hoor in deze tijd’… haha! Wij moeten lachen, want Mike is vandaag begonnen aan zijn eerste werkdag… nu ik nog. Iemand nog een leuke freelance schrijfklus? Redigeren is ook welkom!
Een lesje: durf en geniet!
Veel lieve groeten,
Mike en Fem
PS1: volgens de statistieken van onze blog hebben we dagelijks veel bezoekers gehad, onze vraag is dan, van wie? Dit is de kans, laat nog eenmaal van je horen – ook als je niet durft! ;-)
PS2: benieuwd naar gebeurtenissen per land die ons het meest bijgebleven zijn?
• Rusland: wodka drinken met een Rus aan het Baikalmeer;
• Mongolië: slapen in een gertent bij nomadenfamilies, onder stukken gedroogd schappenvlees en ontwaken naast een bak van gefermenteerde paardenmelk.
• China: tijdens een achttien uur durende treinrit van Tai An naar Changhai. zitten we tussen de slurpende, rochelende, spugende, snurkende en kwijlende Chinezen. Bovendien bezochten wij hier de meest smerige toiletten ter wereld!
• Nepal: op weg naar de Thorung La Pass op 5416 meter hoogte, vormen zich overdag ijsblokjes in onze bidons. We trekken twaalf dagen zonder slaapzak door de bergen van de Himalaya en bedelen ’s avonds om een extra deken bij de lodges.
• India: terwijl we door de straten van Varanasi lopen en de heilige koeienstront proberen te ontwijken, besluit een toevallige passant zijn paan (=beetlenut) uit te spuwen vlak voor mijn neus, waarna een derde van dit rode vocht op mijn voet in teenslipper belandt. Dank u!
• Hongkong: slapen naast een straat die bekend staat om de winkels van gedroogde vis; dit betreft tevens gedroogde schildpaddenhuiden en haaienvinnen.
• Vietnam: het Vietnamese vrouwtje dat mij een tik gaf omdat ik probeerde te voorkomen dat mijn moeder in haar verkooptrucjes zou trappen.
• Maleisië: ontwaken door junglegeluiden in Borneo en ’s ochtends vroeg over de rivier cruisen op zoek naar wilde orang-oetans.
• Singapore: dat je overal beboet voor kan worden; van een appel eten op straat tot schuin oversteken op het zebrapad. Echter, nog nooit zulke vriendelijke en beleefde mensen ontmoet in een kosmopolitisch centrum.
• Indonesië: achter de nonnen aan rijden op de motor op weg naar de begraafplaats van Mikes oudoom, pater Kuhne. Niet te vergeten oog in oog staan met de Komodo-varanen.
• Filippijnen: twee uur lang geknield op het dak van een bus tussen de kippen en de Filippino’s en de onophoudelijke discobeat van de buschauffeur. Ondertussen schiet een onbeschrijfelijk prachtig landschap aan ons voorbij van bergen tot aan azuurblauwe wateren.
• Australië: hoe kan het ook anders, het moment dat Mike op zijn knieën ging!
• Brazilië: het moment dat Marina gedoopt wordt en ik het Portugees van de pater probeer te volgen als hij ons de verantwoordelijkheden van de peetouders opsomt.
• Argentinië: het hostel in Buenos Aires waar niemand Engels spreekt en onze Chileense vriendin Carmen non-stop Spaans tegen mij praat. Mike wordt als vanzelf de rol als tolk opgelegd. Ook erg opvallend: onze huisgenoten beginnen om 23:30 uur met potten en pannen in de weer en beginnen uitgebreid te kokkerellen. Iedereen aanschuiven!
• Spanje: anderhalf uur lang op zoek naar een romantisch restaurant om onze reis in stijl af te sluiten en dan uiteindelijk in een smoezelig naar bier verschaald oud café, te belanden. Ook leuk.
• Nederland: ons aankomst met spandoek (dat we stiekem best leuk vonden).
Mensen bedankt voor alle leuke reacties en tot ziens!
-
16 Augustus 2010 - 13:21
Monique:
Ik was 1 van de volgers en heb Mike vorige week al weer mogen ontmoeten.
Welkom terug, zowel in NL als bij DRS! -
16 Augustus 2010 - 13:25
*HANNERD*:
Ja, wij naturlijk!! al het bovenstaande klinkt bekend..wat we alleen nog niet weten is de datum voor de trouwerij !?!?
X - HANNelore & sjoERD -
16 Augustus 2010 - 13:26
Wendy Hooiveld :
Was een van jullie anonieme bezoekers en heb erg genoten van al jullie reisverhalen!
Jammer dat ze nu niet meer 2-wekelijks verschijnen maar wel weer erg gezellig dat Michael weer bij ons op kantoor zit! -
16 Augustus 2010 - 13:32
Laura:
Blij dat jullie weer terug zijn lieve vriendjes! Heb jullie natuurlijk al even geknuffeld in de Pieter Aartz maar binnenkort moeten we ook nog even ergens een borrel pakken!
Ik heb genoten van jullie prachtige verhalen en foto's, ta super legal meus amiginhos :-D!
Deze reis hebben jullie mooi in je zak en je kan er je hele leven op terug kijken, zo ontzettend gaaf!
Tot snel en geniet lekker van wat het mooie Amsterdam te bieden heeft ;-)
Een X voor jullie! -
16 Augustus 2010 - 13:38
Su:
Hi lieve Femke en Mike!
Ik durf wel! Ik blijf het bijzonder vinden dat ik jullie in 2007 heb leren kennen in laos en cambodja en dat ik jullie nu weer heb mogen volgen...
Natuurlijk vaak een onrustig gevoel want owwwwwww... jullie gooide bij elk reisverhaal wat ik las wat spiritus op mijn reisonrust!
Ik kom net terug uit India en Nepal dus ben weer even bevredigd maar een reis voor een langere tijd sluit ik niet uit. Het smaakt altijd naar meer... Ben benieuwd hoe jullie nu tegen reizen aankijken?!
Lieve Femke en Mike, bedankt voor jullie mooie verhalen en dat ik op afstand mocht meegenieten. Wellicht treffen we elkaar nog eens!
Liefs,
Su-Anne
-
16 Augustus 2010 - 14:38
Barbara Wartenbergh:
Welkom thuis! Ik heb alles gevolgd hoor. Persoonlijk zou ik geen jaar zonder de haring en hagelslag kunnen ;-) om die baan zou ik me minder druk maken! Succes met het gewone leven :-) -
16 Augustus 2010 - 14:41
Gemma:
Tja,voor mij valt eigenlijk niets meer op te merken....alleen dat ik jullie berichtjes en foto's ga missen,vanuit al die verre landen en exotische oorden!
Maarrrr...zoals jij zegt Femke...ook Nederland is weer "thuiskomen" en de keukentafel kan best voor wat (Copie)writing gebruikt worden!?
Wie weet,ook de korte vakantreisjes naar b.v.Parijs of Barcelona,verdienen binnenkort beschreven te worden....al is het maar aan de keukentafel in de Pieter Aertszstraat!!! -
16 Augustus 2010 - 15:26
Norbert:
Ik heb ook jullie verhalen gevolgd, vaak tijdens overvolle werkdagen en dan was ik toch stront jaloers. Het leuke is dat jullie samen een geschiedenis opgebouwd hebben en daar over nog vele jaren zullen praten en vooral lachen en denkend aan Australië misschien zelfs een traantje laten rollen. Ik vond het jammer jullie op een haar gemist te hebben, maar hoop jullie toch nog gauw te zien. Mike hoop dat "nine to five" weer snel went en Femke met jou schrijf talent zal het ook niet lang meer duren. Um grande abraço do irmão e cunhado de um São Paulo mmuuiiittoooo frio. -
16 Augustus 2010 - 15:30
Ingrid:
Ook ik was een van jullie trouwe volgers. Ik heb echt enorm genoten van jullie geweldige verhalen!
Jullie verhalen hebben vast ook bijgedragen tot ons besluit om ook 3 maanden op reis te gaan. Mijn contract loopt af en Martien zegt z'n baan op en we hopen in november te vertrekken. Daar was inderdaad wel een beetje durf voor nodig hoor. Nu nog bepalen waarheen.
Lijkt me leuk om jullie binnenkort weer te spreken (of samen rennen?)
Groetjes Ingrid. -
16 Augustus 2010 - 15:48
Annelot:
En ik heb jullie trouw gelezen! Ben blij dat ik je nu weer lekker bij me in de buurt heb! Liefs -
16 Augustus 2010 - 15:54
Frank Oudshoorn:
Ook ik heb erg genoten van jullie verhalen, bedankt daarvoor en welkom terug! -
16 Augustus 2010 - 18:29
Roel:
Ik heb met heel veel plezier jullie verhalen gelezen, en vandaag ook Mike weer gezien op het werk.
Ook genoten van de prachtige foto's. Die serie van de Filipijnen vond ik echt geweldig. Echt 1 groot bounty-eiland.
Groet,
Roel -
16 Augustus 2010 - 20:01
Judith Ooms:
Bij deze onthul ik mijn identiteit: ik ben een oud- maar inmiddels alweer actueel collega van Mike en heb genoten van jullie reisverslagen! -
16 Augustus 2010 - 21:14
Lieke :
Ik ken jullie wel niet maar heb jullie reisverhalen elke keer met veel plezier gelezen.
Welkom terug in Nederland
groetjes -
17 Augustus 2010 - 05:47
Maria Vlaar:
Lieve Femke, nu weer naar de academie? Hou je me op de hoogte? Groeten aan Mike. Maria -
17 Augustus 2010 - 06:32
Kim Spiekerman:
Als je het zo verwoord heb ik wel weer zin om terug te gaan :-)
Tot snel op een terrasje!
Kus -
17 Augustus 2010 - 07:33
Paul En Cora:
Welkom terug!
Het volgende is ons bijgebleven:
* Reisverslagen die net even iets extra's hebben!
* Mooie, stoere, lieve en grappige foto's!
* Een gevoel ook mee op reis te zijn.
* Een gevoel van gepaste trots, dat jullie dit maar mooi samen gefikst hebben.
Bedankt voor het deelgenoot maken en heel graag tot spoedig ziens,
Liefs, Paul en Cora -
17 Augustus 2010 - 10:09
Brenda:
Voor ons volgers is het avontuur nu ook echt afgelopen. Hoop dat jullie goed kunnen aarden. Ik heb echt genoten van jullie verhalen, wat een inspiratiebron!
Veel liefs en bedankt voor de prachtig beeldende (bijna geurende) verhalen.
Tot snel!
Brenda -
17 Augustus 2010 - 10:43
Anneke:
Dat wij jullie verhalen hebben gelezen weten jullie natuurlijk. Dat wij ervan hebben genoten ook. Wij zijn blij dat we nu niet meer via jullie weblog en Skype moeten horen hoe het met jullie gaat. We zijn al weer lekker naar de Albert Cuyp geweest en zullen nog veel dingen samen doen zoals moeders (en natuurlijk ook vaders) met hun dochter doen -
17 Augustus 2010 - 17:15
Peter En Marja:
Hoi Femke en Michael...we hebben met zeer veel plezier ieder keer jullie reisveslagen gelezen.Straks horen we hopelijk live nog wat meer van die mooie verhalen....Gefeliciteerd met de verjaardag van je (schoon)vader....
-
18 Augustus 2010 - 09:23
Joeri:
Welkom terug! Zag een berichtje voorbij komen dat ik Mike weer ga tegenkomen bij DRS, leuk hoor. Na Nepal vorig jaar oktober/november ben ik nog naar Oeganda geweest. Inmiddels staat voor de komende 5 maanden Syrie, Jordanie en Mali op het programma. Misschien wat bestemmingen voor jullie volgende wereldreis :-) -
31 Augustus 2010 - 18:18
Erica :
Hoi Femke en Michael,
Leuk om ook het laatste deel van het verhaal te lezen. Het was erg leuk om een heel klein beetje mee te reizen. Heel veel geluk en plezier in alles wat jullie gaan doen in Nederland.
Groeten Erica ( collega Anneke) -
16 September 2010 - 16:24
Dirkenwendy:
heuj wij zijn nog in nederland maar gaan in november nog 3 maandjes op stap naar maleisie, indonesie en filipijnen.
met jullie alles verder goed? weer een beetje gewend?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
