Een vreemde eend in de bijt: de Filippijnen
Door: Femke
Blijf op de hoogte en volg Femke en Michael
09 April 2010 | Filipijnen, Iloilo
“What’s your favourite country, till so far?” Een veelgestelde vraag onder reizigers. Een lastige vraag ook, want ieder land heeft zo zijn charme; toch hadden wij tot voor kort een favoriet en dat was Nepal. Daar voegen we nu een land aan toe. Een land dat veel mensen direct associëren met cyclonen, misdaad en zinkende veerponden. Maar ook een land dat de meest prachtige zonsondergangen ten hemel spreidt, een diversiteit aan marine biology biedt, en een heerlijk uitgebreide keuken serveert. En bovenal een land met de meest vriendelijke, warmhartige en toegankelijke mensen in Azië. Een land dat niet vergeten mag worden: de Filippijnen. Een vreemde eend in de bijt?
Ook al zijn het buurlanden, toch kost het ons vier vluchten om vanuit Indonesië naar Cebu City te komen. Als we geradbraakt van de lange reis aankomen, valt ons direct een ding op: westerse dikke oude mannen met Filippijnse vrouwen. We kenden het principe dikke oude kerel met Thais jong vrouwtje natuurlijk al. Klaarblijkelijk menen ook de Filippijnse vrouwtjes dat goed gereedschap onder een afdakje hangt.
Gelukkig verlaten we de stad de volgende dag en nemen de bus richting Malapascua Island. Op naar het eerste paradijs. Waar we in sommige andere landen opzien tegen het overbruggen van lange afstanden, is het reizen in de Filippijnen een feest! Het aantal kilometers valt mee, er is voldoende keus aan transportmogelijkheden en bovendien kom je hier heel makkelijk in contact met de lokale bevolking. Word je al niet vrolijk van de Filippino’s zelf, dan word je het wel van de vervoersmiddelen. Of je reist in een jeepney, een kruising tussen een jeep en een bus. Kleurrijk beschilderd met Christus en Maria afbeeldingen. God zegen de rit! Een andere manier is met een tricycle, voornamelijk voor korte afstanden; een motor met zijspan. Met drie mensen op de motor, vijf mensen in de zijspan en twee mensen hangend aan de achterkant van de zijspan, kom je al snel op tien man. In Azië is alles mogelijk. Goed, we komen uiteindelijk met een normale bus aan in het vissersdorpje vlak voor Malapascua Island. Daar nemen we een zogenoemde bangka, een bootje dat bij elkaar gehouden wordt door bamboehout.
Witte zandstranden, een continu eilandbriesje en visbarbecues overal. De zelfgemaakte gekleurde vliegers van de Filippijnse kinderen, steken mooi af tegen de helder blauwe hemel. Langs een strip van een kilometer lengte, bevinden zich alle duikresorts. De thresher sharks, bekend om zijn lange staart, zijn namelijk reden nummer een om naar dit eiland te komen. En dus lig ik de volgende ochtend om 6:00 uur op de zandbodem, wachtend op mijn first encounter met een thresher shark. En ik heb geluk! Ergens vanuit de deep blue, doemt een vier meter lange haai op. Klaar om schoongemaakt te worden op het cleaningstation, zodat hij de rest van de dag goed voor de dag komt in de diepe oceaan. Een haai wil natuurlijk ook wat! ;-)
Na een aantal dagen relaxen op het strand en duiken, nemen we vanuit Cebu City de express ferry naar Tagbilaran op het buureiland Bohol. Net als bij vliegtuigmaatschappijen, moet je bij de ferry ook inchecken en bagage afleveren. Onze eerste ervaring met een ferry verloopt very smooth. We vervolgen de trip vandaag naar Nuts Huts. In een stampensvolle bus verlaten we het station en met een prettige discobeat die door de geel met rood gekleurde bus weergalmt, leggen we een mooie rit af langs de kustlijn van Bohol, waarna we uiteindelijk via de bergen het binnenland inrijden. Ik heb nog geen twee woorden gewisseld met de vrouw naast mij, en ik krijg haar halve lunch al aangeboden. Zo vriendelijk!
We overnachten in een bamboehut op palen aan de rand van de rivier. Vanonder onze klamboe, luisteren we ’s nachts naar de oerwoudgeluiden. Overdag is het wat minder sereen. Omdat de Filippino’s nogal van karaoke houden, heeft een of ander malloot een leuke toeristische attractie bedacht. Per restaurantboot de rivier af, terwijl je ongegeneerd mee kan blèrren op Frank Sinatra. En zo zien we overdag vanuit ons hutje talloze toeristen hun zangtalenten opvoeren. Gezellig hoor. Een andere toeristische attractie op Bohol die ons wel interessant lijkt, zijn de Chocolate Hills. Een gebied waar meer dan 1000 teletubbie-heuvels omhoog rijzen en in een bepaald jaargetijde bij zonsopgang chocoladebruin kleuren. Ach, moet je toch even gezien hebben. En zo zitten we een uur lang op het dak van een bus om dit bijzondere landschap te kunnen waarnemen. Om eerlijk te zijn vond ik de rit ernaar toe leuker.
Omdat we hem in Borneo al misgelopen hebben, laten we ons deze keer de kans niet ontglippen om de met sterven bedreigde diersoort te ontmoeten: de tarsier. Een diertje dat vaak vergeleken wordt met een aapje, maar hier eigenlijk geen familie van is. Met zijn buiten verhouding grote ogen, zijn angstige blik en met pootjes vastklampend aan de takken, krijg je een gevoel van sympathie met het diertje. Hij is nog kleiner dan je handpalm en kan zijn hoofd 180 graden roteren. In totaal leven nog 1000 tarsiers op Bohol. In de tarsier sanctuary kun je de diertjes van dichtbij bekijken in hun natuurlijke leefomgeving. Zeker de moeite waard. Aangezien de sanctuary aan een afgelegen weg ligt en het pijpenstelen regent op het moment dat wij weggaan, zien we de kans klein dat er binnen korte tijd een bus langskomt. En ook nu weer worden we aangenaam verrast door de vriendelijkheid van de Filippino’s. Zonder enige twijfel stopt een auto voor ons en roept de vrouw op de achterbank: “You want to go to the city?” En zo zitten we voor nop in de auto met een heel gezin op de achterbank. Gastvrijheid: een tien!
Vanaf Bohol nemen we de ferry naar de studentenstad Dumaquete op het eiland Negros. Aangezien het vandaag Goede Vrijdag is, zijn veel restaurants en barretjes gesloten. Wat een pech! Of niet echt eigenlijk. In de met neon gekleurde Terry’s Bar, zijn nog wat tafeltjes vrij. Een beetje foute tent, maar bij gebrek aan beter denken wij ‘Dan maar daar’, en dus schuiven we aan. Binnen no-time raken we aan de praat met een zestigjarige Schot die al tien jaar in de Filippijnen woont. We komen er na vijf minuten al achter dat deze kerel, behangen met tattoo’s en gouden kettingen, ook niet vies is van de Filippijnse dames. Hij heeft zelfs al twee kinderen van twee verschillende vrouwen. Interessante kerel hoor. Als een soort van undercover journalisten, horen wij de verhalen van de louche maar vriendelijke man, geïnteresseerd aan. “Between 1000 and 2000 pesos you get her for one night”, legt hij uit. “If you want we can go to Fantasy Bar tonight. You girl (ik), get one for free.” Ahum, tja, leuk hoor. Het is dat ik zijn aangeboden drankje nog niet op heb, anders was ik al lang weg geweest. Na anderhalf uur in dit duistere criminele hol te hebben gezeten, begeven wij ons, naar in vergelijking, een heel wat chiquere omgeving, het restaurant waar nu gelukkig wel plek is.
Behalve de overheerlijke steak en de mooie promenade, is er niet veel te beleven in Dumaquete tijdens de Holy Week. We vinden het wel weer tijd voor wat strand en laten ons met de bus afzetten aan Tambobo Bay. We slapen in Kookoo’s Nest, in een gloednieuwe bamboehut met uitzicht op zee. Ach, we hebben het zo slecht. Gelukkig komen we af en toe nog wel van onze badhanddoek af om een plons in de zee te nemen, een nieuw biertje te bestellen of te gaan kayakken; iets waar Mike en ik erg goed in zijn (NOT). Na drie dagen van deze drukte, vinden we het tijd om op een ander strand nog wat bij te komen. Nu op Sugar Beach, nabij het dorpje Sipalay. Ik moet zeggen, ook hier hebben we het weer ontzettend druk gehad. We zitten allebei weggedoken in de Millenium trilogie van Stieg Larsson. Non-stop de hele dag lezen. De enige reden om in beweging te komen, is ook hier om even afkoeling te vinden in de zee of om wat eten of drinken te bestellen. Het verblijf in een dergelijk land vergt echter wel enige training in het vinden van de juiste palmboom: die zonder kokosnoten.
En dat zijn nu ook precies onze zorgen van de dag, vallende kokosnoten. 'Oeps, kijk uit!'....
Ook al zijn het buurlanden, toch kost het ons vier vluchten om vanuit Indonesië naar Cebu City te komen. Als we geradbraakt van de lange reis aankomen, valt ons direct een ding op: westerse dikke oude mannen met Filippijnse vrouwen. We kenden het principe dikke oude kerel met Thais jong vrouwtje natuurlijk al. Klaarblijkelijk menen ook de Filippijnse vrouwtjes dat goed gereedschap onder een afdakje hangt.
Gelukkig verlaten we de stad de volgende dag en nemen de bus richting Malapascua Island. Op naar het eerste paradijs. Waar we in sommige andere landen opzien tegen het overbruggen van lange afstanden, is het reizen in de Filippijnen een feest! Het aantal kilometers valt mee, er is voldoende keus aan transportmogelijkheden en bovendien kom je hier heel makkelijk in contact met de lokale bevolking. Word je al niet vrolijk van de Filippino’s zelf, dan word je het wel van de vervoersmiddelen. Of je reist in een jeepney, een kruising tussen een jeep en een bus. Kleurrijk beschilderd met Christus en Maria afbeeldingen. God zegen de rit! Een andere manier is met een tricycle, voornamelijk voor korte afstanden; een motor met zijspan. Met drie mensen op de motor, vijf mensen in de zijspan en twee mensen hangend aan de achterkant van de zijspan, kom je al snel op tien man. In Azië is alles mogelijk. Goed, we komen uiteindelijk met een normale bus aan in het vissersdorpje vlak voor Malapascua Island. Daar nemen we een zogenoemde bangka, een bootje dat bij elkaar gehouden wordt door bamboehout.
Witte zandstranden, een continu eilandbriesje en visbarbecues overal. De zelfgemaakte gekleurde vliegers van de Filippijnse kinderen, steken mooi af tegen de helder blauwe hemel. Langs een strip van een kilometer lengte, bevinden zich alle duikresorts. De thresher sharks, bekend om zijn lange staart, zijn namelijk reden nummer een om naar dit eiland te komen. En dus lig ik de volgende ochtend om 6:00 uur op de zandbodem, wachtend op mijn first encounter met een thresher shark. En ik heb geluk! Ergens vanuit de deep blue, doemt een vier meter lange haai op. Klaar om schoongemaakt te worden op het cleaningstation, zodat hij de rest van de dag goed voor de dag komt in de diepe oceaan. Een haai wil natuurlijk ook wat! ;-)
Na een aantal dagen relaxen op het strand en duiken, nemen we vanuit Cebu City de express ferry naar Tagbilaran op het buureiland Bohol. Net als bij vliegtuigmaatschappijen, moet je bij de ferry ook inchecken en bagage afleveren. Onze eerste ervaring met een ferry verloopt very smooth. We vervolgen de trip vandaag naar Nuts Huts. In een stampensvolle bus verlaten we het station en met een prettige discobeat die door de geel met rood gekleurde bus weergalmt, leggen we een mooie rit af langs de kustlijn van Bohol, waarna we uiteindelijk via de bergen het binnenland inrijden. Ik heb nog geen twee woorden gewisseld met de vrouw naast mij, en ik krijg haar halve lunch al aangeboden. Zo vriendelijk!
We overnachten in een bamboehut op palen aan de rand van de rivier. Vanonder onze klamboe, luisteren we ’s nachts naar de oerwoudgeluiden. Overdag is het wat minder sereen. Omdat de Filippino’s nogal van karaoke houden, heeft een of ander malloot een leuke toeristische attractie bedacht. Per restaurantboot de rivier af, terwijl je ongegeneerd mee kan blèrren op Frank Sinatra. En zo zien we overdag vanuit ons hutje talloze toeristen hun zangtalenten opvoeren. Gezellig hoor. Een andere toeristische attractie op Bohol die ons wel interessant lijkt, zijn de Chocolate Hills. Een gebied waar meer dan 1000 teletubbie-heuvels omhoog rijzen en in een bepaald jaargetijde bij zonsopgang chocoladebruin kleuren. Ach, moet je toch even gezien hebben. En zo zitten we een uur lang op het dak van een bus om dit bijzondere landschap te kunnen waarnemen. Om eerlijk te zijn vond ik de rit ernaar toe leuker.
Omdat we hem in Borneo al misgelopen hebben, laten we ons deze keer de kans niet ontglippen om de met sterven bedreigde diersoort te ontmoeten: de tarsier. Een diertje dat vaak vergeleken wordt met een aapje, maar hier eigenlijk geen familie van is. Met zijn buiten verhouding grote ogen, zijn angstige blik en met pootjes vastklampend aan de takken, krijg je een gevoel van sympathie met het diertje. Hij is nog kleiner dan je handpalm en kan zijn hoofd 180 graden roteren. In totaal leven nog 1000 tarsiers op Bohol. In de tarsier sanctuary kun je de diertjes van dichtbij bekijken in hun natuurlijke leefomgeving. Zeker de moeite waard. Aangezien de sanctuary aan een afgelegen weg ligt en het pijpenstelen regent op het moment dat wij weggaan, zien we de kans klein dat er binnen korte tijd een bus langskomt. En ook nu weer worden we aangenaam verrast door de vriendelijkheid van de Filippino’s. Zonder enige twijfel stopt een auto voor ons en roept de vrouw op de achterbank: “You want to go to the city?” En zo zitten we voor nop in de auto met een heel gezin op de achterbank. Gastvrijheid: een tien!
Vanaf Bohol nemen we de ferry naar de studentenstad Dumaquete op het eiland Negros. Aangezien het vandaag Goede Vrijdag is, zijn veel restaurants en barretjes gesloten. Wat een pech! Of niet echt eigenlijk. In de met neon gekleurde Terry’s Bar, zijn nog wat tafeltjes vrij. Een beetje foute tent, maar bij gebrek aan beter denken wij ‘Dan maar daar’, en dus schuiven we aan. Binnen no-time raken we aan de praat met een zestigjarige Schot die al tien jaar in de Filippijnen woont. We komen er na vijf minuten al achter dat deze kerel, behangen met tattoo’s en gouden kettingen, ook niet vies is van de Filippijnse dames. Hij heeft zelfs al twee kinderen van twee verschillende vrouwen. Interessante kerel hoor. Als een soort van undercover journalisten, horen wij de verhalen van de louche maar vriendelijke man, geïnteresseerd aan. “Between 1000 and 2000 pesos you get her for one night”, legt hij uit. “If you want we can go to Fantasy Bar tonight. You girl (ik), get one for free.” Ahum, tja, leuk hoor. Het is dat ik zijn aangeboden drankje nog niet op heb, anders was ik al lang weg geweest. Na anderhalf uur in dit duistere criminele hol te hebben gezeten, begeven wij ons, naar in vergelijking, een heel wat chiquere omgeving, het restaurant waar nu gelukkig wel plek is.
Behalve de overheerlijke steak en de mooie promenade, is er niet veel te beleven in Dumaquete tijdens de Holy Week. We vinden het wel weer tijd voor wat strand en laten ons met de bus afzetten aan Tambobo Bay. We slapen in Kookoo’s Nest, in een gloednieuwe bamboehut met uitzicht op zee. Ach, we hebben het zo slecht. Gelukkig komen we af en toe nog wel van onze badhanddoek af om een plons in de zee te nemen, een nieuw biertje te bestellen of te gaan kayakken; iets waar Mike en ik erg goed in zijn (NOT). Na drie dagen van deze drukte, vinden we het tijd om op een ander strand nog wat bij te komen. Nu op Sugar Beach, nabij het dorpje Sipalay. Ik moet zeggen, ook hier hebben we het weer ontzettend druk gehad. We zitten allebei weggedoken in de Millenium trilogie van Stieg Larsson. Non-stop de hele dag lezen. De enige reden om in beweging te komen, is ook hier om even afkoeling te vinden in de zee of om wat eten of drinken te bestellen. Het verblijf in een dergelijk land vergt echter wel enige training in het vinden van de juiste palmboom: die zonder kokosnoten.
En dat zijn nu ook precies onze zorgen van de dag, vallende kokosnoten. 'Oeps, kijk uit!'....
-
09 April 2010 - 15:29
Su :
Ofcourse Nepal was your favorite! :-) ;-)
Liefs,
Su
-
09 April 2010 - 16:02
Marloes&jasper:
was super om jullie weer effe te zien en te kletsen! inderdaad prachtige foto's en video's!! we zijn jaloers, hier willen we ook wel naartoe! -
09 April 2010 - 16:41
Gemma:
weer van die mooie foto's en dan nog zo'n verhaal,vol met je reinste stijlbloempjes....knap hoor Fem,doe d'r wat mee meid...you've got talent!
En ik moet wel even lachen...onze derde zoon(+Femke) verslingerd aan Stig Larsson...
Ik heb maar een zorg...
Hoe moeten jullie ooit weer wennen aan "Nederland"!?!
kusjes van ons beidjes...
p.s. het weer is hier best aardig hoor.... -
09 April 2010 - 21:04
Norbert:
He jullie twee, weer leuk verhaal, ik ga vanavond ook die kant uit, maar kom niet in de Filipijnen. Hou je taai en span je niet al te veel in, ik werd zowaar moe van het verslag.
Cheers uit een regenachtig en koud Sao Paulo -
10 April 2010 - 08:25
Paul & Cora:
Hoi Femke en Mike,
Yeah, the Philippines, mooie natuur, mooie mensen (van buiten en van binnen) en (als je geluk hebt) mooi weer!
Jullie hebben een benijdenswaardig bestaan en het is jullie tegelijkertijd weer gelukt ons voor een deel daarin te trekken met Femke's uit het hart geschreven verhaal en jullie indrukwekkende foto's.
Liefs vanuit het nu toch eindelijk ook iets warmer wordende Noorden van NL,
Paul en Cora -
10 April 2010 - 13:25
Anneke:
Het wordt saai, maar wat heb je weer leuk geschreven Fem. We leven met jullie mee. Wat een zorgen: boek lezen van Stieg Larson, vallende kokosnoten, welk hutje gaan we nu weer eens slapen, gaan we met de discobus, de jeepney of de tricylcle. Blijf maar lekker genieten!! wij genieten met jullie mee.
Liefs Frans en Anneke -
11 April 2010 - 17:01
Aftervillage:
jemig, dat ziet er erg goed uit!! wordt spontaan jaloers :). Via hyves (waar ik ook al een jaar niet meer op gekeken had) kwam ik hier ineens terrecht. uiteraard meteen even de fotos en verhalen bekeken. Geniet er lekker van ( doen jullie zo te lezen al) en ik blijf jullie nu volgen :).
gegroet, sander. -
12 April 2010 - 07:00
Annelot:
Ha Femmie,
Wat heb jij het vervelend daar gatver....
Hier is het ook best mooi weer hoor.
Nou fem heb weer genoten van je verhaal.
liefs lot -
13 April 2010 - 10:43
Oma:
Oma vond de foto's erg mooi. Ze is blij als jullie weer thuis zijn.
Fijn dat jullie zo genieten.
Kusjes van oma -
14 April 2010 - 06:30
Nic En Dam:
Hè lievies, echt paradijs waar jullie nu zijn zeg! En ook onder water, geweldig!! Ik kan me voorstellen dat jullie NL steeds minder missen ;-)
Hier wordt het eindelijk een beetje voorjaar. Nog 2 weekjes en dan vieren we alweer Dewi's 2e verjaardag... Pffff wat gaat de tijd snel.
Nou geniet van al het moois en blijf weg bij de tsunami's en aardbevingen aub!!!!
Dikke kus van ons allemaal
xx -
25 April 2010 - 19:13
Rahel:
ENJOY THIS LIFE
AND LIFE WILL TAKE CARE OF YOU
Liefs, Ton & Rahel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
