Hoi An, Hoi Frans, Hoi Jeroen
Door: Femke
Blijf op de hoogte en volg Femke en Michael
19 December 2009 | Vietnam, Nha Trang
Hoi An(neke)! Hoi Frans! Hoi Jeroen! Mijn welkomstgroet is wel heel toepasselijk in een land waar plaatsnamen veelal beginnen met ha, hai of hoi. Hoi An misschien nog wel het meeste. Mam voelt zich dan ook meteen op haar gemak als ik haar in de armen sluit op Hanoi Airport.
Na een lange reis van bijna 24 uur, liggen hun stoere backpacks dan eindelijk op de bagageband te wachten. Ik probeer een eerste blik van ze op te vangen. Het duurt even, maar dan zie ik een drietal bekende silhouetten. Daar zijn ze dan. In Vietnam, in Hanoi. Veertien jaar terug voor het laatst met mijn ouders en broer op vakantie geweest in de Franse Alpen. Nu reizen we de komende drie weken met z’n vijven door het land van de Vietnameze loempia’s. Met haar 86 miljoen inwoners, en gemiddeld 16 miljoen brommers, is enkele begeleiding voor deze first-timers van zeker belang. Een taak die Mike en ik graag op ons nemen.
De simpele taxirit van het vliegveld naar het hotel is al een ervaring op zich. Overal mensen langs de kant van de snelweg, fietsers die rustig door het verkeer heen rijden en de kilo’s bagage die de Vietnamezen op hun voertuigen meevoeren. Vanaf de achterbank hoor ik de eerste Ohs en Ahs - Oh-moet-je-dat-zien, Ah-kijk-daar-nou! “Het is toch wat he...” Waarschijnlijk door de opwinding en het enthousiasme hebben ze geen last van een jetlag, en na een verfrissende douche duiken we meteen de stad in. We proosten onze eerste La Rue’tje in een typsich backpackerscafe, voorafgaand aan een bezoekje aan de lokale markt waar ze hun ogen uit kijken. Ik vang hun verbazende blikken op over het vlees dat in een warm middagzonnetje ligt te drogen. Een ritje in een fietsriksja staat ook hoog op hun to-do-lijstje. En zo rijden we met drie riksja’s door de smallle en drukke straatjes van Hanoi. Met een tempo nog langzamer dan de wandelaars, heeft onze riksjarijder het moeilijk met bij elkaar 150 kilogram in zijn bakje.
We boeken een tripje naar Ha Long Bay. De lijmsteenbergen willen we natuurlijk in stijl ervaren en dus gaan we voor de deluxe boot ‘The Hanoi Opera’. Bij aankomst op het schip dwarrelen verse rozenblaadjes naar beneden, en nippen we aan ons welkomstdrankje. Gevolgd door een uitgebreide lunch. Drie dagen lang cruisen we zo langs de limestonepeaks en miniatuureilandjes. Nu dachten we dat we lekker boeken konden lezen aan boord en drankjes konden bestellen, maar onze host had echter een volledig dagprogramma voor ons in petto. Actie dus! ’s Ochtends om 6:00 uur staan we al op het dek om een eerste thai-chi-sessie te volgen. Als een stel houterige westerlingen gooien we de spieren los en volgen we de bewegingen van de soepele instructrice. Zo zen zijn we nog niet geweest. Om 9:00 uur staan we vervolgens klaar om een bergje te beklimmen, met als traktatie uiteraard een prachtig uitzicht over de peaks. Aan het eind van de dag zien we de zon ondergaan, vanuit ons dobberende kayakje.
We brengen in deze drie dagen ook nog een bezoekje aan Cat Ba Island, het grootste eiland van Ha Long Bay. Mike en ik beleven hier een van de hoogtepunten van onze trip: een boottochtje langs een floating village. Echt geweldig! Voor twee euri’s varen we een uurtje door het drijvende vissersdorp. Als ik in het gammele bootje stap, val ik nog bijna in het water. Alle locals lachen natuurlijk. Het vrouwtje stuwt ons voort met stevige roeibewegingen. We zien hoe de mensen in het dorp leven; ze zijn de hele dag met de visvangst bezig, schoonspuiten van netten en verkopers in kleine winkeltjes op bamboovlotten. Blaffende honden overal en ik vrees voor mijn leven als we steeds iets te dicht bij hun territorium komen. De bewoners van het dorp lachen vriendelijk en zwaaien ons gedag als ik ze bespioneer met de meegebrachte zoomlens van pap. Onvoorstelbaar, maar nog geen tweehonderd meter van de kust speelt zich een heel ander leven af. Echt een kippenvel ervaring.
Na een aantal negatieve verhalen over Vietnam, stellen Mike en ik ons in op het ergste. Een goed idee. Want zo valt het altijd mee. Op wat armentrekkerij en plakkerige straatverkopers na, is onze eerste indruk lang niet slecht. Ik krijg echter wel een klein klapje op mijn arm van een dametje dat twee hoofden kleiner is als ik. Dan moet ze mijn moedertje ook wel met rust laten en haar opdringerige verkooptechniek bij iemand anders uitproberen. Nee, ze wil geen ananas en ook geen banaan. Naast de opdringerigheid, waarderen we de gastvrijheid en de vriendelijkheid in dit land enorrm. Je wordt letterlijk met open armen ontvangen als je ergens komt overnachten of om een tafel vraagt. Check je ergens uit, dan staat er een waar afscheidscomite klaar om je een knuffel te geven en na te wuiven. Zo ook in het Gecko hotel in Hanoi. Jeroen, genoemd door de giechelende meisjes ‘the single men’, kan zijn lol op. De Aziatische vrouwtjes zien er uit als dertien – en gedragen zich ook zo – , en ze hebben de grootste lol als we vijf treinkaartjes kopen voor een zes-persoonscoupe in de nachttrein naar Hue. De zesde plaats zou misschien nog wel bezet worden door een ‘sexy lady, for you single men’, aldus de giechelende tienermeisjes van 25... Helaas het wordt een vijftigjarige politieman die het bovenste bed in ons compartment bezet. Echter, wel een uiterst vriendelijke man die ons bij zijn binnenkomst meteen een zakje met slijmerige balletjes aanbiedt. Uit beleefdheid pakken we allemaal zo’n overheerlijke slijmbal en peuzelen het met tegenzin op. Pap kan een aardig woordje non-verbaal Vietnamees met hem voeren via ‘Hoe en wat in het Vietnamees’. Gieren en brullen geblazen natuurlijk zo’n eerste ervaring met een local. Dat hadden ze niet willen missen. Als meneertje om drie uur ’s nachts zijn bed verlaat, geeft hij pap nog een stevige handschud.
Reizen met de ouders betekent ook wat meer luxe en als we de trein uitstappen, worden we alweer opgevangen door de taxichauffeur van ons hotel. Na een paar dagen in Hanoi, bevinden we ons nu in een minder drukke plaats: Hue. Oversteken is zelfs weer mogelijk zonder vijf minuten langs de kant van de weg te hoeven wachten. We maken een dagtripje over de Perfume River, een rivier die zijn naam weinig eer aan doet. De heerlijke geuren van kruidenplanten langs de rivier zijn ver te zoeken. Verder is de omgeving van Hue zeker de moeite waard. We bezoeken een aantal oude tombes, oude pagoda’s en tempels in de Citadel die omgeven wordt door ruines van stadsmuren. En terwijl de rest naar een Kung Fu show kijkt, wandelen Mike en ik het dorpje in waar we een leuke ontmoeting hebben met schattige Vietnameze kleuters. Ik draai ze in de rondte en de kinderen schateren van het lachen.
Per privetaxi rijden we twee dagen later door naar Hoi An. We nemen een bijzonder mooie route over de cloudpass, dwars door de bergen met uizicht over de Chinese zee. Het zonnetje schijnt als we in Hoi An aankomen. Een geluk, aangezien we in de regentijd zitten. Het is een pittoresk dorpje, met veel souvenierswinkeltjes en restaurants overal. Pap en mam zien ieder souveniertje als mogelijke aankoop. En vanaf een afstandje bekijk ik hun vorderingen in het afdingen; dat ze overigens een vervelende bezigheid blijven vinden. Het spel gaat ze redelijk goed af. ’s Avonds genieten we van het heerlijke eten in de sfeervolle restaurants. Vanuit Hoi An boeken we wederom een tripje naar het eeuwenoude tempelcomplex My Son. Vergeleken bij Angkor Wat een miniatuurtje, maar qua ligging echt een pareltje midden in de bergen. Natuurlijk moet er ook nog even aan onze teint gewerkt worden, dus graven we onze voetjes ook nog een middagje onder in het knisperende strandzand vlakbij Hoi An. We blijven een dagje langer in Hoi An, zodat mam en ik nog een Vietnameze kookcursus kunnen doen die zich grotendeels buiten zou afspelen. Helaas gooit de regen roet in het eten en zijn we genoodzaakt de trip te cancellen. Geen nood. In plaats van koken, genieten we vier uur lang van een modderbad, massage, manicure en gezichtsbehandeling. Ook niet slecht, toch?
Inmiddels zijn we in Nha Trang beland, na een binnenlandse vlucht van nog geen uur vanuit Danang. Die luxe reisstijl bevalt ons tot nu toe wel. Terwijl we lezen dat het slechts drie maanden per jaar slecht weer is in Nha Trang, plenst het pijpenstelen. Pech. We consumeren wat en ik vind eindelijk tijd om een nieuw verhaal te schrijven. Dan is slecht weer toch nog niet zo slecht... Morgen vertrekken we met de bus naar Da Lat – gelegen in de Central Highlands van Vietnam.
Met stiekem wel een beetje heimwee naar die heerlijke witte kerst die jullie tegemoet gaan, wensen wij iedereen hele fijne dagen toe en alvast een goede jaarwisseling!!!
Veel liefs van ons
Na een lange reis van bijna 24 uur, liggen hun stoere backpacks dan eindelijk op de bagageband te wachten. Ik probeer een eerste blik van ze op te vangen. Het duurt even, maar dan zie ik een drietal bekende silhouetten. Daar zijn ze dan. In Vietnam, in Hanoi. Veertien jaar terug voor het laatst met mijn ouders en broer op vakantie geweest in de Franse Alpen. Nu reizen we de komende drie weken met z’n vijven door het land van de Vietnameze loempia’s. Met haar 86 miljoen inwoners, en gemiddeld 16 miljoen brommers, is enkele begeleiding voor deze first-timers van zeker belang. Een taak die Mike en ik graag op ons nemen.
De simpele taxirit van het vliegveld naar het hotel is al een ervaring op zich. Overal mensen langs de kant van de snelweg, fietsers die rustig door het verkeer heen rijden en de kilo’s bagage die de Vietnamezen op hun voertuigen meevoeren. Vanaf de achterbank hoor ik de eerste Ohs en Ahs - Oh-moet-je-dat-zien, Ah-kijk-daar-nou! “Het is toch wat he...” Waarschijnlijk door de opwinding en het enthousiasme hebben ze geen last van een jetlag, en na een verfrissende douche duiken we meteen de stad in. We proosten onze eerste La Rue’tje in een typsich backpackerscafe, voorafgaand aan een bezoekje aan de lokale markt waar ze hun ogen uit kijken. Ik vang hun verbazende blikken op over het vlees dat in een warm middagzonnetje ligt te drogen. Een ritje in een fietsriksja staat ook hoog op hun to-do-lijstje. En zo rijden we met drie riksja’s door de smallle en drukke straatjes van Hanoi. Met een tempo nog langzamer dan de wandelaars, heeft onze riksjarijder het moeilijk met bij elkaar 150 kilogram in zijn bakje.
We boeken een tripje naar Ha Long Bay. De lijmsteenbergen willen we natuurlijk in stijl ervaren en dus gaan we voor de deluxe boot ‘The Hanoi Opera’. Bij aankomst op het schip dwarrelen verse rozenblaadjes naar beneden, en nippen we aan ons welkomstdrankje. Gevolgd door een uitgebreide lunch. Drie dagen lang cruisen we zo langs de limestonepeaks en miniatuureilandjes. Nu dachten we dat we lekker boeken konden lezen aan boord en drankjes konden bestellen, maar onze host had echter een volledig dagprogramma voor ons in petto. Actie dus! ’s Ochtends om 6:00 uur staan we al op het dek om een eerste thai-chi-sessie te volgen. Als een stel houterige westerlingen gooien we de spieren los en volgen we de bewegingen van de soepele instructrice. Zo zen zijn we nog niet geweest. Om 9:00 uur staan we vervolgens klaar om een bergje te beklimmen, met als traktatie uiteraard een prachtig uitzicht over de peaks. Aan het eind van de dag zien we de zon ondergaan, vanuit ons dobberende kayakje.
We brengen in deze drie dagen ook nog een bezoekje aan Cat Ba Island, het grootste eiland van Ha Long Bay. Mike en ik beleven hier een van de hoogtepunten van onze trip: een boottochtje langs een floating village. Echt geweldig! Voor twee euri’s varen we een uurtje door het drijvende vissersdorp. Als ik in het gammele bootje stap, val ik nog bijna in het water. Alle locals lachen natuurlijk. Het vrouwtje stuwt ons voort met stevige roeibewegingen. We zien hoe de mensen in het dorp leven; ze zijn de hele dag met de visvangst bezig, schoonspuiten van netten en verkopers in kleine winkeltjes op bamboovlotten. Blaffende honden overal en ik vrees voor mijn leven als we steeds iets te dicht bij hun territorium komen. De bewoners van het dorp lachen vriendelijk en zwaaien ons gedag als ik ze bespioneer met de meegebrachte zoomlens van pap. Onvoorstelbaar, maar nog geen tweehonderd meter van de kust speelt zich een heel ander leven af. Echt een kippenvel ervaring.
Na een aantal negatieve verhalen over Vietnam, stellen Mike en ik ons in op het ergste. Een goed idee. Want zo valt het altijd mee. Op wat armentrekkerij en plakkerige straatverkopers na, is onze eerste indruk lang niet slecht. Ik krijg echter wel een klein klapje op mijn arm van een dametje dat twee hoofden kleiner is als ik. Dan moet ze mijn moedertje ook wel met rust laten en haar opdringerige verkooptechniek bij iemand anders uitproberen. Nee, ze wil geen ananas en ook geen banaan. Naast de opdringerigheid, waarderen we de gastvrijheid en de vriendelijkheid in dit land enorrm. Je wordt letterlijk met open armen ontvangen als je ergens komt overnachten of om een tafel vraagt. Check je ergens uit, dan staat er een waar afscheidscomite klaar om je een knuffel te geven en na te wuiven. Zo ook in het Gecko hotel in Hanoi. Jeroen, genoemd door de giechelende meisjes ‘the single men’, kan zijn lol op. De Aziatische vrouwtjes zien er uit als dertien – en gedragen zich ook zo – , en ze hebben de grootste lol als we vijf treinkaartjes kopen voor een zes-persoonscoupe in de nachttrein naar Hue. De zesde plaats zou misschien nog wel bezet worden door een ‘sexy lady, for you single men’, aldus de giechelende tienermeisjes van 25... Helaas het wordt een vijftigjarige politieman die het bovenste bed in ons compartment bezet. Echter, wel een uiterst vriendelijke man die ons bij zijn binnenkomst meteen een zakje met slijmerige balletjes aanbiedt. Uit beleefdheid pakken we allemaal zo’n overheerlijke slijmbal en peuzelen het met tegenzin op. Pap kan een aardig woordje non-verbaal Vietnamees met hem voeren via ‘Hoe en wat in het Vietnamees’. Gieren en brullen geblazen natuurlijk zo’n eerste ervaring met een local. Dat hadden ze niet willen missen. Als meneertje om drie uur ’s nachts zijn bed verlaat, geeft hij pap nog een stevige handschud.
Reizen met de ouders betekent ook wat meer luxe en als we de trein uitstappen, worden we alweer opgevangen door de taxichauffeur van ons hotel. Na een paar dagen in Hanoi, bevinden we ons nu in een minder drukke plaats: Hue. Oversteken is zelfs weer mogelijk zonder vijf minuten langs de kant van de weg te hoeven wachten. We maken een dagtripje over de Perfume River, een rivier die zijn naam weinig eer aan doet. De heerlijke geuren van kruidenplanten langs de rivier zijn ver te zoeken. Verder is de omgeving van Hue zeker de moeite waard. We bezoeken een aantal oude tombes, oude pagoda’s en tempels in de Citadel die omgeven wordt door ruines van stadsmuren. En terwijl de rest naar een Kung Fu show kijkt, wandelen Mike en ik het dorpje in waar we een leuke ontmoeting hebben met schattige Vietnameze kleuters. Ik draai ze in de rondte en de kinderen schateren van het lachen.
Per privetaxi rijden we twee dagen later door naar Hoi An. We nemen een bijzonder mooie route over de cloudpass, dwars door de bergen met uizicht over de Chinese zee. Het zonnetje schijnt als we in Hoi An aankomen. Een geluk, aangezien we in de regentijd zitten. Het is een pittoresk dorpje, met veel souvenierswinkeltjes en restaurants overal. Pap en mam zien ieder souveniertje als mogelijke aankoop. En vanaf een afstandje bekijk ik hun vorderingen in het afdingen; dat ze overigens een vervelende bezigheid blijven vinden. Het spel gaat ze redelijk goed af. ’s Avonds genieten we van het heerlijke eten in de sfeervolle restaurants. Vanuit Hoi An boeken we wederom een tripje naar het eeuwenoude tempelcomplex My Son. Vergeleken bij Angkor Wat een miniatuurtje, maar qua ligging echt een pareltje midden in de bergen. Natuurlijk moet er ook nog even aan onze teint gewerkt worden, dus graven we onze voetjes ook nog een middagje onder in het knisperende strandzand vlakbij Hoi An. We blijven een dagje langer in Hoi An, zodat mam en ik nog een Vietnameze kookcursus kunnen doen die zich grotendeels buiten zou afspelen. Helaas gooit de regen roet in het eten en zijn we genoodzaakt de trip te cancellen. Geen nood. In plaats van koken, genieten we vier uur lang van een modderbad, massage, manicure en gezichtsbehandeling. Ook niet slecht, toch?
Inmiddels zijn we in Nha Trang beland, na een binnenlandse vlucht van nog geen uur vanuit Danang. Die luxe reisstijl bevalt ons tot nu toe wel. Terwijl we lezen dat het slechts drie maanden per jaar slecht weer is in Nha Trang, plenst het pijpenstelen. Pech. We consumeren wat en ik vind eindelijk tijd om een nieuw verhaal te schrijven. Dan is slecht weer toch nog niet zo slecht... Morgen vertrekken we met de bus naar Da Lat – gelegen in de Central Highlands van Vietnam.
Met stiekem wel een beetje heimwee naar die heerlijke witte kerst die jullie tegemoet gaan, wensen wij iedereen hele fijne dagen toe en alvast een goede jaarwisseling!!!
Veel liefs van ons
-
19 December 2009 - 17:50
Norbert:
Lijkt of ik de eerste ben die reageer. Fem je hebt jezelf weer overtroffen. Fantastisch verhaal, kleurrijk en vol met emoties. Witte en koude Kerst in Nederland, but down under in Brazilië toch iets andere temperaturen, vandaag dik boven de 30 in São Paulo. Ik wens jullie ook een zalige Kerst toe met familie, mooiste cadeau dat er bestaat, en ook een geweldig 2010. Een groet, um abraço e beijo com muito carinho. -
19 December 2009 - 20:52
Rog & Kiek:
Hoi lieve Fem & Mike,
Wederom kunnen wij weer heerlijk meegenieten van jullie avonturen. Het was heel leuk jullie weer even te zien via Skype! Hier in Oz lekker een Kerst met strandweer, ook niet vervelend. Hele fijn Kerst toegewenst. X Rog & Kiek -
20 December 2009 - 09:10
Bep En René:
Hallo Femke en Mike (and fam), We genieten van jullie verhalen en foto's. Wat zullen jullie veel beleven. Erg leuk!
Hier is het koud! Compleet met ijs en sneeuw lijkt de kerst in NL eindelijk op een witte kerst.
We wensen jullie nog veel reisplezier en voor straks gezellige feestdagen en een fantastisch nieuwjaar. -
20 December 2009 - 10:06
Cees:
Leuk en goed om te lezen dat de hele familie zich goed vermaakt.
Groetjes vanuit een koud en wit Nederland.
-
20 December 2009 - 12:17
Peter:
Hoi allemal,
Steeds weer een genot om de verhalen te lezen. Wat fijn dat de reis zo voorspoedig verloopt. Geniet van alles en van elkaar! Fijne feestdagen en straks een gelukkig en gezond 2010 van uit een wit Amstelveen (15cm sneeuw...! yes!!!) -
20 December 2009 - 12:17
Rosan:
Wat super om een deel van jullie reis met je familie te delen! Prachtige foto's en ik blijf jullie volgen! -
20 December 2009 - 16:21
Hanneke:
Ha,
wat heerlijk om te lezen en al mij herinneringen komen terug. de vallende sterren bij halong bay, kleding laten maken in HO An en alle mensen die niet kunnen zwemmen bij Nha trang.
Liefs Hanneke -
20 December 2009 - 20:18
Paul & Cora:
Hoi Femke & Mike (en - nu dus - ook Familie!)
Vanuit een inderdaad witte voorkerst ('t Is nog maar de vraag of het allemaal blijft liggen tot de 25ste) een heel goede tijd toegewenst daar in Vietnam gedurende de feestdagen. Fijn dat je ouders en je broer het goed naar hun zin hebben. Bedankt voor alweer een mooi en impressievol reisverslag,
veel liefs Paul & Cora.
PS Een heel gelukkig, avontuurlijk en vooral gezond 2010 toegewenst voor jullie beiden en jullie dierbaren! -
21 December 2009 - 19:18
Henk:
heel erg leuk, deze foto's. Wat een prachtige reis. Nog veel plezier verder. -
22 December 2009 - 20:45
Ineke:
Ha buurvrouw,
Wat leuk dat je het jumpen hebt ontdekt. Jumpen is fun. En als Mike volgende keer de camera net boven de grond houdt, is het effect nog mooier. Echt, probeer het maar eens...
Dank voor je leuke verhaal, doe iets extra leuks met de Kerst en houd ons op de hoogte van jullie oud en nieuw :)
grt, Ineke -
24 December 2009 - 10:30
Hannelore & Sjoerd:
Hi grote avonturiers!
Hoezt daar?Zijn je ouders er nog Fem? wat een ervaring zal dat voor ze zijn,helemaal leuk! Hier alles goed, nog een kleine 4 weken en dan zijn we ook gevlogen,spannend! Wij willen jullie vast heeeele
fijne kerst wensen daar en nog meer goeie wensen en moois voor 2010, dag lieverds, tot schrijfs!!!
dikke kerstknuffels van ons
en Fem jij alvast een nog dikkere verjaardagshug, veel plezier!
lfs Hannelore & Sjoerd -
24 December 2009 - 16:34
Erica :
Hallo daar alle 5.
Leuk om te lezen en te zien dat alles goed gaat. Femke een leuke verjaardag met je familie en voor allen nog een goede reis en een mooi en gelukkig 2010.
X en zwaai van Erica. -
26 December 2009 - 00:54
Adri:
Oi Mike, oi Fem!
SAUDADES!!! ik wens jullie een hele fijne kerst en een 2010 vol nieuwe avonturen!!!
Com carinho e afeto,
liefs Adri -
28 December 2009 - 18:43
Frea:
Mooi verslag, lekker om te lezen. Prachtige foto's. Minstens een ga ik aquarelleren. Wie weet. -
28 December 2009 - 20:28
Elisabeth (eva):
Hai beste mensen daar ver weg! Wat een geweldig verhaal weer, en goed om Anneke even te zien op diverse foto's! Zo te zien allemaal erg naar jullie zin...
De laatste loodjes alweer, wat zullen jullie het jammer vinden om weer huiswaarts te gaan, alhoewel onze witte kerst ook zeer de moeite waard was hoor!
Anneke en Frans: tot spoedig ziens!
De anderen nog een fijne voortzetting van jullie wereldtrip!
Groetjes van Elisabeth van Aken!! -
30 December 2009 - 00:36
Thor En Adri:
Hoi Femke!
PARABÉNS PRA VOCE...NESTA DATA QUERIDA......MUITAS FELICIDADES....MUITOS ANOS DE VIDA....van harte gefeliciteerd uit São Paulo.
Liefs Thor, Adri, Elisa & Marina
-
31 December 2009 - 17:09
Laura:
Hoi allemaal!!
Wat heerlijk zo met zun allen, een ervaring om nooit te vergeten!
Fem, vond het zo lief dat je belde, was echt blij :-D! Dank je wel!
Hele fijne jaarwisseling (of is het bij jullie al gebeurt??) en genietse nog! Zal vanavond een borrel op jullie drinken op het Museumplein!
Dikke Xen! -
31 December 2009 - 17:10
Laura:
Oh en Femmie... nog gefeliciteerd natuurlijk!!! Sorry, beetje laat maar heb aan je gedacht hoor :-)! XXX -
15 Januari 2010 - 18:32
Tonny En Wim:
Dit reisverslag te volgen is eindeloos genieten.Een hele fijnen tijd en ,is zeg het maar weer, pas goed op elkaar.GENIETEN !!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
